خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

خبرآنلاین امروز ظهر یک خبر یک پارارگرافی زده: «فرزاد جمشیدی در بیمارستان بستری شد»
به نقل از مهر هم زده و هیچ اشاره‌ای هم به شایعات و این‌ها نکرده
.
.
.
تا الان 103 نفر به این خبر امتیاز داده‌اند.
توصیه می‌کنم نگاهی بیاندازید به خبرها/مصاحبه‌ها/گزارش‌ها/ عکس‌های دیگر همین بخش «تلویزیون» یا کلاْ سرویس «فرهنگ» و حتی سرویس جامعه و حوادث و سیاسی و ... ببینید میانگین امتیازها (ستاره‌های) داده شده به مطالب آن سرویس‌ها چند است. عمراً به 10 برسند! بعله این طوری‌هاست!

رفته بودم بقیه امضاهای برگه فارغ‌التحصیلیمو بگیرم. یه بار دیگه، سه سال پیش همین آدما همین مدل برگه رو برام امضا کرده بودن و به خاطر فارغ التحصیلی بهم تبریک گفته بودن. منم به روی خودم نیاورده بودم که دارم تغییر رشته می‌دم ولی خیلی حس بدی داشتم.

حالا اما حس خوبی بود چون واقعاْ داشتم فارغ التحصیل می‌شدم. تا وقتی که رسیدم به کارشناس گروه و اون گفت: چه قدر دیر اومدی! شما 2 واحد از دروس اصلی کم داری. بیا درخواست تمدید سنوات بده و دو واحد از چارت مدیریت صنعتی، معرفی به استاد بگیر تمومش کن. منم مات و مبهوت یه درخواست تمدید سنوات و یه درخواست 2 واحد معرفی به استاد برای درس کنترل پروژه نوشتم. بعد یادم افتاد که 30،40 واحدی معادل سازی نشده دارم هنوز از دوران ریاضی خوندن، یه درخواست دیگه نوشتم برای معادل سازی درس سه واحدی ذخیره و بازیابی اطلاعات و پذیرفتنش به جای دو واحد درس تخصصی. بعد که یه کم از شوک خارج شدم، نشستم حرف زدم با کارشناس گروه. گفتم شما که گفته بودی واحدام درستن. نگاه کرد گفت: ئه دو واحد فرهنگ و تمدن اسلامی گذروندی. تو نباید اینو می‌گذروندی. گفتم: خودتون گفتین واسه جبران دو تا درسی که از ۳ واحدی به ۲ واحدی تغییر کردن، باید اینو بگیرم. یه کم فکر کرد. گفت آهان شما و یک نفر دیگه بودین که بهتون اینو گفته بودن. حالا من تو جلسه مطرح می‌کنم ببینم چی می‌شه. شنبه زنگ بزنین. گفتم: خیلی لطف می‌کنین!

یکشنبه زنگ زدم. گفت: مشکلی نیست. توی جلسه تصمیم گرفتن برای این که درگیر تمدید سنوات نشین و نخواین دوباره یه دو واحدی بگیرین، همون درس رو براتون معادل سازی کنن. گفتم: پس اون دو واحد فرهنگ و تمدن چی شد؟! گفت: هیچی اونم به عنوان واحد مازاد حساب می‌شه براتون. گفتم: یعنی بی‌خودی گذروندمش؟! گفت: یه جورایی!

این‌روزا مدام به این نتیجه می‌رسم که اگه یه لحظه حواست به کارایی که مردم باهات می‌کنن، نباشه، کلاً به فنا رفتی! اعتماد را باید ریخت دور. چشم‌ها رو باز باز کرد. باید آدم خودش همه چیزو چک کنه. اگه دندون پزشک گفت پول پرکردن دندونتون صد تومن می‌شه، همین‌طوری پولو نده و بره. بررسی کنه ببینه تعرفه چنده، درست کار کرده یا نه. اگه رفت سوپر خرید، بررسی کنه که جمع اقلام درست باشه. اگه کارشناس گروه گفت ۲ واحد کم داره، بررسی کنه ببینه حقیقت چیه و قس علی هذا متسفانه!

احساس تعلق
احساس تعلقی که نیست، عامل بروز خیلی از این شرایطیه که داریم
سردبیری که روزنامه‌اش رو به قهقرا می‌فرسته
مغازه‌داری که هر خنزرپنزر بنجلی توی مغازه‌اش می‌ریزه و فضای مغازه‌اش هیچ خریداری رو جذب نمی‌کنه
شهروندانی که در برابر تمام جفاهایی که در حق شهر/کشور/خودشون می‌شه، سکوت می‌کنن
پارتنرهایی که به جای اینکه از وجود هم لذت ببرن همدیگه‌رو نابود می‌کنن
.
.
.
تقصیر ندارن، احساس تعلق ندارن

آرزومه یه روز
جایی زندگی کنم
جایی کار کنم
از جایی خرید کنم
توی پیاده‌روهایی قدم بزنم
که به‌شون احساس تعلق داشته باشم
و ببینم که اطرافیانم هم همین حس رو دارن
مدینه فاضله‌س یا هست همچین جایی؟!

