خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

- رنگ سیاه را دوست ندارم اما... یک روز سیاه می‌پوشد این وبلاگ به حرمت یک سال و اندی قلمزنی که... به خاطر رویاهایی که... به خاطر...
- امروز یکشنبه است و نیست...
-می‌گویم: تمام شد. همین؟! یک نفر را هم که از کار برکنار می‌کنند، حداقل یک مراسم تودیع برایش می‌گیرند!
- می‌گوید: من هم نمی‌دانم.
- می‌خندم!
- به خودم می‌گویم: تو هم جدی گرفتی کار را ها! بی‌خیال بابا! آن موقع که بودید، برایتان تره هم خورد نمی‌کردند، حالا مراسم تودیع بگیرند برایتان؟!... زرررشک! دختر کوچولوی خوش‌خیال!!... آنها «عاشق» نیستند... این کار برایشان هیچ فرقی با ریاست یک کارخانه بیسکوییت‌سازی ندارد! گیرم محصولش کمی فرق دارد...
- حکم اسکیت بازی را داریم که در یک مسابقه‌ی نمایشی شرکت می‌کند. تمرین... آماده... Start!... سر می‌خورد، از کنار میله‌ها می‌گذرد، تا پایین سراشیبی می‌آید، سرعت گرفته... آماده است که وقتی به سکوی پرتاپ رسید، از زمین جدا شود، اوج بگیرد، در هوا حرکات نمایشی انجام دهد و ... درست در لحظه‌ی کنده شدن از زمین.. گودالی‌ست، چوبی(!)، دستی، شاید... و سقووووط...
 - چند روز پیش، این متن را در وبلاگ لیلی دیدم و چه قدر زیبا بود...
دل من می‌سوزد که قناری‌ها را پر بستند
که پر پاک پرستوها را بشکستند
و کبوترها را...
آه، کبوترها را...
و چه امید عظیمی به عبث انجامید*
* حمید مصدق
-دل کندن اصولاً کار سختی‌ست... دل کندن از کارهایی که برایت عادت شده‌اند... خاک کردن ایده‌هایت، فراموش کردن رویاهایت از آن هم سخت‌تر است... اما... دیری نمی‌پاید که بر همه‌ی این افسوس‌ها و دلتنگی‌ها، می‌خندی، مسخره‌شان می‌کنی درست زمانی که مشغول دل بستن‌ای به عادتی دیگر... «عادت می‌کنیم» و این حقیقتی‌ست بس دردناک....

امروز یکی از مزخرف‌ترین روزهای این تابستانم بود. صبح، یک نامه‌ی خداحافظی، سیل اس‌ام‌اس‌های توهین و جنگ و دعوا، نیامدن سرویس دانشگاه، اتوبوس به شدت شلوغ، گرمای هوا، بحث با استاد راهنما به خاطر افت تحصیلی و آخرین مورد که همانا "دِ لَست استرا دَت بروک دی کََمِلز بَک" بود: رؤیت ویژه‌نامه جوان!
در حال حاضر، آن‌قدر عصبانیم که هرلحظه ممکن است دست به کار ناشایستی مانند[...]،[...] و یا حتی [...] بزنم!!
ویژه‌نامه‌ای که قرار بود بترکاند، "ویژه‌نامه" باشد و تاپ‌شماره! تبدیل شد به مزخرفی که از دیدنش هم اعصابم داغان می‌شود!
طرح جلد، طراحی صفحات و... همه‌چیز افتضاح بود. چرا؟!...
با همه‌ی درخواستها و التماسهای این‌جانب درمورد چاپ نسخه‌ی ویرایش‌شده‌ی مصاحبه‌ام با مامور طرح ارتقای امنیت اجتماعی که( دو روز قبل از صفحه‌بندی داده‌بودم) مصاحبه، بدون تیتر(با روتیتر)، بدون لید حرفه‌ای، بدون درج نام مصاحبه ‌شونده و با حذف یکی از سوالاتم، چاپ شده درحالی که می‌شد، عکس حذف شود و فونت تیتر و روتیتر کوچک شود و مصاحبه‌ای باشد که می‌خواهم. می‌توانستم در جشنواره مطبوعات شرکتش دهم و... حرام شد! از بین رفت آنهمه زحمت، آن همه وقت تلف کردن...
همه‌ی ما زحمت کشیده‌بودیم ولی... به دَرَک! همه چیز را نابود کنید، لطفاً! آنوقت من هم با خیال راحت و مثه یه بچه‌ی خوب می‌شینم سر درسم، راحت و خوب!...
کاش کسی، دارویی برای این اپیدمی "آیه یأس خواندن" کشف می‌کرد...
 «تو این اصفهان که نمی‌شه کارکرد.»...« تو این ایران که نمی‌شه کار کرد»...«هیچ کس ما را درک نمی‌کند.»...« اینها(اشاره به مسئولین) ارزش ندارند که من براشون کارکنم.»....
تورو خدا بسه... حالم از این حرفها به هم می‌خورد... داشته‌هایمان را نابود می‌کنیم تا شاید روزی، نداشته‌ای(سرابی؟!) که در آرزویش هستیم، به دست بیاوریم!...مسخره‌است...ما همه‌مان عادت کرده‌ایم همیشه، در حسرت غازهای همسایه باشیم، دریغ که همسایه، مرغ هم ندارد. چه برسد به غاز!!

