خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

در گور جوانی دراز کشیده‌ام| و به دختری که نشانم داده بودی| فکر می‌کنم| مرا ببخش مادر!| اگر داماد نشدم| مرا تیرباران کردند...

اگر قرار بود| هر سقفی فرو بریزد| آسمان، باید| خیلی وقت پیش فرو می‌ریخت| اگر قرار بود| باد نایستند| ما که همه بر باد شده بودیم| نگران هیچ چیز نباش!| تو هنوز زیبایی| و من هنوز می‌توانم شعر بنویسم.

عشق یا اعتماد| نمی‌دانم| چیزی میان ما گم شد| که هرگز| آن را نیافتیم| پس مرا فراموش کن!| مثل مرد قصه‌های مادربزرگ| که وجود نداشت| اما برای زنش| گوزن شکار می‌کرد.

اگر می‌توانستم| بهار را مثل پیراهنی به تن کنم| دوباره به دهکده برمی‌گشتم| با دسته گلی در دست| همراه مادرم به خواستگاری‌ات می‌آمدم.|    اگر می‌توانستم| بهار را مثل پیراهنی به تن کنم| می‌دانستم| چه کار کنم| که مرا دوست بداری...| به آبی چشم‌هایت| مروارید می‌ریختمو| چمن را زیر پایت پهن می‌کردم| اما افسوس!| نمی‌شود از بهار، پیراهن برید| نمی‌شود پرنده و ترانه قیچی کرد| سوزن در تن درخت| کار نمی‌کند| و به بارانی که می‌بارد| نمی‌شود دگمه دوخت...

فقط تاریکی می‌داند| ماه چقدر روشن است| فقط خاک می‌داند| دست‌های آب، چقدر مهربان| معنی دقیق نان را| فقط آدم گرسنه می‌داند| فقط من می‌دانم| تو چقدر زیبایی

خودت برایم بلیت قطار گرفتی| خودت چمدانم را بستی و| به دستم دادی| تا کی دست تکان می‌دهی| دستت را پایین بیاور!| بگذار بروم| سال‌هاست در آغاز راه ایستاده‌ام| و کلاغی| روی شانه‌ام لانه کرده است.

آن دفعه تو رفتی| این دفعه من| آن دفعه من به دنبالت آمدم| این دفعه تو بیا!| من از عشق حرف نمی‌زنم| تو هم چیزی نگو| ما داریم بازی می‌کنیم!

خواهرم زنگ زده بود که «بدو لیست کتابا رو بفرست. رسیدیم نمایشگاه». قسمت اعظم بن کتابش را خرج نکرده بود. خودم دو روز قبل رفته بودم نمایشگاه بین‌المللی کتاب، یک ساعت با دوستم چرخیده بودیم، یک کتاب خریدم. بعد هم رفتیم نشر چشمه ۳ تا کتاب خریدم و یکی هم هدیه گرفتم. و آن قدر که در آن فروشگاه کوچک نشر چشمه حس کتاب خریدن به‌م دست داده بود در نمایشگاه به آن بزرگی چنین حسی نداشتم و تنها حسم فرار بود!

سریع سرچ کردم. توی لیست کتاب‌هایم گشتم و جمع و تفریق کردم ببینم با چیزی حدود ۳۰ تومن چه کتاب‌هایی می‌توانم سفارش بدهم. چند تا لیست برای خواهری فرستادم. دست آخر هم گفته بودم: «رسول یونان امروز ساعت ۳ میاد نشر امرود. دو تا از کتاباشم پرفروش شده. برو هر دوشونو بخر و یکی رو بده امضا کن». خواهر جان دست آخر با این کتاب‌ها آمد: مردم نگاری سفر دکتر نعمت‌الله فاضلی، خنده بدون لهجه فیروزه جزایری دوما، مواظب باش! مورچه‌ها می‌آیند رسول یونان و چه کسی مرا عاشق کرد رسول یونان با امضای رسول یونان.

خواهرکم تعریف کرد که چند بار رفته نشر امرود، آقای شاعر نبوده. و بعد سومین بار دیده یک نفر توی غرفه نشسته، از مسئول غرفه پرسیده: «ایشون آقای یونانن؟!» و بعد یونان لبخند زده و آمده جلو. خواهرکم سریع گفته: «میشه اینو امضا کنین؟» اسم من را گفته، تشکر کرده و کتاب را گرفته و آمده. حالا من کتاب «چه کسی مرا عاشق کرد» را دارم با امضای آقای شاعر. رسول یونان را فقط در میان خبرهای مهر و از مصاحبه‌اش در تجربه (یا مجله دیگه‌ای که یادم نیست) می‌شناختم اما حالا او شاعری است که چند تا از شعرهایش را خیلی خیلی دوست دارم. همین‌ها را که اینجا در این پست نوشته‌ام. 

یکی از کارهایی که هر چند روز یک بار انجام می‌دم، سرک کشیدن به آمارگیرهای وبلاگ‌ها و سایت‌مه.
چیزای جالبی از دل سرچ‌های منتهی به این صفحات، پیدا می‌شه.
قبلاً وقتی می‌دیدم کسی اسم و فامیلم  را سرچ کرده و رسیده به این جاها، خوشم می‌اومد برام جالب بود. در این حد فقط!
اما حالا فکری می‌شم حتی ترس برم می‌داره. که این که منو سرچ کرده، دنبال چی می‌گشته، کیه؟ چی کار داره؟ کدوم پست‌ها رو خونده. چه فکرهایی کرده درباره‌م، منو می‌شناسه؟ اسم و فامیلمو کجا دیده اگه نمی‌شناسدم و... نوشتن کار سخت و خطرناکیه. و وقتی در فضایی به نام وب می‌نویسی، این خطر، بیشتر و غیرمترقبه‌تر می‌شه. خطر این که از نوشته‌هات برداشت‌هایی بکنند که تو، فکرش را هم نمی‌کنی. خطر این که تو را طوری که نیستی، تصور کنند. خطر این که... با این همه من این قلمروی کوچک دوست داشتنی راکه برایم یک دنیا خاطره و تجربه‌های ناب به وجود آورده، دوست دارم. خیلی دوست دارم!

پ.ن: شانزدهم شهریور ماه روز تولد وبلاگستان فارسی است. امسال ۱۰ سال از تولد اولین وبلاگ فارسی گذشته. وبلاگ من هم شش ساله شده، هر چند که باور شش ساله شدنش، خیلی سخته!

لینک‌های مرتبط: روز وبلاگستان فارسی؛ کودکی درون ما، بلاگ‌کده دویچه وله

امروز ششمین «روز خبرنگار»ی بود که تبریک شنیدم. باورش برای خودم هم سخت است. بیشتر از 6 سال از روزی که جدی جدی وارد دنیای عجیب غریب مطبوعات شدم، گذشته. تیرماه سال 85 از یک عدد «حبرنگار افتخاری» تبدیل شدم به «خبرنگار». شش سال است در هر فرمی، جلوی عبارت «شغل» می‌نویسم:«روزنامه نگار» و خوشحالم. مهم نیست که حقوقم چه قدر است. مهم نیست که فضا و مجال کارم راضی کننده نیستند. مهم تجربه‌هایی است که در همه‌ی این سال‌ها کسب کرده‌ام؛ تجربه‌های مردم/ روانشناسانه‌ی خیلی ارزشمند. مهم نوشته‌هایی هستند که برایشان ساعت‌ها و روزها تلاش کرده‌ام، چاپ شده‌اند و هنوز گاهی هوس دوباره و صدباره خواندن بعضی‌هایشان به سرم می‌زند.

شاید این که در چنین روزی به هم تبریک بگوییم و جشن بگیریم، کار مسخره‌ای باشد. اما به هرحال این که دیگران هویت شغلی‌ات را در یک روز خاص، ببینند و گرامی بدارند، حس خوبی دارد. امروز چند پیامک/پیام تبریک داشتم. یک تلفن تبریک. یک هدیه‌ی خیلی خیلی جالب از یک دوست- همکار و یک مراسم به صرف افطار جالب!

الف امروز برایم یک کتاب هدیه آورد؛ بهترین داستان‌های کوتاه گابریل گارسیا مارکز،- گزیده، ترجمه و با مقدمه‌ی احمد گلشیری- چاپ پنجم. و خب یک هدیه‌ی غیرمنتظره، آن هم اگر یک مجموعه داستان کوتاه باشد، آن هم به قلم گابوی دوست داشتنیِ نویسنده-روزنامه نگار، معلوم است که آدم را هیجان زده و دلگرم می‌کند. عیرمنتظره بودنش و خوش سلیقگی الف در خریدنش، را حسابی دوست داشتم.