پ.ن: متن قابل تاملی درباره Sense of Belonging

بیاین با هم یه همتی بکنیم این کلمه‌های «شهرستان» و «شهرستانی» را بریزیم دور
این نگاه سطح پایین به همه ساکنان «ایران منهای تهران» را بذاریم کنار
به خدا، به جون خودم این‌قدر تو وضع مملکت تغییر حاصل میشه
این‌قدر رنجش‌ها و مشکلاتی که
از پیش‌قضاوت‌های برمبنای سکونت‌گاه و قومیت به وجود می‌یان، کم می‌شن
باور کنین. به خدا، به جون خودم!

این‌قدر این نگاهو هر روز توی جامعه می‌بینم،
که بعضی وقتا می‌خوام بشینم گریه کنم!
تاسف آورتر اینه که ببینی
قشر تحصیلکرده، جوونا، حتی روزنامه‌نگارای پیشکسوت همین مدل نگاهو دارن

من که دیگه مرزبندیایی مثل تهران-ایران، خاورمیانه-ایران، جهان- خاورمیانه- ایران رو ریختم دور!
باید از خودمون شروع کنیم. هم توی حرفامون این لغات و لغات مشابه رو حذف کنیم
هم سعی کنیم قومیت و سکونت گاهو از مبانی قضاوتمون در مورد افراد حذف کنیم
اصلاً این چه سوال مزخرفیه که به هر کی می‌رسیم، می‌پرسیم مال کدوم شهر و کدوم کشوره؟!
که بعدم هی بگیم اصفانیا فلانن، ترکا بیصارن. افغانیا اون طوری‌ان. آمریکاییا این طوری!

داشتم از سر کار برمی‌گشتم؛ با کوله لپ‌تاپ، خسته، داغون.

 یه نون سنگکی بود نزدیک هتل. ملت صف کشیده بودن جلوش. هوس کردم. وایسادم تو صف یه‌دونه‌ای. حدود ۸ نفر این طرف بودن، ۱۵ نفر توی صف بیشتر از یه‌دونه‌ای‌ها. نونوا یه نفر از این طرف، یه نفر از اون‌طرف نون می‌داد. حدود نیم‌ساعت تو صف وایسادم. nسال بود نون نخریده بودم.

بعد حس ملت نسبت به نون خیلی برام تازگی داشت. عجیب بود. اینا که توی صف یه‌دونه‌ای بودن، وقتی اون آقاهه 12 تا نون خرید، زیر لب شروع کردن به غرغر کردن، یه جوری طرفو نگا می‌کردن که انگار داره 12 کیلو خاویار میخره مثلاً. نفر بعدی 15تا خرید، گذاشت روی موتور بدون پلاستیک اینا، داشت حرکت می‌کرد، نزدیک بود نونا بیفتن، همه گفتن: وااای! مراقب نونا باش.

یکی اومد گفت: نون خشخاشی چنده؟ گفتم:مگه خشخاشی‌ام هس؟! اون یکی گفت:نه بابا! ساده‌ش 700،کنجدی:800.

 یه نون خریدم، یه بسته پنیرخامه‌ای، سه تا خیار، چای هم گفتم آوردن توی اتاق با نمک‌دون، نشستم تنهایی بهترین نون، پنیر، خیار عمرمو خوردم با نون سنگک کنجدی!

{تهران- سه راه طالقانی- اواخر خرداد ۹۱}

امروز (شنبه 19 فروردین 91) رسپشن هتل، ترجیح داده بود که ما صبحانه‌مان را با صدای مجری و کارشناس شبکه یک صرف کنیم. داشتیم صبحانه می‌خوردیم و صحبت می‌کردیم بعد کم‌کم حواسمان جمع (یا حتی پرت) صحبت‌های «کارشناس کارآفرینی» شد که داشت سوال‌های بیننده‌ها را جواب می‌داد.

سوالات بینندگان، پاسخ‌های خانم مهرنوش (کارشناس کارآفرینی)، سوالات مجری، گزارش‌هایی که بین صحبت‌ها پخش می‌کردند، همه چیز تامل‌برانگیز بود.

سوال: ما چهارتا خواهریم، چی کار کنیم؟

پاسخ: الان در حیطه بازاریابی جای کار بسیاری هست. شما چهار خواهر می‌تونید با هم‌افزایی برین بازارهای یک شرکت را شناسایی کنید.

