خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

امروز ِ هفت سال پیش، اولین پست این وبلاگ را نوشتم. تازه از طریق چلچراغ با مفهومی به نام «وبلاگ» آشنا شده بودم. خیلی ساده با رویاهایم شروعش کردم. حالا این پانصدمین پستی است که می‌نویسم. برای خودم هم جالب است که هنوز هست، هنوز برایم مهم است و هنوز دوستش دارم. جالب است اما عجیب و دور از انتظار نیست.

 وقت‌هایی که هوس کنم، می‌نویسم. وقت‌هایی که دلم برایش تنگ شده باشد و حس کنم حرفی توی سرم هست که باید فقط «اینجا» بنویسم. حالا نشسته‌ام اینجا عین مادری که بچه‌اش را در لباس کلاس اولی‌ها تماشا می‌کند، دارم پست‌های قدیم را مرور می‌کنم. خودِ ۷ سال، ۶ سال، ۵ سال، پارسال یا حتی همین ماه پیشم را تماشا می‌کنم. تعجب می‌کنم، بلند بلند به نوشته‌های خودم می‌خندم. گاهی دلم تنگ می‌شود و حتی شاید بغضی...

نامش را کم‌کم کشف کردم. بعد شروع کردم به پیدا کردن یک قالب مناسب برایش. هی میان کدهای اچ‌تی‌ام‌ال بالا و پایین رفتم و از مهندسی معکوس استفاده کردم تا این که غافلگیر شدم با دیدن قالب فوق‌العاده‌ای که نبی بهرامی برایش طراحی کرده بود؛ درست همانی که می‌خواستم. نوشته ۹۴۳۶۰ بار از اینجا گذر شده و پرگذرترین روز، روزی بوده با ۱۳۴۴ گذر. آمارها همیشه برایم مهم بوده‌اند و جالب و سرگرم‌کننده و البته گاهی هم ترسناک حتی.

خلاصه که خوشحالم از ۷ ساله شدنش و باید اعتراف کنم که واکنش‌های مختلف خوانندگان این وبلاگ همیشه غافلگیرم کرده‌اند. 

درست روزی که برای اولین بار دلار شد ۳هزار تومن، عصر رفتم عطر بخرم. عطرم تمام شده بود و در شرف سفر بودم. رفتم سراغ جناب پ که عطرفروشی قدیمی و صاحب نام شهر را دارد و  به عطرهای اورجینال و اخلاق گندش معروف است!

۵ نفر در مغازه بودیم. دو زوج و من. مرد میان‌سال ادکلنی دستش گرفته بود و با زنش حرف می‌زد. آقای پ با اخم و بداخلاقی با اشاره به ادکلن گفت: «این ادکلن ۱۲۰ تومنی، همون ادکلن ۸۲ تومنی سه روز پیشه. منم نیم ساعته مغازه رو باز کردم. نیم ساعت دیگه‌م می‌بندم می‌رم.» بعد ادکلن را گرفت گذاشت بالا و گفت اصلاً نمی‌فروشم.

عصبانی شده بودم. حرف تا نوک زبانم آمد. خواستم بگویم: «آخه مردک (کاف تصغیر) نامحترم تو که این رو ۳ روز پیش نخریدی. خودتم داری می‌گی. سودتم روش کشیدی. حالا با این قیافه و لحن حق به جانب داری میگی گرون شده، نمی‌فروشم؟! خب همینو وقتی دو روز دیگه گرون‌تر بخری، گرون‌ترم می‌فروشی و مشتریات اگه واقعاً بخوانش، میام گرون‌تر می‌خرن.»

نگفتم این حرف‌ها را. مرد و زن هم چیزی نگفتند. با قیافه گرفته، رفتند بیرون. من هم اسم عطرم را گفتم. فکر کرد. گفت نداریم. بعد گفت:«بذار فکر کنم یکی دیگه مونده باشه» بعد سریع گفت: «نه. نداریم. تموم شده.» و شروع کرد تسترهای عطرهایی رو که برای زوج جوان آورده بودُ یکی یکی جمع کرد گذاشت توی قفسه‌ها.

از خودم و همه آدم‌های توی مغازه لجم گرفت. باید می‌توپیدیم به مردک. باید روشنش می‌کردیم که حق ندارد این طور برای سود خودش هر کاری می‌خواهد انجام دهد.