امشب دعوت شده بودیم به یک مراسم تقدیر و افطار که قرار بود در سالن شهروند باشد ولی در مجتمع فرشچیان برگزار شد. انگار سازمان های مختلف شهرداری، استانداری و ارشاد با هم برگزار کرده بودند و خب دعوایی هم شده بود و مکانش را تغییر داده بودند و ناهماهنگی‌هایی بود و صدای سالن افتضاح بود و مراسم عمراً ایجاز نداشت و خلاصه به 50 نفر از دوستان که نفهمیدیم بر چه اساسی انتخاب شده بودند (تشخیص خبرنگار بودن برخی‌هایشان با چشم غیرمصلح امکان پذیر نبود)، یک میلیون ریال پول و سفر کربلا و لوح تقدیر دادند. و چهره‌هایی را بعد از یک سال مشاهده کردیم که خب از دیدنشان مسرت وجود ما را دربرگرفت متاسفانه.

به هر حال خواستم بگویم روز به نام خبرنگار را به خودم تبریک می‌گویم. و امیدوارم نه خیلی دیر به آرزوهای مطبوعاتی‌ام برسم. در یک تحریریه‌ی عالی و اکتیو با فضای کاری دوست داشتنی مشغول به کار شوم؛ فضایی که آدم بتواند با خیال راحت همه‌ی وقت و انرژی و فکرش را معطوف کارش کند و کار گروهی/تیمی به معنای واقعی کلمه جریان داشته باشد. و نوشته‌هایم/ کارهایم خوانده/ دیده شوند. و جدی‌تر در دنیای مطبوعات نفس بکشم. و...

|+| در انتهای این پست هم از نویسنده‌ی جایی برای بودن، که شش سال پیش به خاطر وبلاگ خوانی/نویسی‌اش بانی خیری برای ورودم به دنیای مطبوعات شد، تشکر می‌کنم.

|+| لینک مرتبط: از سودای سیاست تا جنگ پنهان برای نوشتن/ من یک روزنامه نگارم، گزارش کامل همایش بزرگداشت روز خبرنگار با حضور خ.الف. نون، ببخشید، من خبرنگار نیستم!

فیلم «کینگز اسپیچ» را که امسال جزو اسکاری‌ها بود، دیده‌اید؟! با مراسم آمادگی گوینده‌ی رادیوی ملی انگلستان برای رفتن پشت میکروفن و اعلام سخنرانی نماینده‌ی خانواده‌ی سلطنتی آغاز می‌شود. یک جور مراسم عجیب و جالب و تا حدودی سلطنتی حتی! بعد دو بار چراغ قرمز چشمک می‌زند و گوینده که معلوم است با سابقه و سرشناس است، برنامه‌ی زنده‌ای را که حتماً در سراسر بریتانیا شنیده می‌شود، آغاز می‌کند.

هیچ وقت فکر نمی‌کردم گویندگی رادیو کار سختی باشد. با صدای خودم آشنا بودم. تمرین‌هایی در زمینه‌ی ضبط صدا، مصاحبه‌های صوتی و درست کردن پادکست انجام داده بودم و دوست داشتم کار رادیویی را هم خیلی جدی تجربه کنم. برای همین پیشنهاد کار برای یک آیتم کوتاه فرهنگی، هنری در رادیو اصفهان را قبول کردم؛ بیشتر برایم یک جور آغاز بود.

دو برنامه ضبط آزمایشی داشتیم. هر بار حدود دو ساعت صرف همفکری برای نوشتن متن و بعد ضبط صدا کردیم و بعد برنامه شروع شد. اولین بار که پشت میکروفن استودیوی رادیو نشستم، حس جالبی بود. یک سکوت منحصر به فرد، چراغ قرمز، تهیه کننده که از بیرون صدا را کنترل می‌کرد و خنده‌های عصبی‌ام موقع توپوق زدن‌های خودم یا همکار محترم! بعد کم‌کم خنده‌ها تمام شدند. لحن رسمیِ استرس‌دار، بهتر شد.

فکر کنم برنامه‌ی چهارم بود که بدون حضور همکار و تک صدایی اجرایش کردم. برعکس دفعات قبل، صبح آفیش شدم. استودیو بزرگ‌تر بود و وقتی پا به استودیوی ضبط می‌گذاشتی و دو در قطور پشت سرت را می‌بستی، با چند ردیف صندلی روی به روی یک میز بزرگ مواجه می‌شدی. پشت میکروفن گوشه‌ی سمت چپ میز نشستم. و با این که قبل از ضبط برنامه، دو هفته وقفه داشتیم و حال و هوای استودیو در  ذهنم کمرنگ شده بود، فکر کنم اجرای به نسبت، کم‌نقصی داشتم.

برنامه‌ی پنجم را همین امروز ضبط کردیم. کم‌کم دارم به فضا، به استودیو، نوشتن متن و زیر و بم مسایل گویندگی عادت می‌کنم. زمانی هم که برای ضبط برنامه صرف می‌کنیم، نسبتاً کم‌تر شده. پاکنویس متن که تمام شد، رفتم داخل استودیو، دو در را پشت سرم بستم، سکوت، لول‌گیری، چراغ قرمز و آغاز. یک دور ضبط آزمایشی و حالا ضبط اصلی. مشغول خواندن هستم، میانه‌ی متن، طبق عادت سرم را بالا می‌آورم. یک لحظه متحیر می‌مانم. حدود سی دختر دبیرستانی با معلم و چند نفر دیگر از پشت شیشه زل زده‌اند به من! یاد اپیزودی از یکی از کمیک‌های بزرگمهر حسین‌پور می‌افتم. استودیو و تماشاچی‌ها در ذهنم، کارتونی می‌شوند. خنده‌ام می‌گیرد. خودم را کنترل می‌کنم. به روی خودم نمی‌آورم و ادامه می‌دهم. سعی می‌کنم توپق نزنم. نمی‌شود. سعی می‌کنم! متن تمام می‌شود. لیوان آبم را برمی‌دارم (این لیوان آب بردن را از گوینده‌ی قبلی یاد گرفتم!) و از استودیو خارج می‌شوم. همه برمی‌گردند طرفم. خنده‌ام گرفته از این موقعیت کمیک. یاد «بابا اتی» می‌افتم که می‌گفت:«چرا منو تو این موقعیت قرار می‌دین؟!» بچه‌ها آمده‌اند با شغل‌های گویندگی و تهیه‌کنندگی رادیو آشنا شوند.

رابطه‌ی من و رادیو همیشه یک رابطه‌ی تک حلقه‌ای بوده! همیشه یک برنامه‌ی خاص در یک برهه‌ی خاص بوده که حلقه‌ی اتصال من و رادیو محسوب می‌شده. دو تا از مهم‌ترین‌هایش برنامه شب هفتم بهزاد و شبانه‌ی سه‌شنبه شب‌های رشید کاکاوند در رادیو پیام بودند که تمام شدن ناگهانی دومی حتی باعث تالمات روحی این جانب نیز شد!

جشنواره امسال مطبوعات استان اصفهان هم تمام شد و من نه اثری برایش فرستادم و نه اصلاً حواسم به تاریخ برگزاری‌اش بود. به خاطر همین، یک روز مانده به پایان نمایشگاه و روز اختتامیه، چند ساعتی را به گشتن میان غرفه‌ها، نشتن در غرفه روزنامه‌مان و دیدن دوستان همکار گذراندم. این نیمچه گزارشی است از این چند ساعت.

پدیده‌های نمایشگاه امسال: سنجاق سینه‌های با مارک روزنامه‌مان، خلاقیت روابط عمومی محترم روزنامه در تهیه‌ی دو پارچه بزرگ فسفری رنگ و اصرار به این که ما از صندلی‌هایمان برخواسته و آن پارچه‌ی تقدیر از خودمان را بالا ببریم، طراحی دکور بسیار جالب‌انگیزناک و متفاوت صحنه، نادیده گرفتن خبرگزاری نوپا ولی فعال ایمنا در اختتامیه، حضور جناب آقای محمدعلی رامین و تاکید چند باره ایشان روی جمله‌ی "ما از تهران آمدیم و ...