گاهی، بعضی از گزارشات را که می‌خوانم اعصابم خورد می‌شه. به خودم می‌گویم اگر من آنجا بودم، چه گزارش نابی می‌نوشتم!... مثلاً اگر من 10 روز با سیصد و خورده‌ای بچه المپیادی و همراهان، زندگی می‌کردم، چه گزارشی می‌نوشتم! هـــی روزگار!... هیچ‌وقت این طوری مطلبو حروم نمی‌کردم. این قدر کوتاه و دور و ساده و نه چندان جذاب!... یا مثلاً، چه گزارش نابی می‌نوشتم از یک شب شعر شكرخند که پر است از حاشیه و متن جذابه... یا مثلاً... زیادن این مثلاًها! اما...

امروز دقیقاً یکسال و پنج روز از انتشار اولین نوشته‌ام در صفحه‌ی جوان روزنامه اصفهان زیبا می‌گذرد. پنجشنبه‌ی قبل سالگرد ورود جدی‌ام(شاید!) به مطبوعات بود. نکته‌ی جالب این است که عنوان اولین نوشته‌ام:«یک مطلب دخترانه غیر فمینیستی»بود، به تاریخ 14تیر85 ومطلبی که تغریباً در سالگرد این انتشار نوشتم، هم خیلی اتفاقی و ناخوداگاه در رابطه با " دردشعارزدگی درباره‌‌ی زن" به تاریخ 17 تیر86 شد.
این یکسال را با تمام مشکلاتی که وجود داشت، دوست دارم. دوره‌ی جالب و دلنشین و نابی بود. کاری بود که از صمیم قلب دوست داشتم. لذتی دارد این نوشتن و صحبت کردن در این تریبون کوچک، که با خیلی چیزها قابل مقایسه نیست. همین که می‌توانی حرفهای دلت را خیلی بلند فریاد بزنی، همین که خانم مسنی که نسبت فامیلی دوری با تو دارد، تلفن می‌کند، از نوشته‌ات تعریف می‌کند، تورا « نویسنده» می‌خواند و خودش را « خواننده‌ی» نوشته‌هایت، آن‌قدر شیرین و لذت‌بخش است که سرخوشت می‌کند. اگر از نظر اقتصادی منفعت خاصی ندارد و حتی برای جیب ددی بیچاره، ضرر هم دارد! اما همین نفس « کارکردن» که برای جوان یک دلخوشی و اولویت مهم است، اعتماد به نفس و امیدت را شاید این « حقوق» فقط مکملی برای پول توجیبی‌ات باشد اما همین که بتوانی هدیه‌ی" روز پدر" و" روز مادر" را از«دست‌رنج» خودت بخری، به یک دنیا می‌ارزد. دوستش دارم این « شغل» ارجمند را.                  ----------------------

سومین شماره مجله الکترونیکی اکسیر منتشر شد.  وبلاگ نویسندگان اکسیر: جايي براي بودن ، نفسانيات يك من ، خبرنگار افتخاري نيويورك تايمز ،  پارك ممنوع والا پنچر ، لازم نيست ، يونس در اقيانوس
:لینکهای مرتبط: ۱- روزنامه‌نگار اصفهانی ۲- مجله الکترونیکی اکسیر(سرویس جوان روزنامه اصفهان‌زیبا)

انتشار در دومین شماره ویژه نامه جوان روزنامه اصفهان زیبا(۱۰تیر۸۶)- اواسط خرداد که می‌شود همه از تعطیلات و اوقات فراغت و این‌چیزها صحبت می‌کنند. ما هم به این رسم دیرینه، تن داده‌ایم و در دومین شماره‌ی ویزه‌نامه‌ی جوان به این موضوع مهم پرداخته‌ایم البته بر همگان واضح و مبرهن است که این پرداختن کجا و آن‌ها کجا! در این نوشته‌ی دایره‌المعارف گونه، به چند نمونه از تفریحات رایج ما در اصفهان که خیلی‌هایشان در شهرهای دیگر هم هست، پرداخته‌ایم، باشد که مفید فایده افتد.                       