خلاصه که اوضاع ما این روزها این طوری است. دلار گران می‌شود و ما همدیگر را هر چه بیشتر می‌چاپیم. دلار مدام گران می‌شود، و ما مدام سر همدیگر کلاه‌های گشادتری می‌گذاریم بلکه از مهلکه نجات پیدا کنیم. هیچ کداممان هم فکر نمی‌کنیم که این کلاه گذاشتن‌ها، فقط چرخه‌ای را که شامل ما هم هست، بزرگتر و پیچیده‌تر می‌کند و خودمان بیشتر غرق می‌شویم میان بیشعوری و دندان‌گردی‌هایمان.

 ر.ک  دلار و بستنی میهن| سایت مثقال دیگر قیمت ارز در بازار ایران را اعلام نمی‌کند.| لینک پست در بالاترین 

پ.ن استتوس یک روزنامه‎‌‌‌نگار،۳۰ آذر: دلار که داشت می رفت سمت 3 هزار 500 و 4 هزار تومن همه بازار بی ربط و با ربط بسیج شده بودن و جلو جلو قیمت ها را به استقبال و متناسب با نرخ های جدید بالا کشیدند. حالا چند روزیه دلار به دلایلی رو به کم شدن گذاشته، آخرین قیمت امروز 2620 تومنه یعنی هزار تومن از قیمت 40 روز پیش کمتر. حالا ببین عمرن اگه یک قلم جنس تو کل بازار ارزون بشه.

پرسیدم: بیشتر چه طور تصویر می‌گیرید؟ مدیوم شات؟ کلوزآپ؟ چی؟
آقای کارگردان خندید. گفت: عین مارلون براندو حرف میزنین!
بعد تعریف کرد که مارلون براندو در یکی از آخرین فیلم‌هایش یک نقش کوتاه داشته. وقتی متوجه می‌شود که کارگردان می‌خواهد لانگ شات بگیرد، ناراحت می‌شود و می‌گوید قرار نبود و خلاصه بدون شلوار می‌آید سر فیلمبرداری تا تصویربردار مجبور باشد فقط کلوزآپ و مدیوم شات و اینها بگیرد.
خلاصه ما تسلیم شدیم. آرایش چندانی نکردیم و قرار شد خودمان هماهنگ کنیم که چه بگوییم و چه بکنیم و دوربین را فراموش کنیم. ما هم اعتماد کردیم و فراموش. اما خب نتیجه چندان رضایت بخش نبود هر چند تجربه خوبی شد و یاد گرفتیم از برخی وقایع بیشتر درس عبرت بگیریم.

چیزی حدود 7 سال پیش وبلاگنویسی را اینجا شروع کردم. بعد نوشتن در مطبوعات را تجربه کردم تا رسیدم به عکاسی و گزارش‌های چندرسانه‌ای. کار در رادیو تجربه جالبی بود. فکر می‌کردم آسان باشد اما سخت بود و جذاب. این تجربه مدیاهای مختلف ادامه پیدا کرد تا رسید به رسانه‌ای که هیچ وقت تصور جرات تجربه کردنش هم به ذهنم خطور نکرده بود؛ تلویزیون. من اهل سفر بودم و روزنامه‌نگار و خب چه کاری جذاب‌تر از این که با بهترین دوستت بروی جلوی دوربین شبکه جام جم و ایران را از منظر غذا به ایرانی‌های خارج از کشور نشان بدهی؟ تمام برنامه‌ای را که برای ۴ ماه آینده‌ام ریخته بودم، فراموش کردم و کار را قبول.جلوی دوربین تلویزیون رفتن، همیشه در تصوراتم سخت و پیچیده و وحشتناک بود اما خب تجربه کردنش حس عجیبی داشت. خیلی راحت‌تر از تصورم برخورد کردم.

 حس جالبی است که خودت را از منظر دیگری ببینی. وقتی میان پست‌های وبلاگت می‌گردی، می‌توانی خودت را در گذر زمان ببینی. وقتی مطلبت در روزنامه یا مجله‌ای چاپ می‌شود، خود دیگری را از میان کلمه‌های نوشته‌ات کشف می‌کنی. صدایت که از رادیو پخش می‌شود، هم نمایش دیگری است از خودی که معمولاً نمی‌بینی. اما شاید عجیب‌ترین و متفاوت‌ترین تجربه همین تماشای خودت در تلویزیون باشد. سخت است، اسرارآمیز و جالب. انگار که کسی تو را از خودت، خودی که در تمام سال‌های زندگیت با تو مانوس شده، جدا می‌کند، می‌نشاند آن بالا و می‌گوید؛ ببین، بشنو، بخوان. خودت را کشف کن.