نکات: 1. برای کارشناس اصلاً مهم نیست که چهار خواهر در چه رنج سنی‌ای هستند، چه رشته‌هایی خوانده‌اند، چه علایق و امکانات و مهارت‌هایی دارند. 2. به واحدهایی که در رشته مدیریت بازرگانی گذرانده‌ام، فکر می‌کنم؛ تحقیقات بازار، بازاریابی و مدیریت بازار، بازاریابی بین‌المللی، بازرگانی بین‌المللی، فنون تجزیه و تحلیل سیستم‌ها، سیاست‌های پولی و مالی، مدیریت منابع انسانی، روانشناسی کار و... زیرشاخه‌هایی که هر کدام دنیای وسیعی هستند و باید سال‌ها مطالعه، پژوهش و کار درباره‌شان انجام بدهیم. 3. یاد استاد کارآفرینی‌مان می‌افتم که همیشه حرص می‌خورد و می‌گفت: تعریف این‌ها از کارآفرینی کلاً اشتباهه. کارآفرینی که کارجور کردن نیست. حتی ممکنه کارآفرینی با بیکار شدن یک سری از نیروهای انسانی‌تون همراه باشه. ما می‌خوایم بریم به این سمت که زمان آزاد بیشتری برای نیروهای انسانی فراهم کنیم تا بتوانند بیشتر فکر کنند و کمتر کار فیزیکی.

 .  خب یه کیف بزرگتر بردار. یه کتابی چیزی‌ام توش بذار که این قدر مسیرت دوره، یه چیزی بخونی هم حوصله‌ت سر نره هم یه فایدهای داشته باشه.
کیف کوچیک دستیشو باز می‌کنه.
+ اینم دو تا کتاب:
«زنان را بشناس»، چاپ دوم، نویسنده: آدام هارگریوز، ترجمه شهین دخت بهزادی، ۱۳۵۰ تومان
«کتاب کوچک عشق»، چاپ چهارم، اکس لیبریس، برگردان و گرداوری با جلال فرخی، ۱۶۰۰ تومان
کتاب‌ها رو ورق می‌زنم.
+ اینا هم کوچیکن و توی هر کیف و جیبی جا می‌شن. هم تو هر صفحه یه کم مطلب داره. آدم می‌تونه زود بخوندشون. من ۷۷ صفحه‌ی این یکی‌یو همین الان خوندم تو راه.
 .  خب حداقل بیا همشهری داستان بخون. کوچیکه. داستاناشم کوتاهه و متنوع.
+ اون فونتش ریزه. هر صفحه‌شو ۵ دیقه طول می‌کشه تا بخونم. حوصله ندارم.
 .  فونت همشهری داستان، ریزه؟! شوخی می‌کنی؟! پس مهرنامه و اینارو بخونی چی می‌گی؟ حتی چلچراغ! تازه ۷۷ صفحه‌ی این کتاب به اندازه‌ی یه صفحه‌ی این همشهری داستانم ارزش نداره. بس که چیزای من‌درآوردی توی اینا هس. اصن ذهنیتتو خراب می‌کنه.
ورق می‌زنم. حرصم دراومده از توصیه‌های فوق‌العاده چیپ و بی‌پایه‌ی کتابه:
وقتی زنت سکوت می‌کنه، اینو بدون که داره به فکش استراحت می‌ده!
هیچ وقت از هیچ زنی جهت رو نپرس. مغز اونا مغشوشه و جهت یابی شون خراب!...

لذت می‌برم از کار کردن با آدم‌های درست؛ آدم‌های درست و باشعوری که تمام سعی‌شان را می‌کنند، با توجه به شرایط کاری‌شان، حق آدم را پایمال نکنند.#خانه_نقش#آقای_ت

اصلاً مگر دیوانه‌ام که دیگر با آدم‌های نادرست کار کنم؟! آدم‌هایی که تمام سعی‌شان را به کار می‌گیرند تا نه تنها حق آدم را پایمال کنند بلکه شعور و شخصیت آدم را هم زیرسوال ببرند.#اداره_ف_و_ا_ا_ا#آقای_ی#روابط_عمومی_سازمان_ص_و_م_ا

امروز آخرین مهلت ثبت نام کارگاه فهم معماری ایران از دریچه شوشتر است. فرهنگستان هنر کارگاه فهم معماری ایران را امسال در شوشتر برگزار می‌کنه و قراره گروه‌های سه نفره پروژه‌هایی را در رابطه با معماری شوشتر طی کارگاهی سه روزه درست کنند. برنامه‌های مختلفی هم در کنار این کارگاه قراره برپا بشه. به نظر اتفاق جالبی می‌آید.

