خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

یه روزی واسه نوه نتیجه‌هامون تعریف می‌کنیم که ما تو جوونیمون عادت داشتیم هر اتفاق جهانی‌ای می‌افتاد (جام جهانی/رویال ودینگ/ المپیک و...) با لپ تاپ و گوشیمون بشینیم جلوی تلویزیون و حین دیدن، استتوس فیسبوک آپدیت کنیم و توییت بفرستیم و قس علی هذا. فقط نمی‌دونم اونا چی کار خواهند کرد در این موقعیتای حساس!;)

ملکه‌شونو از هلیکوپتر انداختند پایین، مری پاپینزها اومدن، مستر بین پیانو زد، بوسه‌های خاطره‌انگیزو پخش کردن و یه عالمه برنامه‌های متنوع تا رسید به رژه تیم‌ها. تیم کانادا دو نفر مشوق با احساس داشتن. برادرخان گفت: چه قدر زشته که زن رئیس جمهورشون ارتدونسی کرده! تیم ایرانم که با اون لباسای طوسی شبیه بچه مدرسه‌ای‌های راهنمایی شده بودن و هیچ مشوقی هم نداشتن. تنها و بی‌لبخند اومدن رفتن!

لینک‌ها: گزارش زنده از افتتاحیه المپیک لندن: ای‌بی‌سی گرند استند اسپورت، ای‌بی‌سی نیوز، گالری تصاویر زی‌نیوز،  

هیچ وقت شده مثلاً نیمه شب به ترمینال آرژانتین برسید. تنها باشید و دختر. چمدان‌تان را تا ایستگاه تاکسی‌های ترمینال بکشید. راننده‌های منتظر را صدا بزنید و در میان نگاه‌های متعجب‌شان، برای فرودگاه امام تاکسی بگیرید. تمام راه زل بزنید به چراغ‌های جاده، به خیابان‌های خلوت پایتخت؟! همه چیز آرام و وهم‌انگیز می‌شود؛ حتی صدای رادیو پیام که راننده‌ی تاکسی برای شکستن سکوت یک راه طولانی، بلندش می‌کند. فرودگاه پروازهای خارجی اما چندان وهم‌انگیز نیست. آدم‌ها می‌رسند، می‌روند، منتظرند و یا مشغول کار. هر چند بازهم تفاوت هست میان این فضا و آدم‌ها در شب و روز.

می‌شود هنوز مانده به آخر شب، تا ترمینال جنوبی اصفهان (ترمنیال صفه) رفت، سوار اتوبوسی که به جنوب می‌رود، شد و صبح فردا در گرگ و میش هوا به ترمینال کوچک و وهم‌انگیز اهواز رسید. از آن‌جا هم می‌شود تاکسی گرفت به مقصد ترمینال شرق اهواز. صبح زود را در یک شبه ترمینال، به انتظار تاکسی گذراند و روز جدید را در کهن‌شهر شوشتر آغاز کرد.

شب، در شهرم، خیابان‌های منتهی به ترمینال کاوه (در شمال اصفهان) خلوتند. ترمینال آرام است و مغازه‌هایش بسته. اما مسافرها هستند. می‌توانم آدم‌هایی را پیدا کنم که روی ردیف صندلی‌های یکی از سالن‌های انتطار چمباتمه زده‌اند به انتظار. فضاها نسبت به روز، آرام‌ترند فقط گهگاه صدای مردانی را که داد می‌زنند:« دوازدهه تهرااان»، «تهران، حرکت» می‌شنوم. و صبح زود که در پایتخت از اتوبوس پیاده می‌شوم، می‌توانم تا ساعت 6 یا 7 در نمازخانه‌ی ترمینال آرژانتین بنشینم. در یکی از تریاهایش صبحانه بخورم و بعد در سکوت نسبی و خلوتی صبح زودهای خیابان‌های تهران، به مقصدم برسم.

هنوز تا طلوع مانده، تا فرودگاه اصفهان، نیم ساعت بیشتر راه نیست در این خیابان‌های خلوت صبحگاهی. سالن پروازهای داخلی آرام است. حتماً صدای چرخ‌های چمدانم را می‌شنوید. در سالن ترانزیت کمی وب‌گردی صبحگاهی و تماشای باند پرواز و هواپیماهای کوچک و بزرگ از پشت دیوار شیشه‌ای ترفند خوبی است برای پراندن خواب. هنوز برای خیلی‌ها صبح شروع نشده که می‌رسم به پایتخت. به فرودگاه قدیمی تهران. از اینترنت خبری نیست. ولی زمان بین دو پرواز را می‌شود در سالن ترانزیت به استراحت یا مجله خواندن گذراند.