1 – گیم‌نت، کانتر و باقی‌قضایا!
چندسال پیش بود که تبش، شهر را فرا گرفت. شب می‌خوابیدی، صبح که بیدار می‌شدی، یک گیم‌نت دیگر تاسیس شده‌بود.... در خیابانهای اصلی شهر، چند گیم‌نت در کنار هم تاسیس می‌شد به همین دلیل هم رقابت بین صاحبان آنها بسیار زیاد بود و هرکدام برای جلب مشتری بیشتر و در اصل، جذب مشتری‌های بقیه، سعی می‌کردند امتیازهای بیشتری به کاربرانشان بدهند. مانیتورهای LCD، بهای شارژ کمتر، دکور جذاب تر، تعداد دستگاههای بیشتر و...

2-کافی‌شاپ‌، سخنرانی‌های رمانتیکانه و ...
... هرچند که در اصفهان، تا آنجا که من دیده‌ام ، خبری ازآن فضاهای دود گرفته و تیپ‌های هنری و بحث‌های روشنفکرانه‌ی مرسوم کافه‌های مشهور تهران نیست اما مفهوم‌‎هایی مانند قرارهای کاری کافه‌ای، جشن تولدهای کافی شاپی و حتی خواستگاری‌هایی که به طورکاملاً رسمی در کافی‌شاپها برگزار می‌شوند، اتفاقاتی هستند که حالا خیلی بیشتر از آن گفت‌و‌گوهای رمانتیکانه، در کافی‌شاپها دیده می‌شوند. در مورد جشن تولد کافی‌شاپی به‌تان پیشنهاد می‌کنم که...

3- پاساژگردی در پاساژهای مدرن!
چند وقت پیش، مقاله‌ای خواندم درباره‌ی خرید و این‌حرفها. نوشته‌بود که در کشورهای «پیشرفته»، برای جذب مشتری، فضای پاساژها را طوری طراحی‌می‌کنند که از همه‌نظر برای خریداران، جذاب، انرژی‌زا و دلنشین باشد و حتی خیلی از پاساژهای معتبر، علاوه بر سیستم تهویه‌ی فوق‌العاده، در هوا، اکسیژن تزریق می‌کنند تا مردم با ورود به این مکان‌ها، احساس شادی و نشاط بیشتری پیدا کنند و ناخوداگاه برای خرید به این پاساژها جذب شوند.
حالا تصور کنید، تفاوت MALLهای آنها را با پاساژهای ما!...

4- خیابان گردی، آشنایی با علائم و...
خیابان گردی، دو مفهوم کاملاً متمایز از یکدیگر دارد! مفهوم اول، عبارت است از قدم زدن در یک خیابان ترجیحاً طولانی، که جذابیت‌های بصری خاصی دارد. قدم زدن و... قدم زدن!
و اما مفهوم دوم که جذابیتهای بیشتری دارد و آدم را هم، کمتر خسته می‌کند، عبارت است از  گرفتن ماشین ددی برای آشنایی بیشتر با خیابانهای مهم شهر و البته قوانین و علائم راهنمایی و رانندگی!...  

5-پارک گردی- شبهای زاینده رود!
یکی از منحصر به فردترین ویژگی های اصفهان، پارکهای زنجیره‌ای و متفاوت آن‌است. اسکیت بازی، دوچرخه‌سواری، قایق رانی، قدم‌زنی و خلاصه تفریحات جالبی که در این پارکها، مهیا شده، چیزهایی هستند که خیلی راحت، ساعتها آدم را سرگرم می‌کنند....

6-کلاسهای تابستانه، بند پ و ...
... موسسات زبان در این تابستان از دو راه کسب درآمد می‌کنند. اول از راه ثبت نام زبان‌آموزان و دوم از راه سرکار گذاشتن داوطلبان تدریس زبان! آگهی جذب مدرس زبان انگلیسی را در روزنامه می‌بینید، برای آزمونش ثبت نام می‌کنید(بری این قبیل آزمون‌ها  هم، از صفر تا حدود 6هزارتومان باید بپردازید)، اگر در این مرحله موفق شوید نوبت به مصاحبه می‌رسد و بعد اگر بازهم موفق شدید، باید دوره‌ی TTC یا همان آموزش تدریس را بگذرانید. که مدت این مرحله، از سه جلسه‌ی چند ساعته، تا چندین جلسه‌ی nساعته، متغیر است! خُب اگر فکر کردید با گذراندن این پروسه، شما به عنوان معلم زبان، برای خردسالان انتخاب شده‌اید، سخت در اشتباهید! اصولاً باید از همان اول می‌فهمیدید که« بند پ» از همه‌ی این مراحل مهم‌تر  وتاثیرگذارتر است. متاسفم!