کارگاه امسال در دو سری یک بار در تاریخ 1و2و3 اردیبهشت و بار دیگر در تاریخ 8و9و10 اردیبهشت برگزار می‌شود و علاقمندانی که ثبت نام کرده باشند، در یکی از این دو تاریخ در کارگاه‌ها شرکت خواهند کرد.

لینک مرتبط: مصاحبه‌ی خبرگزاری میراث فرهنگی درباره کارگاه فهم معماری،  کارگاه فهم معماری ایران

کلاس‌های این استاد را تقریباً دوست دارم چون در میان حرف‌های خیلی خسته‌کننده و تکراری‌اش، همیشه می‌توانی چند تلنگر جالب که روح را هوشیار می‌کند، پیدا کنی.
استاد گفت:« شیطان به خدا گفت: تو مرا اغوا کردی. اما انسان گفت: من فریب خوردم. این است فرق انسان و شیطان. حواستان باشد کی افکار شیطانی دارید و کی انسانی فکر می‌کنید.»
فکر کردم چه قدر گاهی شیطانی فکر کرده‌ام...
استاد گفت:«پیش‌بینی مُرد. دیگر دوره‌ی پیش‌بینی و دعای باران خواندن گذشته. در قرن بیست و یکم باید پیش‌سازی کنیم. باید ابرها را بارور کنیم.»
فکر کردم از کجا باید شروع کنم... اوهوم! خیلی کارها باید انجام بدهم...

ژانر این آدمها که یه موقع، یه برخورد بدی با آدم کردن که باعث شده از ذهن آدم شیفت دیلیت شن، حالا هی به طرق غیرمستقیم سعی در منت کشی، حلالیت طلبی(!) و اینها دارند! و نمی‌فهمند که فقط یک جمله، یک نگاه، یک حرف و حتی یک حس کافیه تا یک نفر برای همیشه و تا ابد به زباله‌دانی ذهن آدم منتقل بشه و با این قبیل تلاش‌های خفیف هم نمی‌شود به ری‌استور شدنش امید داشت!
.
.
.
اینها ژانرهای سیاهند در دایره‌المعارف ذهن من! آخیـــــش! راحت شدم اینا را نوشتم اینجا! مرسی از آن وبلاگنویس عزیز پایه‌گذار این پست‌های ژانرنویسی! نعمتی هستند برای پاکسازی ذهن خسته‌ی آدمی!:دی 

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 

این مادربزرگ را باید طلا گرفت. باید تلمذ کرد در حضورش!…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

.
.
.
می‌گوید: خب که چی؟!
می‌گویم: یعنی چی که «خب که چی»؟!
می‌گوید: منظورم اینه که خب! اوکی! «استراتژیت» درست! عالی! خوب! اما «تاکتیکت» چی؟! درسته؟! به نظر من که باید عوضش کنی، تغییرش بدهی. «بهینه»‌اش کنی.
.
.
.
می‌گویید: خب که چی؟!
می‌گویم: هیچی! نتوانستم دل بکنم از این کاراکتر مجازیم. همین! اما این یک «آغاز دگر» است. مطمئن باشید!...
.
.
.

|+|موضوع مطلب: روزنوشتهای عمومی
|+|به اشتراک گذاری: ۱مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار، دودردو،
| ! |فضولی بلامانع است: فید وبلاگ/ من در: فیس‌بوک، توییتر، فرندفید، گودر
|+|لینک‌های مرتبط:... 

می‌گوید: خب حالا این حرفها را ولش کن. دیشب برای خنچه بردن چرا نیومدی؟! اگر فکر کردی وقتی خواستن برای جنابعالی خنچه بیاورند، منم تلافی می‌کنم و نمی‌آیم، سخت در اشتباهی‌ها!
می‌گویم: اختیار دارید! قدمتان روی چشم. حالا کِی هست؟!
می‌گوید: اونش مهم نیست، دو هفته‌ی دیگه، سه هفته!!
می‌گویم: البته سه هفته یه کم زوده. می‌ترسم فامیل اوردوز کنن‌ها!!:دی
دارم به این فکر می‌کنم که ازدواج هم امر جالبیه‌ها! تا وقتی کسی را پیدا نکردی که واقعاً دوستش داشته‌باشی و بخواهی باهاش ازدواج کنی، وقتی صحبت از ازدواج و این حرفها می‌شه رو ترش می‌کنی و با خنده و تمسخر مسئله را دور می‌زنی ولی وقتی خودت به این نقطه‌ی عطف می‌رسی، هنوز نرسیده، به فکر تنهایی بقیه می‌افتی و در هر فرصتی به جوان‌های مجرد دور و برت پیشنهاد می‌کنی که خیلی جدی و تا دیر نشده به این امر مهم بپردازند! جالب‌تر اینکه حتی متاهل‌هایی که مشکلات زیادی در زندگیشان داشته و دارند هم زندگی مجردها را بی‌مزه، کسل‌کننده و غم‌انگیز می‌دانند و در هر صورت ازدواج را امری لازم برای هر آدمی میدانند... زندگی، بازی جالبیست!