پدیده‌های بانمک نمایشگاه مطبوعات امسال اصفهان، مهرماه 89 بچه‌ها خبرنگار یک ماهنامه ی گلپایگانی بودند. آمده بودند با مدیرمسئول روزنامه‌ی ما، شهردار اصفهان، مصاحبه کنند! خیلی باحال بودند. خیلی قشنگ و بااعتماد به نفس حرف میزدند:) بعد هم به چند تا غرفه‌ی دیگه سرزدند. چه خوب می‌شد در روز اختتامیه، که روز جهانی کودک هم بود، به این دو دختربچه‌ی خبرنگار هدیه‌ای می‌دادند.	‫خب اصولاً سرویس عکس ایمنا یه چیز دیگه‌س. مخصوصاً اون موقع‌ها که افتخار استفاده از دوست ما را داشت;) خبرگزاری ایمنا، امسال برای اولین بار در نمایشگاه شرکت کرده بود و خداییش غرفه‌آرایی و برنامه‌هاشون هم خوب بود ولی تحویلشون نگرفتن. به غرفه‌ی کیهان که به مخاطبین پتو هدیه می‌داد، جایزه دادن;)

وای خبرنگار! آخ خبرنگار!
خب که چی؟!
وای. واقعاً؟! چه طوری خبرنگار شدی؟!
این‌ها سه واکنشی است که حالا دیگر وقتی می‌خواهم «حرفه‌ام» را اعلام کنم، آماده‌ی شنیدن/دیدشان هستم. اما هر چه قدر هم آدم‌هایی باشند که از خبرنگارها بدشان بیاید، من باز هم با افتخار شغل‌ام را اعلام می‌کنم. چون این کار را دوست دارم. من نوشتن را، روزنامه و تحریریه و قلم را دوست دارم. پس مفتخرم که اعلام کنم: من خبرنگارم!

مثل همیشه دستم می‌رود سمت کیفم و یک کتاب درمی‌آورم. عادتم شده زهر مسافت‌ها را با کتاب بگیرم. «روح پراگ» را نصفه نیمه خوانده‌ام اما این یکی «زندگی، جنگ و دیگر هیچ» را نخوانده، آورده‌ام که ظهر ببرم پس بدهم به کتابخانه. و این دومین بار است! شروع می‌کنم به خواندن.
یادم می‌افتد امروز را «روز خبرنگار» نوشته‌اند. نگاه می‌کنم... باید منصف بود. چه طور می‌توانم بگویم: من خبرنگارم!
وقتی اوریانا فالاچی را، هر چند کم، خوانده‌ام. من که فقط عشق نوشتن‌ام و راستش را بخواهید، همه‌ی این گزارش‌ها و مصاحبه‌ها و خبرها را برای این کار کرده‌ام که ابزاری بوده‌اند برای تجربه‌ی «آدم‌های جدید، فضاهای متفاوت و حتی موقعیت‌های عجیب و غریب». من هیچ وقت کسی/سازمانی را آن طور که باید و شاید به چالش نکشیده‌ام.

هیچ مقاله‌ی انتقادی تندی ننوشته‌ام. هیچ تغییری ایجاد نکرده‌ام. هیچ کس از قلمم، از نگاه تیزبین‌ام نترسیده. حالا که فکر می‌کنم، دلم یک تغییر می‌خواهد. دلم می‌خواهد این قلم رام آرام کمی سرکش و شاکی بشود. نه، من خبرنگار نیستم!

یک ماهی هست که نرفته‌ام روزنامه. امروز تصمیم می‌گیرم بروم سر بزنم. شما فکر کنید برای مثلاً یک جور احساس دلتنگی!  در تحریریه، بچه‌ها روز خبرنگار را تبریک می‌گویند و شکلات تعارف می‌کنند. از حقوق‌ها، از فضای کاری و از این که در جلسه‌ی خانه‌ی مطبوعات فقط به تعداد قابل توجهی از خبرنگاران صدا و سیما هدیه داده‌اند و خبرنگاران روزنامه‌ها را فقط برای تشویق دعوت کرده‌بوده‌اند، شاکی‌اند. یک ساعت بعد، برمی‌گردم. دارم همین طور بی‌خیال از وسط چهارباغ پیاده می‌روم و به فانتزی‌های ذهنی شغلی‌ام فکر می‌کنم.

خودم را مجسم می‌کنم. صبح روز جهانی خبرنگار، است. با آن بلوز راحت گشاد کرم رنگ ساده که آستین‌های سه ربع دارد  و شلوار پارچه‌ای دم پا گشاد خنک شکلاتی، وارد دفتر روزنامه می‌شوم. تا آسانسور از طبقه‌ی 17 بیاید پایین، به قرارهای کاری، سفرهای این ماهم و مطالبی که باید امروز بنویسم، فکر می‌کنم.

آسانسور می‌بردم طبقه‌ی 27. در را باز می‌کنم و وارد یک سالن بزرگ می‌شوم. به همه سلام می‌کنم با لبخند. می‌روم پشت میزم. نامه‌ی سردبیر روی میز است. نوشته: روزت مبارک! و دعوتم کرده به میهمانی روزنامه که ساعت 10 شب شروع می‌شود. یک نامه‌ی ساده‌ی کوچک که اول صبح، روی میز همه‌ی بچه‌های تحریریه قرار داده شده.

 می‌نشینم  پشت میزم. سه شاخه رز روی میزم  را بو می‌کنم. قاب عکس‌های کوچولوی روی میزم را که یادگار خاطرات روزهای جوانی‌ام در ایران و روزهای تحصیلم در استنفورد هستند، جابه جا می‌کنم. از پنجره نگاهی به بیرون می‌اندازم. این شهر غول پیکر با آن همه برج و آدم را دوست دارم. عاشق کارم هستم و دارم «زندگی» می‌کنم. راحتم، شادم و راضی!

می‌گویم: مامـــان، کیک!
اول چپ چپ نگاه می‌کند. انتظار دارم مثل دیروز و پریروز بگوید وقت ندارم.
می‌گوید: اوکی!
بعد می‌خندد: روزت مبارک!
بوی کیک شکلاتی می‌آید:)

     آبان یا آذر ماه سال پیش بود که «مجید یوسفی» ایده‌ش را درباره‌ی برگزاری چند کارگاه روزنامه‌نگاری با من درمیان گذاشت و خب طبیعتاً می‌توانید حدس بزنید که من به عنوان یک روزنامه نگار عاشق روزنامه نگاری و یک چلچراغی تقریباً سابق، چه قدر از این ایده استقبال کردم.

مجید یوسفی شروع کرد به انجام هماهنگی‌ها برای برگزاری و من و شیدا پایه‌های تیم اطلاع‌رسانی را بنا نهادیم! از آن روز تا به حال اتفاقات زیادی افتاده اما خوشبختانه، از پنج کارگاه، سه کارگاه برگزار شده؛ مصاحبه با حضور سهیل سلیمانی، عکاسی با حضور رضا معطریان و گزارش نویسی با حضور منصور ضابطیان که همین جمعه برگزار شد.

     روزنامه‌نگار باشی و عشق سفر و چلچراغی و دلت بخواهد در کارگاه‌های تابستانه‌ی چلچراغ شرکت کنی ولی به خاطر 10 جلسه-10 هفته بودن‌شان نتوانی، «برگزاری کارگاه گزارش نویسی با حضور منصور ضابطیان» می‌تواند یک اتفاق هیجان‌انگیز باشد برایت.

     از وقتی شنیدم کتاب «مارک و پولو» منتشر شده، کتابفروشی‌ها را برای پیدا کردنش زیر و رو کردم. تا پنجشنبه که خبر برگزاری کارگاه قطعی شد، دوباره ناامیدانه رفتم سراغ کتابفروشی فرهنگسرا. آقای فروشنده گفت کتاب را آورده‌بودیم. تمام شده! تعجب کردم. کمند هم تمام کرده بود ولی کمند 2 هنوز چندتایی داشت. کتاب را خریدم. از ساعت 9 شب تا موقع خواب وقت داشتم نصف کتاب را بخوانم. البته بخش‌هایی را قبلاً در چلچراغ خوانده بودم.

     صبح جمعه کارگاه گزارش‌نویسی در سالن انجمن حمایت از بیماران قطع نخاعی اصفهان، تشکیل شد؛ منصور ضابطیان طی یک کارگاه تقریباً سه ساعته، درباره‌ی فن گزارش‌نویسی و تجربیاتش در حیطه‌ی مصاحبه و گزارش، صحبت کرد.

ما به عنوان کار عملی، یک گزارش حداکثر 500 کلمه‌ای درباره‌ی کودکی‌مان نوشتیم، خواندیم و نقدش را از زبان آقای روزنامه‌نگار جهانگرد، شنیدیم. توصیه کرد «روح پراگ» ایوان کلیما، «زندگی، مرگ و دیگر هیچ» اوریانا فالاچی و داستان‌های کوتاه بخوانیم تا گزارش‌های بهتری بنویسیم. آخر جلسه هم طبق روال کارگاه‌ها، عکس دسته جمعی گرفتیم و تمام شد یک کارگاه خوب روزنامه‌نگاری.