ترمینال‌ها، فرودگاه‌ها، جاده‌ها، آدم‌ها، همه چیز شب‌ها رنگ و حس دیگری دارند. این که امروزم را در شهری به پایان برسانم و فردا را در شهری دیگر آغاز ‌کنم. کاری است که این سال‌ها خیلی انجام داده‌ام. نمی‌دانم اسم این سفرهای شبانه را چه می‌توانم بگذارم، شاید ترفند، ترجیح یا حتی جسارت.

یک جور ترفندند برای جهش در زمان و مکان! زمانی را در راه می‌گذرانی که همیشه در رخت‌خواب گذرانده‌ای. می‌شود اسمش را گذاشت: حرکت در زمان سکون. راحت‌تر است که آدم با خواب شب کنار بیاید و خواب‌آلودگی صبحش را با یک اسپرسو برای صبحانه، جبران کند تا این که نیمی از روزش را به انتظار رسیدن بگذراند. برای من سفرهای شبانه، وقتی وسیله‌ی نقلیه، اتوبوس باشد و جاده آشنا و دوست نداشتنی، یک ترجیح‌اند. و زمانی که مقصد ناآشناست، می‌شوند جسارت. به هر حال، چه ترفند بدانیم‌ش، چه جهش، چه جسارت، سفر در شب، تجربه‌ی منحصر به فردی است و آدم‌ها و فضاهای شب، آدم‌ها و فضاهای متفاوتی.

تگ‌ها: سفرنوشت‌ها

رفته بودم بقیه امضاهای برگه فارغ‌التحصیلیمو بگیرم. یه بار دیگه، سه سال پیش همین آدما همین مدل برگه رو برام امضا کرده بودن و به خاطر فارغ التحصیلی بهم تبریک گفته بودن. منم به روی خودم نیاورده بودم که دارم تغییر رشته می‌دم ولی خیلی حس بدی داشتم.

حالا اما حس خوبی بود چون واقعاْ داشتم فارغ التحصیل می‌شدم. تا وقتی که رسیدم به کارشناس گروه و اون گفت: چه قدر دیر اومدی! شما 2 واحد از دروس اصلی کم داری. بیا درخواست تمدید سنوات بده و دو واحد از چارت مدیریت صنعتی، معرفی به استاد بگیر تمومش کن. منم مات و مبهوت یه درخواست تمدید سنوات و یه درخواست 2 واحد معرفی به استاد برای درس کنترل پروژه نوشتم. بعد یادم افتاد که 30،40 واحدی معادل سازی نشده دارم هنوز از دوران ریاضی خوندن، یه درخواست دیگه نوشتم برای معادل سازی درس سه واحدی ذخیره و بازیابی اطلاعات و پذیرفتنش به جای دو واحد درس تخصصی. بعد که یه کم از شوک خارج شدم، نشستم حرف زدم با کارشناس گروه. گفتم شما که گفته بودی واحدام درستن. نگاه کرد گفت: ئه دو واحد فرهنگ و تمدن اسلامی گذروندی. تو نباید اینو می‌گذروندی. گفتم: خودتون گفتین واسه جبران دو تا درسی که از ۳ واحدی به ۲ واحدی تغییر کردن، باید اینو بگیرم. یه کم فکر کرد. گفت آهان شما و یک نفر دیگه بودین که بهتون اینو گفته بودن. حالا من تو جلسه مطرح می‌کنم ببینم چی می‌شه. شنبه زنگ بزنین. گفتم: خیلی لطف می‌کنین!

یکشنبه زنگ زدم. گفت: مشکلی نیست. توی جلسه تصمیم گرفتن برای این که درگیر تمدید سنوات نشین و نخواین دوباره یه دو واحدی بگیرین، همون درس رو براتون معادل سازی کنن. گفتم: پس اون دو واحد فرهنگ و تمدن چی شد؟! گفت: هیچی اونم به عنوان واحد مازاد حساب می‌شه براتون. گفتم: یعنی بی‌خودی گذروندمش؟! گفت: یه جورایی!

این‌روزا مدام به این نتیجه می‌رسم که اگه یه لحظه حواست به کارایی که مردم باهات می‌کنن، نباشه، کلاً به فنا رفتی! اعتماد را باید ریخت دور. چشم‌ها رو باز باز کرد. باید آدم خودش همه چیزو چک کنه. اگه دندون پزشک گفت پول پرکردن دندونتون صد تومن می‌شه، همین‌طوری پولو نده و بره. بررسی کنه ببینه تعرفه چنده، درست کار کرده یا نه. اگه رفت سوپر خرید، بررسی کنه که جمع اقلام درست باشه. اگه کارشناس گروه گفت ۲ واحد کم داره، بررسی کنه ببینه حقیقت چیه و قس علی هذا متسفانه!