پ.ن: اصلاً تصور نمی‌کردم که این نوشته‌ی ساده و روشن(به نظر خودم!) این همه کژتابی داشته‌باشد! به هر حال ضمن تشکر از همه‌ی دوستانی که به صورت کامنت خصوصی/عمومی، اس‌ام‌اس و تلفن جویای احوال شدند، باید عرض کنم که در این پست رد پای هیچ شاهزاده‌ی سوار بر اسب سفیدی که به زندگی خ.ا.ن راه یافته‌باشد، وجود ندارد، به هیچ وجه!

|+|موضوع مطلب: روزنوشتهای عمومی
|+|به اشتراک گذاری: - مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار، دودردو
|+|لینک‌های مرتبط: -

این روزها زندگیم در 6 واحد ترم تابستانه دانشگاه، نوشتن برای دو ستون دوست‌داشتنی‌ام در روزنامه، کتاب خواندن و فیلم دیدن خلاصه شده. دو هفته‌ی اخیر سخت، سریع، پراسترس ولی لذت‌بخش گذشت برای همین هم اینجا کمی سوت و کور شده!
الف. «ابن‌مشغله» و «ابوالمشاغل» را خواندم. دو کتابی که تاثیرات خوبی رویم گذاشت و یک عالمه حرف درباره‌شان دارم. در تمام مدت داشتم به این فکر می‌کردم که اگر نادر ابراهیمی عزیز کمی بیشتر زنده و سرحال می‌ماند و می‌توانست وبلاگنویسی را هم تجربه کند، مطمئناً یکی از وبلاگنویسان برتر وبلاگستان می‌شد. اصلاً اگر وبلاگ‌نویس/خوان باشید، وقتی «ابن‌مشغله»، «ابوالمشاغل» و «چهل‌نامه‌ کوتاه به همسرم» را بخوانید حس می‌کنید درحال خواندن پستهای یک وبلاگ خوب هستید. باید اعتراف کنم اول‌های کتاب ابن مشغله، سر بعضی صفحات، حس می‌کردم توکای مقدس(+) همان نادر ابراهیمی مرحومه! لحن و حتی موضوع برخی پستهایش عجیب حس «ابن مشغله» را دارند!
ب. یکی از تاثیرات «ابن مشغله»خواندن، این بود که مسئولیت یک ستون دیگر را که مدتها بود آرزویش را داشتم، برعهده گرفتم. امروز روز تولد «اینترچت»، ستون عزیزم در صفحه‌ی آی‌تی روزنامه است در حالی که فرزند دیگرم «موج هفتم» در هشتمین هفته‌ی زندگانی‌اش به سر می‎‌برد!(هشتمین قسمت(+) را «غیرقابل چاپ» تشخیص داده‌اند و من تا وقتی روزنامه را دیدم، این نکته را نمی‌دانستم! ستون جدیدم هم با حذفیات فراوان و در حالت رقت‌باری چاپ شده(+) و من الان کاملاً افسردگی می‌باشم!) هر دو را دوست دارم هرچند گاهی حسابی دیوانه‌ام می‌کنند و وقت و اعصابم را می‌بلعند مخصوصاً که کامپیوتر محترم هم حسابی بازی در‌آورده و رسماً روی نرو قدم میزند!

|+|موضوع مطلب: روزنوشتهای عمومی
|+|به اشتراک گذاری: - مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار (بی ف.یل.ت.ر)، دودردو، بالاترین، پرشین دیگ
|+|لینک‌های مرتبط:  

به اطلاع خوانندگان محترم می‌رساند اینجانب از چندی پیش تا پایان امتحانات در «روزه رسانه‌ای»* به سرمی‌برم.
شایان ذکر است که دعاها و پیام‌های دلگرمانه‌ی شما باعث تقویت روحیه‌ی ما خواهدشد!
با تشکر
خ.الف.نون

*:این اصطلاح بانمک و مهم، همین دو شب پیش به وسیله‌ی استاد «اسماعیل میرفخرایی» در برنامه دو قدم مانده به صبح مطرح گردید! دریابیدش که عجیب کیف دارد!
|+|موضوع مطلب:روزنوشتهای عمومی
|+|به اشتراک گذاری: - مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار (بی ف.یل.ت.ر)، دودردو
|+|لینک‌های مرتبط: -