                    

حسن کارگاه سوم این بود که نسبت به دو کارگاه قبلی، به مفهوم «ورک شاپ» نزدیکتر بود.  امید که کارگاه‌های بعدی بهتر برگزار شوند و برگزاری کارگاه‌های روزنامه‌نگاری، در اصفهان به واقعه‌ی متواتری تبدیل شود;)

بیش از یک هفته از آمدنم به شوشتر گذشته (یک هفته پر از تجربه‌های منحصربه فرد) و البته بیش از یک هفته‌ی دیگر هم به پایان سفر مانده. شوشتر تا اینجا برایم با کلیدواژه‌های "معماری"و "خبر" عجین بوده. من مسئول دفتر ستاد خبری کارگاه فهم معماری ایران- پنجره‌ای به شوشتر- هستم. دوست دارم این کار را و این شهر را تا اینجای کار!:) امیدوارم همه چیز خوب پیش برود و خاطره‌ی شوشتر شیرین و به یادماندنی بشود درست مثل خاطره‌ی سفر روزنامه‌نگارانه‌ی دو هفته‌ای همین موقع‌های سال پیش!;) سفرنامه‌ی شوشتر را خواهم نوشت پس از بازگشت به وطن!

لینک مرتبط: فایل مرتبط در پایگاه اینترنتی پرونده‌ی مطبوعاتی‌ام، گزارش تصویری‌ام در خبرآنلاین، گزارش کامل کارگاه فهم معماری ایران- پنجره ای به شوشتر- در خبرآنلاین، سایت مرکز رویدادهای معماری ایران،

خوب شد ایراندخت را تعطیل کردند وگرنه هم‌چنان مجبور بودیم هر ماه، 4 تا 2تومن برای ایراندخت بدیم و تازه این علاوه بر 4 تا هفتصد تومن برای چلچراغ، یک دانه 4تومن برای مهرنامه و یک دو هزار و سیصد تومن برای جدید بود. فک کن! ماهی 8 تومن صرفه جویی می‌شه و آدم می‌تونه با این ماهی 8 تومن و یارانه‌ی 11 تومن و تورم 50 درصد حسابی کیف کنه!:/

من عاشق این سوپاپ‌های اطمینان عمو عزت اینام!... 

این دو برنامه‌ای که موفق شدم ببینم یعنی برنامه‌ی مصطفی کواکبیان Vs حسین شریعتمداری، با خنده‌ها و پوزخندهای جذاب دو طرف و البته سفسطه‌های قشنگ چهره‌ی پرطرفدار مطبوعات، سردبیر کیهان بزرگ! و برنامه‌ی امشب، مناظره‌ی دکتر جواد اطاعت و علیرضا زاکانی خیلی جالب و تاریخی بودند هر چند که آدم ته دلش می‌داند این حرف‌ها از رسانه‌ی میلی جز ترفندی برای برنامه‌های آتی، چیز دیگری نمی‌تواند باشد و عمو عزت و دوستان مطمئناً دلشان برای معترضین نسوخته که اجازه‌ی حرف زدن به‌شان داده‌اند بلکه... بله! 

                          

Tags: مناظره, مباحثه, شبکه سه, رو به فردا, علی مطهری, حسین شریعتمداری، مصطفی کواکبیان, روزنامه, کیهان, مردمسالاری, وحید یامین پور, جواد اطاعت, علیرضا زاکانی, نماینده مجلس, استاد دانشگاه, مجری, ضرغامی, صدا و سیما, رسانه ملی

related links: تابناک-ابتکاری که باید از ان استقبال کرد، پایگاه خبری سحر: مشروح مناظره کلهر و خوش چهره، جهان‌نیوز: مشروح مناظره جلیلی و علی مطهری، خبرآنلاین: کواکبیان: آن جوان از لج حاج آقا شریعتمداری، نه غزه، نه لبنان گفت!، ایرنا:مشروح مناظره اطاعت و زاکانی، ..

درست مثل یک سفر جذاب و پرماجرا بود. پر از تجربه‌های دوست‌داشتنی، ناب، قشنگ و هم البته چند تایی تجربه‌ی دوست نداشتنی، مسخره و اعصاب خوردکن.

درست مثل یک سفر یک هفته‌ای، فرصت آشنایی با آدم‌ها، فضاها، تجربه‌ها و حس‌های متفاوت را برایم فراهم کرد و باز هم مثل همیشه، دیشب که تمام شد، هم نفس راحت کشیدم و هم خیلی زود دلم برایش تنگ شد؛ برای روزهای پر از جنب و جوش جشنواره، برای بعضی دوستانم و بعضی آدم‌های جشنواره (مثلاً عمو مصطفی و برخی دوستانش دیگه!)، برای تئاتر کودک دیدن و خندیدن و کودکی کردن، برای میز کارم که ویوی جذابی داشت، برای صدای آب که تمام مدت در دفتر می‌آمد و هزاران چیز دیگر. حتی برای کشمکش‌هایی که هر روز با آدم‌های مختلف داشتیم و مجبور بودیم مدام حواس‌مان به نگاه‌های ناجوانمرانه، بخل‌ورزانه و مچ‌گیرانه‌شان باشد و سعی کنیم در مواقع حساس، برجک‌شان را بزنیم. زیاد نبودند، اما بودند!

دیشب حس آمدن از یک سفر چند روزه را داشتم. یک جور حس غریبه بودن با خانه و اتاقم و شهر. یکی از مهم‌ترین خصلت‌های کارهای جشنواره‌ای هم همین است. این که آدم را در یک فضای خاص ایزوله می‌کند و بعد از تمام شدنش، یک جور حس گمشدگی به آدم دست می‌دهد! اما من به هر حال این حس را دوست دارم.

برای آن‌ها که در جریان نیستند، بگویم که دارم از 16امین جشنواره‌ی بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان اصفهان حرف می‌زنم. ما کبوترهای نامه‌برش بودیم. یک تیم سه نفره که دلی کار کردیم؛ برای خودمان. به دید یک تجربه نگاهش کردیم برای آینده‌ای که ساده‌دلانه به روشن بودنش امیدواریم:)

دخترک رو کرد به مرد. گفت:«ببخشید آقای [...] تقریباً از یک ماه پیش امر فرمودین که مطالب بدون اسم کار بشن. می‌خواستم ببینم دلیلش چی بوده؟»

مرد مستقیم به چشمهای دخترک نگاه کرد. گفت:«بله. چون شده بود اسم‌نامه به جای روزنامه. هر کس از در می‌اومد تو، می‌گفت اسم منم بزنین. اسم پسرخاله‌مو بزنین...»

 دخترک با تعجب گفت:« اما همون موقع هم اگر آمار می‌گرفتیم تعداد مطالب اسم‌دار خیلی کمتر از مطالب بی‌اسم بود. مثلاً صفحه‌ی ما حداکثر فقط 2 تا اسم می‌خورد؛ ستون من و گزارش اصلی صفحه. صفحه‌ی آخر، حداکثر یک اسم. در کل فقط بعضی از گزارش‌ها و مصاحبه‌ها اسم می‌خورند...»

مرد گفت:« حالا شما اصرار دارید که حتماً اسمتون باشه؟!»

دخترک لبخند زد و گفت:« خب من بیشتر به خاطر این که وقتی بخواهم برای جایی نمونه کار بفرستم، درگیر پروسه‌ی طولانی تایید نشم می‌خواهم اسمم باشه. البته دلیل دیگرش هم اینه که خب متاسفانه تعدادی مطالب کپی-پیستی در روزنامه هست که اونا معمولاً بدون اسم کار میشن و من دوست ندارم فکر کنن مطلبم کپی-پیستیه.»

مرد گفت:«مگه برای چند جا شما می‌خواین مطلب بفرستید؟» و خندید. بعد ادامه داد:« اصلاً خیلی بهتره که مطالب بدون اسم باشن. اگه اسم داشته باشن، ممکنه برای نویسنده مشکل پیش بیاد. اما وقتی اسم نباشه، اگه کسی اومد گفت اینو کی نوشته می‌شه یه طوری سر و ته قضیه را هم آورد. میشه گفت نویسنده رفته مسافرت، نیست...»

دخترک گفت:« خب شما خودتان سالهاست که خبرنگارین. به نظرتون وقتی اسم نویسنده‌ها بالای مطلبشون باشه، احساس مسئولیت بیشتری نمی‌کنند؟ بهتر نمی‌نویسند؟»

مرد گفت:« من خودم سال‌هاست دارم کار می‌کنم. هیچ وقت هم هیچ‌جا اسمم را نزدم. اصلاً خوشم نمی‌اومد اسم بزنم...»  بعد ادامه داد که:«اما حالا تو همین هفته داریم یه برنامه‌ای براش می‌ریزیم که اونایی که به‌شون پول می‌دیم، اسمشون را نزنیم. اونایی که به‌شون پول نمی‌دیم، مطلبشونو اسم بزنیم و اونایی هم که می‌خوان مطالبشون با اسم کار بشه، قسمتی از حق‌التحریرشون کم بشه.»