باید حواسم به آهنگ‌هایی که در یک دوره می‌افتند روی دور پلی‌ئه‌گین، باشد. باید حواسم باشد که زیاد این پخش دوباره، در یک بازه زمانی تکرار نشود که آهنگ‌های خوب، احساسات و خاطرات آن دوران را به خودشان بگیرند. خوب نیست اصلاً که وقتی بعد مدت‌ها فراموشی پلی‌شان کنی باز همه آن خاطرات و احساسات فراموش‌/ته‌نشین‌شده، بیایند بالا، بریزند توی قلبت، چشم‌هایت...

ری‌لیتد پوینت: King Raam

  تگ    موسیقی‌نوشت‌ها 

«مکث» این هفته اجرای بهرام جی و گروهش برای بی‌بی‌سی رو پخش کرد ولی این‌قدر صدا بد بود که خدارو شکر کردم که قبلاْ کارهای این گروه رو شنیده بودم وگرنه عمراً اگه می‌رفتم دنبال آلبوم‌هاشون.

اولین بار، حدود دو ماه پیش خیلی اتفاقی بین آهنگ‌هایی که از دوستم گرفته بودم، آهنگ اول آلبوم صوفی سفیر (Bahramji - Sufi Safir) رو شنیدم و همینطور تا آخر. محو آهنگهای قوی و تاثیرگذارش شدم و پروسه ری‌پلی شدن آلبوم و جست و جو برای پیدا کردن آلبوم‌های بیشتری از بهرام جی شروع شد تا این که رسیدم به صفحه معرفی‌اش در سایت ریورب‌نیشن. تیزر آهنگ‌های جدیدترش رو آنلاین شنیدم. بعضی‌هاشون فوق‌العاده بودند مثل آهنگ بیدار شید (Wake Up - by INNER-JI)  

لینک سایت بهرام جی، دانلود آلبوم جدید بهرام جی - Inner-Ji - Dancing Blossoms | 2012 (قسمت‌های ۱، ۲، ۳، ۴)

یادم نیست چند بار در تمام این سال‌ها، «گفت‌و گو»ای را با لذت و هیجان خوانده‌ام اما این مطمئناً استثنایی‌ترین «گفت و گو»ایی است که تا به حال خوانده‌ام. یک «گفت‎‌و گو»ی ۶،۷ هزار کلمه‌ای که وقتی می‌رسید به آن ذوزنقه مشکی انتهایش، باز دنبال بقیه‌اش می‌گردید. جالب‌تر این که حتی اگر موضوع گفت‌و گو دغدغه‌تان نباشد، حتی اگر یک بار هم در عمرتان نقد ننوشته باشید، پیگیر نقد فیلم خواندن و برنامه هفت نباشید و یا حتی چندان سینمایی هم نباشید، باز شک ندارم که از خواندنش لذت می‌برید.

در مقدمه نوشته‌اند؛ «با هر سلیقه و مذاقی، اقرار خواهید کرد که این یک گفت‌و گوی استثنایی است... وسط این همه عصبیت و التهاب و سوءتفاهم، هنوز آدم‌هایی باقی مانده‌اند که بلدند با هم حرف بزنند. چون آداب گفت‌و گو را می‌دانند. از این جهت، این متن یک دستاورد ملی است!»

«ویولن‌زن بر فراز حمام خون!»، گفت‌وگوی مانی حقیقی و مسعود فراستی، «اتفاق» جالب و «گفت‌وگو»ی فوق‌العاده‌ای بود که منِ روزنامه‌نگارِ کمی گاهی سینمایی‌نویس از خواندنش «کیف» کردم. کنار نقاط عطف گفت‌و گو و نکته‌های جالبش با مداد کمرنگ نشانه گذاشتم و به خودم گفتم «گفت‌و گو» یعنی این، مصاحبه‌گر خوب یعنی مخاطب ایده‌آلِ باهوشِ صریحِ حواس‌جمعی مثل مانی حقیقی.

 ر.ک  مجله ۲۴، مهرماه ۱۳۹۱، گفت و گوی مانی حقیقی و مسعود فراستی با مقدمه حسین معززی‌نیا، عنوان:ویولن‌زن بر فراز حمام خون، صفحات ۸۶ تا ۹۴، (لینک گزیده‌ای از مطلب در سایت مجله)، لینک دانلود فایل صوتی گفت و گوی مانی حقیقی و مسعود فراستی  (البته فقط فایل صوتی بخشی از مصاحبه منتشر شده)