دیشب داشتم به یک پست نوستالژیک برای امروز فکر می‌کردم بعد که اخبار مربوط به تعطیلی یک هفته، ده روزه‌ی مملکت را شنیدم تصمیم گرفتم در آن باب بنویسم و امروز صبح که این ویدئوی جانانه را توی فیس‌بوک دیدم، دانلود نموده و شنیدم، آنقدر حس خوبی داشتم که فکر کردم درباره‌ی این ویدئو بنویسم اصلاً!
گروه آریان برای من از یکی از روزهای دبیرستان شروع شد. به تشویق دوست خوب دوران دبیرستان و همچنین تا ابد، صبای عزیزم، کاست آریان را خریدم و خیلی خوشم آمد.(همچنان که صبا هم اولین بار چلچراغی را خرید که عکس آریان روی جلدش بود!) بعداً اولین تلنگر دوستی‌ام با آزرم عزیز هم یکی از آهنگهای کاست دوم آریان بود و هنوز هم صدای «پر پرواز»خواندن‌هایمان در کلاس، توی گوشم است! خلاصه اینکه آریان برایم حس خوب دبیرستان و دوستانی که هنوز به شدت دوستشان دارم را دارد و این ایده‌ی محشرشان، همکاری با کریس دی‌برگ، هم که واقعاً بی‌نطیره.
 برای دانلود این ویدئو، می‌توانید از این روش خیلی خوب استفاده کنید که آدرس ویدئو را در این صفحه وارد، فرمت دلخواهتان را انتخاب و ویدئوی ترانه «دوستت دارم» آریان-کریس دی برگ را دانلود کنید. اگر افزونه‌ی DownthemAll فایرفاکس را هم نصب کرده‌باشید که دیگر عالیست!        

پ.ن 1:اگر سرعت اینترنتتان پایین است، نگران نباشید. فایل را با فرمت ام‌پی‌تری فقط گوش هم بدهید لذت خودش را دارد.
پ.ن 2:این پست تقدیم می‌شود به دوستان دوست‌داشتنی‌ام: صبا(خانم آرشیتکت بااستعداد) و آزرم(میس آی‌تی با احساسات)!
پ.ن 3:چند قسمت از نوشته بی‌بی‌سی درباره اجرای مشترک آریان و کریس دی برگ، خیلی جالب بود. دلیل قبول کردن پیشنهاد اجرا با گروه آریان از طرف دیبرگ:«من اولین کسی بودم که بعد از پایان تبعیض نژادی (آپارتاید) در آفریقای جنوبی کنسرت داد و اولین خواننده غربی بودم که بعد از پایان جنگ داخلی لبنان در اون کشور کنسرت دادم. دوست دارم اولین خواننده غربی ای باشم که بعد از انقلاب در ایران اسلامی کنسرت میده و این آهنگ مشترک برای من اولین قدم است.» صحبت آریان درباره اجرا با دیبرگ:«وقتی که در استودیو بودیم آهنگهای Lady in red ، last night رو برای ما خوند. با فرهنگ و سابقه ایران آشنائی داشت و برامون از قالی کاشان و تبریزی که در خانه اش داره تعریف کرد.» 

لینک‌های مرتبط : سایت رسمی گروه آریان، کریس دی برگ به آریان پیوست(بی بی سی-یک اجرای به یاد ماندنی)، نام آریان در لیست آدمهای مهم دنیا، کنفرانس خبری کریس دی برگ در تهران(عکسهای فارس)،کریس دی برگ در تهران(کریس دیبرگ اعلام کرد به زودی آهنگی به نام "شبهای تهران" را اجرا خواهد کرد.--->هنوز نیومده می خواد آهنگ شبهای تهران را بخونه! چه می کنن این تهرانی های محترم با دل این پسر بیچاره ایرلندی!!)، کریس دی‌برگ:«تهران از لندن و نیویورک امن‌تر است»،آقای کریس دی‌برگ لطفاً در ایران نخوانید!، آلبوم چهارم آریان با حضورکریس دی‌برگ، کار مشترک آریان و کریس دی برگ و برخورد سرد رسانه‌ها، کریس دی برگ: برای ایران ترانه می سازم// چگونه از یوتیوب ویدئو دانلود کنیم؟، 8+3 برنامه مدیریت دانلود، سایتی برای چسباندن و ودانلود ویدئوهای یوتیوب// ویدئوی کنسرت جدید شجریان در آمریکا، ویدئوی تصنیف استاد شجریان در سن‌خوزه  ////// مصاحبه گروه آریان با افشین قطبی!(همشهری آن لاین)