دخترک نمی‌خواست بحث کند. هم می‌دانست بی‌فایده است و هم نمی‌خواست ستون کوچک دوست‌داشتنی‌اش فنا شود.

دخترک دوست داشت به مرد بگوید فرقش با او این است که عاشقانه کار می‌کند. روزنامه‌نگاری و نوشتن برایش فقط  کار نیست. خودِ خودِ زندگیست.

دخترک دوست داشت بگوید. نمی‌فهمد این «بخل» بیش از اندازه را. نمی‌فهمد که چرا برخی نشریات خودشان، به چهره شدن نویسنده‌شان کمک می‌کنند و برخی می‌ترسند که چیزی به نویسنده‌شان برسد.

دخترک دوست داشت بگوید که خبرنویسی و کار برای برخی خبرگزاری‌ها را فقط به خاطر این که از مطالب بی‌نام و نشان خوشش نمی‌آید، قبول نکرده. دوست داشت بگوید عادت دارد همیشه خواندن هر نوشته را از نام نویسنده‌اش آغاز کند، گاهی برخی نوشته‌ها را فقط به خاطر نویسنده‌شان می‌خواند و رغبتی به خواندن نوشته‌های بی‌نام و نشان ندارد. دوست داشت بگوید که کار کردن در این روزنامه، با آن امکانات کم و حق‌التحریر ناچیز را به خاطر این هنوز ادامه می‌دهد که ستون نویسی در روزنامه را به اندازه‌ی وبلاگ‌نویسی، به اندازه‌ی عکاسی، عاشقانه دوست دارد...

این روزها، یکی از مهمترین سرگرمی‌های ژورنالیستی‌ام، «ایراندخت»خواندن است! ظاهر «شهروند امروز»گونه‌اش، «ضمیمه زنان»اش، گزارشهایش از دکوراسیون خانه‌ی آدمهایی که می‌شناسیم و حتی روش متفاوتشان برای چاپ تبلیغات را دوست دارم. یک جور مجله‌ی خانوادگی دوست‌داشتنی است. زرد نیست ولی مطالب زردی هم برای راضی کردن تمام سلیقه‌ها، دارد. خواندنش را مخصوصاً  به تمام خوانندگان مجلات مرحوم «زنان» و «شهروند امروز» به شدت توصیه می‌کنم.

در یک روز نه چندان خوب، یک مصاحبه‌ی خیلی خوب، حال آدم را خوب می‌کند!:)

اوایل نوجوانی، دوست داشتم سیاستمدار شوم. سالهای داغ سیاست و جرم سیاسی و بحث‌های سیاسی و دعواهای سیاسی بود. بعدها در اواخر نوجوانی که کمی عاقل‌تر شده‌بودم، عاشق خبرنگاری شدم. حتماً باز هم تاثیر همان روزهای داغ خبر و تحلیل و روزنامه و توقیف و خبرنگار و جرم مطبوعاتی بود. همان سال‌ها به این آرزو رسیدم و حالا که «روز خبرنگار» است می‌خواهم کمی درباره‌ی این سه سال اخیر که دنیای ژورنالیسم را مزه مزه کرده‌ام، بنویسم. سه سالی که سریع، پر از تجربه و کمی هم هیجان گذشت.
امروز، دقیقاً سومین سالیست که در 17 مرداد، انتظار یک تبریک رسمی را دارم. سال‌های جالبی بودند هرچند که چیزهایی را از دست دادم، چیزهایی را هم به دست آوردم و فکر می‌کنم اگر بخواهم «صورت سود و زیان» این سال‌ها را تنظیم کنم(این هم تاثیرات گذراندن سه واحد حسابداریست!) دست آخر کمی «سود قبل از کسر مالیات» برایم باقی بماند!
آن سالهای تین‌ایجری، خیلی ذوق‌زده و با انرژی به دنیای کاغذ و خبر وارد شدم. حالا اما دیگر خبری از آن شور اولیه نیست. شاید به دلیل مشکلاتی که این سال‌ها دیدم یا شاید هم به خاطر واقع‌بین‌تر شدنم است. به هر حال می‌دانم که حالا دیگر مطمئنم که دوست ندارم به این حرفه، به عنوان تنها «شغل»ام نگاه کنم همان طور که حالا هم حقوقش مکملی‌ست برای پول توجیبی‌ام تا بتوانم هر چه قدر خواستم خرت و پرت و کارت اینترنت بخرم یا مثلاً پول غذایی که گه‌گاه با دوستان می‌خوریم را بدهم ... فقط! دوست دارم مثل همه‌ی روزهای این سه سال، «دلی» کار کنم. عاشق ستون نویسی‌ام و منتهای آرزویم این است که در یک روزنامه‌ی معتبر، ستون ثابتی داشته باشم و هر چه که می‌خواهم بنویسم. شبیه وبلاگ رسمی! گاهی سیاسی بنویسم، اجتماعی، روزنوشت یا حتی شعر و داستان! کمی شبیه ستون‌هایی که شهروند امروز زده:« هر هفته با یوسفی اشکوری، هر هفته با هاشمی رفسنجانی، هر هفته با خشایار دیهیمی و ...» و کمی هم شبیه ستون پیرمرد داستان «دلبرکان غمگین من»! البته این جور ستون‌ها برای 50 سالگی به بعد است، زمانی که «شخصیتی» شده باشی(اگر شده‌باشی)!
حالا که نگاه می‌کنم، به این نتیجه می‌رسم که همه‌ی نقاط انفصالی که در تجربه‌ی مطبوعاتی‌ام رخ داده، خوب و به‌جا بوده‌اند هر چند ممکن است در لحظه، از این انفصال‌های ناگهانی ناراحت شده باشم و عادت کردن به‌شان سخت بوده باشد ولی حالا همه‌ی این نقاط را دوست دارم مخصوصاً دو تای آخر را! اما هنوز هم به تساهل و تسامح و جنگ پنهان برای نوشتن، اعتقاد دارم. هنوز هم «نوشتن» برایم مهمتر است از «چه نوشتن» و «کجا نوشتن». این مهمترین حس من نسبت به دنیای جالب و هیجان‌انگیز روزنامه‌نگاریست.

پ.ن:این داستان «انتقال از بلاگفا به وردپرس» هم داستان جالبی شده!(پست «یک فتحی» که به ن.ح تقدیم شده- واکنش بلاگفا و اعلام غیرمجاز بودن کدهای وردپرس- پست دکتر مزیدی درباره اقدام غیرحرفه‌ای بلاگفا،کاربران بلاگفا محکوم به ماندن هستند! )

|+|موضوع مطلب: عرق‌ریزی‌های ژورنالیستی قلم
|+|به اشتراک گذاری: ۱مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار، دودردو
|+|لینک‌های مرتبط: خبرنگاران خود‌‌آموز د‌‌ر فضاي سايبر، روز خبرنگار؛ روز سوء‌تفاهم، مراسم روز خبرنگار، قبرهاي مجاني براي خبرنگاران، روز خبرنگار همچنان مبارک، پیام کلاشینکف دیجیتال به مناسبت روز خبرنگار!، خواب بزرگ و ازدواج و خبرنگاری و وبلاگنویسی(روزی روزگاری وبلاگستان)، بلاگرها خبرنگاران گمنان،مسئولان پاسخگو خبرنگاران پیگیر(مازیار ناظمی) محاکمه حداد عادل و حاشیه مراسم روز خبرنگار  