Who links this: بازنگار، پی‌سی‌دانلود 
Times of Share: پنج مرتبه

۱. راستش را بخواهید حوصله نوشتن نداشتم. یعنی کمی دلزدگی نوشتاری-وبلاگی ما را فراگرفته بدفرم! فکر می‌کنم این نوشته‌ها بیشتر از اینها قابلیت خوانده‌شدن دارند اما نادیده انگاشته می‌شوند. به خودم گفتم اصلاً چه لزومی دارد که زود به زود آپ ‌کنم درحالی که نوشته‌های قبلی هنوز آنچنان که باید، خوانده نشده‌اند...
به سرم زده این وبلاگ را تعطیل کنم. اینجا را دوست دارم. ارشیوم را دوست دارم. بلاگفا را هم دوست دارم شبیه پیژامه است این بلاگفای ساده‌ی راحت! اما... از آدرس این وبلاگ هم خوشم نمی‌آید. نمی‌دانم چه فکری کردم که این آدرس را گذاشتم! کاش می‌شد آدرس وبلاگ را هم مثل پسورد تغییر داد!... شاید ورژن نوشتاری وبلاگ را تغییر دادم. می‌خواهم بیشتر دیالوگ، مونولوگ‌وار بنویسم... اصلاً شاید هم عزیمت نمودیم به وردپرس...
2. به این طالع‌بینی‌ها اعتقادی ندارم ولی خب... آن کتاب قرمز کوچک را می‌آورد. همه جمعیم. شروع می‌کند یکی یکی خواندن... سال ماجراجویی‌های عشقی برای اژد‌ها... سال موفق موش‌ها... سال هیجان‌انگیز مارها... ولی برای اسبها و ببرها سال خوبی نیست. می‌خواند بعد به من نگاه می‌کند و می‌گوید: اینا چرنده. خودت که می‌دونی! من فقط می‌خندم. مهم نیست.حالا پارسال که نوشته بود «در تمام سال بخت با شما یار است» چه اتفاقی افتاد؟!...
3. سریالهای نوروزی امسال بد نیستند. من اما فقط پای ثابت «مرد هزارچهره‌»ام. در این وفور سریالهای سوزناک ، این طنز دریچه‌ی تنفسی‌ست. من دربین تمام 7 قسمت پخش‌شده، قسمت سوم را خیلی دوست داشتم. عالی بود... زوج پیمان قاسمخانی و امیرمهدی ژوله! دو گوله‌ی نمک... فقط داشتم به این فکر می‌کردم که اگر این سریال قرار بود بدون محدودیتهای خاص رسانه‌ی ملی ساخته‌شود. چند میلیون نفر هر شب، از خنده می‌ترکیدند؟!... به مامان که می‌گویم «اداره ثبت احوال شیراز از مردهزارچهره شکایت کرده»، می‌گوید: واقعاً یک بار بری توی همین اداره ثبتِ اینجا، می‌فهمی دقیقاً همین‌طوره که نشون داده. تازه بدتر هم هست اصلاً اینکه در اداره‌ها باید بالای سرشان زور باشه تا کار آدم را انجام بدهند و اینها واقعیتیه...
4. اصفهان دارد از میهمانان نوروزی منفجر می‌شود. اصلاً با ماشین که نمی‌شود از کنار پارکها رد شد. روی سی‌وسه‌پل و پل خواجو هم ترافیک انسانی بیداد می‌کند. اما همه‌ی این شلوغی‌ها را دوست دارم... یکجور سرزندگی مضاعف به چهره‌ی شهر پاشیده‌شده... اما دلم سفر می‌خواهد...

<-۵-> لینک‌های مرتبط:مصاحبه با پيمان قاسمخاني،فيلمنامه نویس«مرد هزارچهره»/ شکایت ثبت احوال فارس از سریال مرد هزار چهره/ تكذيب شكايت ثبت احوال فارس از مردهزارچهره/ پرونده بالاترین برای مرد هزار چهره/ گزارش از پشت صحنه سریال مرد هزار چهره(۱)/ مرد هزار چهره و تکه کلام حاشیه ساز/ مرد هزار چهره آخرین کار مهران مدیری در صداوسیما!؟(++)/ جسارت و رندی ستودنی مدیری و قاسم خانی در هجو طرح امنیت اجتماعی/ مسعود شصت چی امشب فقط با فرزاد حسنی مصاحبه نکرد! /۱روز در پشت صحنه سریال مرد هزار چهره(۲)/ عکسهای سریال مرد هزار چهره/ مرد هزار چهره در کتاب موخوره «عزیز نسین»(قسمت هشتم سریال)/ هدف تیم نویسندگی:اخلاق در جامعه ایران/ ارنستو مهران مدیری فرزاد حسنی۲ نیست!(+)/ لطفاْ ذوق زده نشوید. مدیری موج سوار ماهریست / رضا رشیدپور از تغییر پایان سریال مرد هزار چهره می گوید/ چرا مهران مدیری از ماشینهای آمریکایی استفاده کرد؟! 