با اینکه خانه‌ کمتر از ده دقیقه تا دفتر روزنامه فاصله دارد، خیلی کم می‌روم. همیشه مطالب ستونم را ایمیل می‌کنم به مسئول مربوطه. اما این بار مسئول مربوطه رفته و من مجبورم مطلب را خودم ببرم. قبل از ساعت صفحه‌بندی می‌روم که مشکلی پیش نیاید.
روز- داخلی- دفتر روزنامه
می‌گویم: سلام آقای x! این هم مطلب ستونم!
می‌گوید: اما من صفحه را بسته‌ام ...
[ آن‌قدر با انصاف و خوب هست که با کمی اصرار و این حرف که:«این آخرین قسمت ستونم است و نمی‌شود که یک هفته همین‌طوری فاصله بیفتد.» و اینکه «مطلب تایپ شده، ویرایش‌شده و آماده روی فلش و همین‌جاست. این هم پرینتش!» قبول کند. 5 دقیقه بیشتر طول نمی‌کشد که مطلب قبلی حذف و ستون عزیزم در صفحه می‌درخشد!]
می‌گوید:« مسئول جدید گفته فقط مطالب تولیدی کار کنید. این کپی-پیست‌ای نباشه؟!»
می‌گویم:« من خودم از سردمداران مخالفت با کپی-پیست کاری‌ام. من خودم تولیدکننده‌ی محتوام! اصلاً یک وبلاگنویس حرفه‌ای هیچ وقت به خودش اجازه‌ی این کارها را نمی‌ده. اصلاً از افتخارات من اینه که در عمر روزنامه‌نگاری‌ام تا به حال مطلب کپی-پیستی و مطلبی که به آن اعتقاد ندارم، کار نکرده‌ام...»
[درد دارد! خیلی درد دارد. که مطلبت را کپی-پیستی‌ای بنگارند!! در حالی که تو همیشه عاشقانه و فقط برای دل خودت می‌نویسی و حتی وقتی مجبوری درباره موضوعی بنویسی که زیاد دوستش نداری جوری می‌نویسی که آخر سر خودت از مطلبت راضی هستی و دوستش داری. حتی گاهی خودت برای مطالبت تصویرسازی می‌کنی و... انگ کپی-پیست کاری خیلی درد دارد وقتی تو حتی در سیصد و اندی مطلب وبلاگت هم هیچ‌گاه از روش کپی-پیست استفاده نکرده‌ای و همیشه خودت «تولیدکننده‌ی محتوا» بوده‌ای.]
می‌گویم: اگه شما شماره‌های قبلی ستونم را خوانده باشید... البته مشخصه که من اصولاً نمی‌توانم بروم با بازیگران فرندز و لاست یا لری کینگ و اپرا وینفری مصاحبه کنم! و مجبورم ترجمه کنم، گردآوری کنم و بعد به وسیله اطلاعات یافت شده، ولی با قلم خودم مطلب را بنویسم.
می‌گوید: خب البته مطالبتان را نخواندم. دیدم صفحه کپی-پیستیه و خوب نیست و... گفتم این یکی هم همین‌طوره حتماً! تازه دیدم آخرش اسم چندتا سایت را هم زدین...
[درد دارد! خیلی درد دارد. که مسئولی و همکاری بگوید مطالبت را نخوانده‌ام چون فکر می‌کردم کپی-پیستی است. در حالی که تو را می‌شناسد. با هم کارکرده‌اید... سخت است اولین نفری باشی در روزنامه‌ که ستون ثابتی می‌نویسی و «منابع» مورد استفاده‌ات را هم دقیق و تمام و کمال ذکر می‌کنی و مطالبت به وضوح قلم تو و کلمات مشخصه تو را دارند. آنوقت ...]

پ.ن:این مطلب فقط یک درد دل ساده است. هیچ قصد دیگری از نوشتنش ندارم... می‌شناسیدم دیگر! اینجا، «حرف‌های در گلو مانده» را گه‌گاهی می‌نویسم. این کاریست برای زنده‌ماندن چون همین حرفهای مانده در گلو هستند که آدم را یواش یواش از پا در می‌آورند و من این نکته را با تمام وجود درک کرده‌ام!

|+|موضوع مطلب: عرق‌ریزی‌های ژورنالیستی قلم 
|+|به اشتراک گذاری: - مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار (بی ف.یل.ت.ر)، دودردو، بالاترین
|+|لینک‌های مرتبط: ‌پرونده‌ مطبوعاتی 

چند وقت پیش می‌خواستم برای این تیتر یک پست درست و حسابی بنویسم. چند خط نوشتم، نشد. بعد کار جشنواره مطبوعات پیش آمد (+) و یکی از کارهای محوله به من، مصاحبه با یک کارشناس ارشد ارتباطاتِ وبلاگنویس بود. خلاصه اینکه خب معلومه دیگه مصاحبه را ربط دادم به وبلاگنویسی و تاثیرش بر روزنامه‌نگاری و آخر سر هم این تیتر را از زبان خود او بیرون کشیدم به عنوان تیتر مصاحبه (+). خداییش خیلی حال داد این بدجنسیِ لطیف!:دی
اما به نظر من واقعاً هم، همینه‌! وبلاگنویسی یک جور ورزش ذهنیه برای نویسندگان، ژورنالیست‌ها و خبرنگاران. یکجور آپدیت کردن ذهن. یکجور چرکنویس کردن همراه با لذت و ... البته منظور از وبلاگنویسی «وبلاگنویسی»ه‌ها نه ادای وبلاگنویسی را درآوردن. متوجهید که؟!...
خودم واقعاً به این تیتر اعتقاد دارم. به نظرم روزنامه‌نگاران وبلاگنویس به چهار دلیل، بهتر می‌نویسند. اول اینکه چون یک فضای بازِ بی‌انتها در اختیار دارند، «عقده نوشتن» پیدا نمی‌کنند. دوم و مهمتر اینکه راضی نمی‌شوند هر چرندی را در مجله یا روزنامه‌شان به عنوان کار رسمی‌شان ارائه بدهند چون یک چرکنویس «کم محدودیت» در اختیار دارند و دلیل سوم اینکه سلیقه مخاطبان بیشتر، دستشان است. می‌دانند، چه موقع، چه‌گونه و با چه ادبیاتی باید چه چیزهایی را بنویسند که توجه مخاطب را جلب کند. اما دلیل چهارم این است که چون شرط وبلاگنویسی به معنای واقعی، وبگردی حرفه‌ای و آپ‌تو‌دیت بودن است، این تیپ روزنامه‌نگاران(خبرنگاران) بیشتر به پشت و روی اخبار رسمی و غیررسمی آگاهند و نظرات مردم را هم در کنار اخبار می‌دانند که این به نوشتن بهتر و واقعی‌تر خیلی کمک می‌کند.
لینکهای مرتبط: نشستی در مورد وبلاگستان ایرانی در دانشگاه علامه - آيا وبلاگ نويسی، روزنامه نگاری است؟ - آیا مقبولیت روزنامه ها در برابر وبلاگها کم شده؟!

Who links this: بالاترین- بازنگار- یک پزشک

امروز سوم اردیبهشت، روز اصفهان است. می‌خواستم این پست را اختصاصی برای این روز بنویسم ولی گفتم بهتره تلفیقش کنم با گزارش کوچکی از سومین نمایشگاه مطبوعات اصفهان و ششمین نمایشگاه سراسری روزنامه‌نگاران غیرحرفه‌ای که از اول اردیبهشت شروع شده و تا پنجم ادامه دارد.

 *  در مورد اصفهان که خب فقط می‌توانم بگویم آدم دلش می‌خواهد هی برود در این پارک‌ها قدم بزند. مخصوصاً آن پارکهای جدیدالتاسیس آبشار سوم، بعد از پل غدیر که تمیزتر و بکرتر و خلوت‌تره. واقعاً که تولدت مبارک شیخ‌بهایی! چه ماهی‌ام به دنیا اومدی!

 

 *  و اما مطبوعات... سورپریز اختتامیه جشنواره مطبوعات اگه گفتید چیه؟!... یک ویژه‌نامه توووپ که گروه ما منتشر خواهدکرد(ان‌شاءا...). خداییش خییلی زحمت کشیدیم. من 2 تا گزارش(یکی از نمایشگاه 40سال خبرنگاری عبدالحسین جعفری و یکی از نمایشگاه روزنامه‌نگاران غیرحرفه‌ای)، دو مصاحبه(با سها صراف و آزاده پناهی، برگزیدگان چهاردهمین جشنواره مطبوعات و خبرگزاری‌ها) و سه تنظیم مصاحبه انجام دادم. عکسهاشو هم پریزاد گرفته. خلاصه اینکه معلومه که یک ویژه‌نامه منحصربه‌فرد عالی شده!...
نمی‌خواهم گزارش کاملی از نمایشگاه‌ها بنویسم چون وقت و حوصله‌شو ندارم فقط کمی توصیف و کمی عکس!
 ۱  روز اول نمایشگاه، عصرش رفتم برای گزارش گرفتن از نمایشگاه غیرحرفه‌ای‌ها. این‌که رفتن با یک دوست جدیدِ خاص چه مصائبی داشت، بماند که محل بحثی جداست! اما خود نمایشگاه جالب بود. گزارش کاملش را بعد از اختتامیه در وبلاگ روزنامه‌نگاری‌ام می‌گذارم. ولی چند اپیزود جالبش این‌هاست...
1- غرفه دانشگاه پیام‌نور فریدونشهر
داریم آرام از جلوی غرفه رد می‌شویم که مسئول غرفه با خوشرویی دعوت به توقف می‌کند! بعد هم می‌گوید ماهنامه طنزمان را بدهم به‌تان؟! ما هم سری تکان می‌دهیم که هرجور راحتی! دو جلد از ماهنامه‌شان را می‌دهد دستمان و می‌گوید:« مطمئن باشید وقتی خونیدن می‌فهمید که ارزشش خیلی بیشتر از 200تومان است!» می‌خندیم. خردترین پولی که دارم، 2000تومانی است(آره دیگه روزنامه‌نگار جماعت پولداره!حیوونی!!) می‌دهم. سه نفری جیبهایشان را می‌گردند برای بقیه پول. آخر سر هم کمی راهنمای جهانگردی فریدن چاپ 85 و یک دانه شکلات می‌دهند چون آنها هم پول خورد ندارند! بعد هم کمی در مورد شهر و غرفه و نشریه‌شان گپ می‌زنیم...
 