خوابیده‌ام روی کاناپه، یک دست زیر سر و با دست دیگر مجله را گرفته‌ام. درحال خواندنم که...
 می‌گوید:نفیسه! تو می‌خوای چی‌کاره بشی؟!...[کمی مکث می‌کند. می‌خندد و اینگونه تصحیح می‌کند!]
- منظورم اینه که وقتی بچه بودی می‌خواستی چی‌کاره بشی؟!
حوصله جواب دادن ندارم آنهم به او... چه جوابی بدهم... می‌خندم.
می‌گویم: «بی‌خیال حوصله ندارم»... اصرار می‌کند. ول‌کن ماجرا هم نیست. سوال را به خودش برمی‌گردانم. می‌گویم:«خودت دوست داری چی‌کاره بشی؟»... کمی حرف می‌زند و من گوش می‌دهم. گوش که نه! دارم به سوالش فکر می‌کنم و به تصحیحش!...
- چرا سوالش را تغییر داد؟ یعنی من الان کاره‌ای هستم؟! یا بزرگم؟! یا...
- بچه که بودم...
یاد نقاشی‌ای که آن‌سالها برای مسابقه‌ی «من از نگاه خودم» ویژه‌نامه دوچرخه همشهری کشیدم و در بخش تصویرگری جایزه برد، می‌افتم... آخ چه روزهایی بود... چه تصوراتی، چه رویاهایی... یادم نیست آن روزها بیست و دوسالگی‌ام را چه‌گونه تصور می‌کردم اما حتماً این جوری نبود. مطمئنم که خیلی بهتر از این زندگی بی‌مزه‌ی کسل‌کننده فعلی بود... و حالا دقیقاً بیست و دو سال و 24 روزه‌ام. بیست و یک سالگی را پشت سرگذاشته‌ام. یک سال فوق مسخره و افتضاح... حالا در بیست و دوسالگی پر از حس‌های متناقضم. گاهی حس پیری می‌کنم و گاهی فکر می‌کنم، شبیه یک بچه 10،15 ساله‌ام. گاهی دلم می‌خواهد همین الان سی‌ساله یا حداقل بیست و پنج ساله شوم و گاهی آرزو می‌کنم دوباره به 15 سالگی برگردم و طور دیگری زندگی کنم. اما حقیقت این است که خیلی دوست داشتم حالا 25 یا سی ساله بودم. یعنی هرطور بود، بالاخره از این بازه سنی 20 تا 25 گذشته‌بودم. به نظرم این بازه زمانی از سخت‌ترین مراحل زندگی آدمه... یک جور سردرگمی، افسردگی و محدودیت خاصِ بدفرم دارد که آدم را داغون می‌کند!...

امسال برای روز تولدم، پست خاصی ننوشتم. چون به نظرم اصلاً روز مهمی نبود که بخواهم درباره‌اش بنویسم. به مناسبت سالگرد بربادرفتن یک سال از عمرم جشن بگیرم؟! مضحک نیست؟!...
اما حالا در آستانه سال جدید، گفتم این غرهای مانده در گلو را بنویسم. شاید «او» که آن بالاهاست(!)، نظری افکند و... خدایا همین الان بگویم، اگر قرار است سال دیگر همین‌طوری یا بدتر باشد، بی‌زحمت من یکی را بی‌خیال شو. خلاص!
 !  پی‌نوشت پاچه‌خارانه: خدایا! این حرف آخری را شوخی کردم‌ها! بی‌خیال. هر طور راحتی. چاکریم!... 
 !  پ.ن معترضانه: در ادامه غرهای آخر سال... این آخرین برنامه مردم ایران سلام هم حسابی حال‌گیری بود. چرا این جناب «خسرو معتضد» این‌قدر «این جوری»ست؟! این‌قدر از شهیدی‌فرد و برنامه تعریف کرد که رسماً حال آدم را به‌هم زد! اول که این برنامه را از نظر تاثیرگذاری با برنامه «اپرا وینفری» مقایسه کرد بعد هم جملاتی از این دست گفت که:«مردم با تمام شدن این برنامه، احساس خلاء می‌‌کنند.» و... بابا کوتاه بیا دیگه!
 !  پ.ن مشفقانه:عیدی‌ جالب و متفاوت این وبلاگ را روز دوم فروردین، همزمان با اولین پست وبلاگ در سال جدید، دریافت کنید!...
 !  پ.ن آمارانه: امسال بیشترین آمار روزانه بازدید از وبلاگ: 512 و بعد 836 بار در روز بود. که به وسیله این دو پست ( + و + ) حاصل شد. امید که در سال آینده، ارزش این وبلاگ بیشتر از اینها درک شود!:)