2- غرفه انجمن حمایت از توانخواهان جسمی ذهنی فردا
خانم مسئول غرفه با چند خبرنگار دیگر مشغول صحبته. ما می‌رسیم، یواش‌یواش وارد بحث می‌شویم و آنها می‌روند. روی کارتش نوشته:«فرخنده محمودی». سمتش را می‌پرسم. می‌گوید:«خدمتگزار». بعد که صمیمی‌تر می‌شویم می‌گوید:«من چند تا موسسه تاسیس کردم. با انجمن حمایت از بیماران نخاعی همکاری می‌کنم در خدمت ام‌اسی‌ها هم هستم و... ولی همه اینها که به‌ت گفتم غروره. کشکه. من هنوز برای خانواده‌ام اون چیزی که باید باشم نیستم.» محکم، قاطع و با اعتماد به نفس حرف می‌زنه و گاهی لحنش تحکمی و طلبکارانه‌ست! به‌م می‌گوید: تو چی کاره‌ای؟ می‌گویم: خبرنگار. در چشمانم نگاه می‌کنه و 5 دقیقه درباره‌ی کم‌کاری‌های من (به عنوان خبرنگار) حرف می‌زنه. بعد به دوستم می‌گوید: من می‌خواستم به این بربخوره؟ به‌ت برخورد؟ می‌خندم:«نه!» می‌گوید: به! روتو برم!... با هم فیلم برنامه‌هایی که روز جهانی معلولان برگزار کرده‌اند را می‌بینیم پسر خودش را که نشان می‌دهند با ذوق کودکانه‌ای می‌گوید:« اینم اسی‌خانه!» اسم پسرش اسکندره. روی صندلی چرخ‌دار مخصوص نشسته. آی‌کیویش 70 است. توضیح می‌دهد که قهرمان ورزش «لوچیانو»  یا یک همچین چیزی هم هست ولی توضیح نمی‌دهد که این ورزش مخصوص معلولین چه ورزشیه چون خودم باید بروم از مرکزشان گزارش بگیرم! به‌ش قول می‌دهم که بچه‌های سرویس اجتماعی روزنامه را بفرستم مرکزشان.

3- همین‌طوری گشت می‌زنم. با بچه‌ها درباره شهرشان، دانشگاه، رشته، نشریه‌ و غرفه‌آرایی‌شان حرف می‌زنم و اطلاعات جالبی می‌گیرم. مثلاً می‌فهمم که «سَل‌تی‌تی» یعنی شکوفه مرداب که رنگ صورتی هم داره. یا «نوترینو» که اسم گاهنامه فیزیک دانشگاه پیام‌نور زرین‌شهره، نام یک ذره ناشناخته است. بیشتر نشریه‌ها یک وبلاگ هم دارند که اکثراً در بلاگفاست ولی جالبه که وبلاگ نشریه صلا که لگو و چاپشان شبیه روزنامه «نسل فردا»ی اصفهان است، وردپرسی است.

4- غرفه‌آرایی‌ها هم جالبند. یکی «ردپا» روی در و دیوارش هست. یکی «پیکسل»یه. یک غرفه در و دیوارش پاییزیه. وسطش یک حوض آبه که تویش هندوانه و سیب انداخته‌اند و خودشان روی پشتی، دورتادور غرفه نشسته‌اند. یک سماور هم گوشه غرفه گذاشته‌اند. اما جالبترین تفاسیری که شنیدم مال غرفه‌های «رها» و «چشمها» بود. غرفه‌آرایی رها این‌طوری بود که روی دیوار روبه‌رو چند تکه آئینه شکسته چسبانده‌بودند و روی دو دیوار کناری هم آدمک‌های سیاه در حال فرار بودند. منظورشان این بوده که تصاویر ما که زندانی در آئینه بوده‌اند، آئینه را شکسته‌اند و فرار کرده‌اند! غرفه چشمها هم یک دارتِ مدادی داشت که نماد روزنامه‌نگاری در ایران بود و دو دکور چشمها و قدرت و اسکناس و دلار و اینها که تفسیر روزنامه‌نگاری در ایران و کشورهای پیشرفته بود.

 

 ۲  اما روز دوم نمایشگاه... صبح که مشغول تنظیم گزارش بودم. عصر رفتم. به چند نفر از دوستان که حدس می‌زدم این برنامه‌ها برایشان جذابیت دارد، اس‌ام‌اس می‌زنم. یکی می‌خواهد برود خرید، یکی سرش خیلی شلوغه. یه نفر اصفهان نیست و خلاصه آخر سر با یک همکارِ دوست می‌رویم تا دو تا نمایشگاه را ببینیم.

1- روزنامه نصف‌جهان مثل پارسال غرفه‌آراییش از غرفه‌های غیرحرفه‌ای‌ها هم غیرحرفه‌ای‌تر بود. شهروند امروز که هم در دنیای مطبوعات تک است هم غرفه‌شان در این دو سال جذاب و تک بوده. امسال مد غرفه‌آرایی، «قرمز» بود. همشهری، نسل‌فردا و شهروند امروز قرمز بودند. اصفهان‌زیبا پارسال غرفه‌آرایی بهتری داشت امسال بیشتر آدم حس می‌کرد برای خالی نبودن عریضه است! اصفهان امروزی‌ها به خاطر فضای کوچک و بیشتر، خانوادگی‌ای که دارند، اصولاً شور و حال بیشتری هم دارند. غرفه‌شان هم خوب بود و کارشان را آورده‌بودند در نمایشگاه. اما کلاً به نظرم امسال شور و حال کمتر بود. استقبال مردم هم زیاد نبود.

2- بعد دوباره رفتیم نمایشگاه غیرحرفه‌ای‌ها چون دوستان، ندیده‌بودن. روز قبل با تیپ مثبت‌تری رفته‌بودم سرتا پا مشکی (خب سَرِ کار بودم. مثلاً!) اما این‌بار تغییر دکوراسیون داده‌بودم. جالب بود که وقتی بچه‌هایی را که روز قبل، دو ساعت با هم حرف زده‌بودیم، می‌دیدم و چشم تو چشم می‌شدیم. من سلام می‌کردم. آنها نمی‌شناختند! با تعجب جواب سلام می‌دادند.(شده بود عین اون فیلم هندیه و عمو گفتنش!) بعد هم رفتیم غرفه انجمن حمایت از حیوانات اصفهان، چون بچه‌هایش به خاطر روز زمین پاک، همه در غرفه‌شان بودند. سلام و احوالپرسی کردم که البته به خاطر تغییرات ظاهری‌مان، خواهرزاده‌مان(؟!) هم ما را نشناخت! ای بابا!!

3- با چند نفر درباره اصفهان زیبا حرف می‌زدیم. جوری صحبت می‌کردند که... آدم فکر می‌کنه اگر در همشهری کار می‌کرد چه نگاهی به‌ش می‌کردند!!

4- از بلندگوی نمایشگاه اعلام می‌کنند «دکتر محمد علی دادخواه» ساعت 6 در غرفه انجمن صنفی مطبوعات حضور دارد. اول فکر می‌کنم اشتباه شنیده‌ام. فک کن! اینجا اصفهانه‌ها! اونم محمدعلی دادخواهه‌ها!! کمی دیر می‌رسم. غرفه شلوغه. همه در حال عکس و فیلم گرفتن و صدا ضبط کردن‌اند. من می‌ایستم یک گوشه. درباره کوروش و دین زرتشت و اینها صحبت می‌کند. هنوز به جاهای حساس نرسیده که یک آقایی، طفلی می‌آید خواستار متفرق شدن مردم و تعطیلی سخنرانی می‌شود. دکتر صلواتی که کنار جناب وکیل معروف نشسته، ناراحت می‌شود. اعتراض می‌کند و می‌رود باهاشان حرف بزند. همه می‌روند جلو و سوال‌های حساس در مورد پرونده دانشجویان زندانی و اینها می‌پرسند. آدم دلش به حال آن آقای معترض کباب می‌خواهد! زود آمدی پدرجان!! یک پسربچه، 12،13 ساله این گوشه ایستاده. دو دختر خبرنگار می‌آیند ازش می‌پرسند همه سخنرانی را ضبط کردی؟! قرار می‌شود برایشان بلوتوث کندش. بک‌گراند موبایل پسرک یک عکس بی‌ناموسی است!(اوه مای گاد از این مردم!)

5- جناب وکیل می‌رود تا از نمایشگاه دیدن کند من هم برای از دست ندادن صحنه‌ها دنبالش می‌روم. جلوی یکی از غرفه‌ها یک آقای با سر و وضع نامرتب و کمی فقیرانه، می‌آید جلو به خانم همان تیپی‌ای که کنارم ایستاده می‌گوید: ببین دخترت داره سوال سیاسی ازش(از محمد علی دادخواه) می‌پرسه. مادر می‌ره جلو. بعد می‌آید می‌گوید:« آره این همه‌اش سرش تو سیاسته. حالا ولش نمی‌کنه. همه‌اش سوال سیاسی می‌پرسه.» مرد با خنده و خوشحالی می‌گوید:« باید بپرسه. خوبه.» دخترک دنبال جناب وکیل جنجالی راه می‌افتد... به بچه‌ها اس‌ام‌اس می‌دهم:« شماها که توی نمایشگاهین، اگه این چند روز شخصیت خاصی خواست بیاید، به من هم خبر بدهید.» گفتم شاید فردا، شیرین عبادی هم بیاید. وا تعجبا!!

6- آخر سر هم که بچه‌های عضو گروه NGOهای زیست محیطی، «سادات موسوی» نماینده‌ی به دور دوم رسیده‌ی مبارکه و عضو کمیسیون محیط زیست مجلس هفتم را 45 دقیقه‌ای جلوی در نمایشگاه نگه داشتند و درباره مسایل زیست‌محیطی اخیر اصفهان سوال کردند.

 +  لینک‌های مرتبط:عکس یادگاری امیرخوردآزاد در نمایشگاه مطبوعات/ وبلاگ اخبار ششمین همایش روزنامه نگاران غیرحرفه ای/ مطبوعات اصفهان، سومين جشنواره و پاتوق كاغذي/

اسفند را خیلی دوست دارم هم چون ماه خودمه هم به خاطر شور و انرژی و طراوت بی‌حد و حصری که داره برعکس فروردین که یک ماه کشدار بی‌مزه‌ی بدون شور و هیجانه... اما یکی از چیزهای دوست‌داشتنی این آخرین ماه سال ویژه‌نامه‌های نوروزی روزنامه‌ها و مجلاته. امسال تا حالا 5 تا از ویژه‌نامه‌های مهم را خریده‌ام. اعتماد ملی، اعتماد، جام‌جم، همشهری و چلچراغ. شهروندامروز هم که هنوز نیامده‌بود... البته واضح و مبرهن است که خریدن این مجلات برای یک تقریباً روزنامه‌نگار("تقریباً روزنامه‌نگار" یک موجود دوپاست که روزنامه‌اش را غصب نموده‌اند فقط! و حقوق و عیدی و اینها یُخ!)، کمی کار سنگین اقتصادی محسوب می‌شود!(امسال هم که اصولاً سال خوب اقتصادی بود کلاً!) ولی خب چه می‌شود کرد... این شما و این مروری بر ویژه‌نامه‌های نوروز 87 منتخبشان(البته تا انجا که خوانده و دیده‌ام!)

الف. هفته‌نامه چلچراغ- ویژه نوروز- 120صفحه- 1500تومان
1- مسابقات بین‌قاره‌ای منچ چلچراغ با حضور فرزاد حسنی ایده‌ی خفنی بود./ نمی‌دانم چرا بعد از خوندن این قبیل گزارشات باحال پایه، یه خورده احساس «آخی طفلکی» نسبت به خودم،به‌م دست می‌ده!!(گزارش تصویری مسابقات منچ چلچراغ را در اینجا ببینید)
2- صفحات بهاریه شبیه صفات یاهو360 طراحی شده. بهاریه آقای عموزاده خلیلی را از دست ندهید. در وصف سیاهساله 86 است. واقعاً کاش می‌شد این سال مسخره، به یک ساهچاله زمانی تبدیل شود...
3- نوشته منصور ضابطیان درباره کتاب در دست تهیه اتوبیوگرافی علی دایی فوق‌العاده است!
4- گفت‌و‌گوی علی میرمیرانی با محمدرضا خاتمی و همسرش زهرا اشراقی هم بسیار خواندنی‌ست.
5- پرونده‌ای برای بادیگاردها  / 6- پرونده‌ای برای فرزندان سینمایی‌ها:حنا مخملباف، میلاد صدرعاملی، یوسف حاتمی‌کیا، علی تبریزی و بهمن کیارستمی / 7- جوگیری در محضر فیروز کریمی، استاد خوزه  /
8- پرونده شیراز با نوشته‌های از:لیل گلستان،بهاءالدین خرمشاهی، کامبیز درم‌بخش و نیلوفر لاری‌پور و
9- تاریخچه تصویری سال 86 را هم ببینید.

ب. اعتمادملی- ویژه‌نامه نوروز- 176صفحه- 1000تومان
1- دوازده ماه، دوازده موج  2- نظام‌های انتخاباتی  3- مروری بر مهمترین وقایع اجتماعی سال86  4- گزارش از سال‌های جوانی کافه نادری به قلم آیدین آغداشلو  5-گزارشی از محدودیت‌های فرهنگی در سال86  6- نگاهی به وضعیت زنان در سالی که گذشت  7-روشنفکرها چه‌گونه به سفر می‌روند؟  8- گفت‌و‌گو با سیمین بهبهانی  9- گفت‌و‌گو با آلفرد یعقوب‌زاده،عکاس آژانس سیپا

پ. اعتماد- سالنامه1386- 216صفحه- 2000تومان
1- چه کسانی نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری می‌شوند؟ / 2- چه کسی رئیس مجلس هشتم می‌شود؟ /
3- چه کسی سومین رئیس قوه قضائیه می‌شود؟ / 4- گفت‌و‌گو با قالیباف، رئیس کل بانک مرکزی، عبدالله جاسبی،مدیر امور بین المللی شرکت نفت،دکتر احسان شریعتی،عبدالله کوثری و... / 5- حوریان بهشتی در میهمانی اسفندیار(اسفندیار رحیم مشایی) / 6-گفتارهایی در باب روشنفکری / 7- «علوم ارتباطات، این زیبای چشم آبی» به قلم دکتر احمد توکلی / 8- خسوف اصلاحات / 9- سیر یکساله تحولات اقتصادی:«اقتصاد مُرد. زنده‌باد اقتصاد»
 
ت. همشهری- همشهری نوروز- 196صفحه- ضمیمه رایگان
1- دو قدم مانده به صبح قهوه خانه مدرن فرهنگی در دل تلویزیون
2- گفت و گوی مینو فرشچی با علی نصیریان
 
ث. جام‌جم- ویژه نوروز 87- 128صفحه- ضمیمه رایگان
---------
-->نتیجه‌گیری: به نظرم امسال، ویژه‌نامه‌ی اعتماد از همه بهتر و سنگین‌تر(از همه نظر) و ویژه‌نامه جام‌جم از همه بی‌خودتر و سبک‌تر(از همه نظر) بود. ویژه‌نامه چلچراغ هم که خیلی باحال بود.

با توجه به استقبال شدیدی که از جوانشهر دو هفته‌ی پیش (ایده‌های میلیون دلاری) صورت گرفت، برآن شدیم که تحول شگرفی در این ستون ایجاد نماییم آن‌چنان که به معنای واقعی کلمه بترکاند! این از اولین گام. بفرمایید...
یکی از جدی‌ترین «آرزو»ها یا «اهداف»ی که خیلی از ماها از نوجوانی درسر می‌پرورانیم، امکان تحصیل در یک دانشگاه معتبر دنیا است. تعداد دانشگاههایی هم که به قول معروف، «رویایی» هستند، خیلی زیاد نیست. MIT، استنفورد، کمبریج و...
بله! می‌دانم که صحبت درباره هر کدام از این دانشگاهها مجال خیلی بیشتری می‌طلبد اما به هرحال ما نکته‌ها گوییم و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...
در اولین گام به سراغ دانشگاه معروف و معتبر «استنفورد» می‌رویم.