------> متن کامل این نوشته‌ی پرطرفدار را در ادامه مطلب بخوانید.

اولین شماره‌ی ویژه‌نامه‌ی جوان روزنامه‌ی اصفهان زیبا (اکسیر) منتشر شد(سوم تیر ۸۶). 8 صفحه‌ی نیم‌صفحه‌ای، کاملاً ضدکلیشه و البته هنوز در اول راه! در ضمن، من مسئول صفحه‌ی « دلخوشی‌های کوچک زندگی» هستم با یک عالمه ایده و امید( همان که بر جوانها، عیب نیست!!)

شماره‌ی اول:

 1-جلد!

 2- ستون بی‌خیالی:

 مانیفست- جوابیه به مطلب« جایگاه مسکن در حیاط بشری»(... برای نوشتن در روزنامه، نباید شاًن و شخصیت نیمه‌ی دیگر جامعه را زیر سوال برد...)- دو سال پیش همین موقع(سوم تیر!)

 3- دلخوشی‌های کوچک زندگی:

 هرکی اعتراض داره وایسه دم در! ( ... اما نمی‌شود. نمی‌گذارد، این بیزاری درونی از همه‌ی خطوط و محدودیت‌ها، نمی‌گذارد...) -  تفکر، باقالا، عشق در صفاخانه(گزارش از یک حلقه‌ی جوان)-  دل‌نوشته‌ها( مانتوی مشکی بلند با یکی از آن یقه‌های عجیب و غریب که... )

 4و5- همین اطراف+پرونده:  

 معرفی‌نامه- احساس دلسوزی برای ناتوانیش داشتم!( اولین بار که بچه‌ات را دیدی، اولین احساس، اولین جملات؟)،- ما، شما، اونها و جشن تولد!( جشن تولد پسرانه، جشن تولد دخترانه، جشن تولد مختلطانه)- دغدغه

 6- کافه اندیشه:

 اول کافه اندیشه را بخوانید- Yahooایرانی-  فقط حرف نزنید!

 7- Yokhte نیوز:

 برگزاری یک المپیاد جهانی و مشکلاتش(38امین المپیاد جهانی فیزیک در اصفهان)، ماجرای آن دست، کافی‌نت در مسجد، مشاوران جوان، حسنی نگو یه  دسته گل- خواهشاً بوف نباشید(مانیفست)

 8- سفره قلمکار:

حوادث، قتل، خین و خین‌ریزی، گیس و گیس کشی و عشقولانه‌ها- پیشگویی یکی از نوادگان آداموس- سخن بزرگان-  تولد، زندگی سگی، مرگ- آگهی‌های قلم‌کاری

                  

پی‌نوشت: یک تشکر ویژه‌ی ویژه از "لاله صبوری" عزیز به خاطر انتقاد سازنده‌اش از "مردم ایران سلام"(۴۰چراغِ صداو سیما!)

-شما خجالت نمی‌کشید، برنامه‌تون این‌قدر مردونه‌ست! می‌خواستین مردونه دور هم باشین، خوب می‌رفتین

 باشگاه!! -----> کیِف کردیــــم، اما این برنامه "مرد ایران سلام" هم واقعاً دیدنیه ها!

«اصفهان، از نگاه فیلمساز اصفهانی» عنوان جلسه‌ی این ماه «مرکز اصفهان شناسی و خانه‌ی ملل » اصفهان بود، که عصر یکشنبه 31 اردیبهشت 86 با حضور غلامرضا مهیمن*، مهندس محمدعلی نجفی** و استاد ارحام‌صدر***، در سالن کتابخانه‌ی مرکزی شهرداری اصفهان، برگزار شد.

ابتدای جلسه، قسمتهایی از دو فیلم این دو فیلمساز، پخش شد، فیلم "گزارش یک قتل" و "افسانه‌ی شهر لاجوردی" که درباره‌ی دو شهر اصفهان و فلورانس ساخته شده‌بود و باید اعتراف کنم که از اولی چیزی نفهمیدم!

مهندس محمدعلی نجفی، سخنرانی خوبی داشت، پر از جمله‌های ناب، هرچند گاهی یادش می‌رفت که برای جمعیت حاضر در سالن صحبت می‌کند، نه برای آقای مهیمن و مجری برنامه(آقای صلواتی)!

جمعیت به نسبت برنامه‌های دیگر، کم بود. برای برخی از برنامه‌ها، سالن بالا و پایین، کاملاً پر می‌شد و تعداد زیادی هم روی زمین می نشستند یا کنار دیوار می‌ایستادند ولی این بار  فقط سالن پایین پر شد.

اوایل جلسه، پیرمردی با عصا و کمک یک جوان، وارد شد، جوان دیگری از جلوی سالن با سرعت خودش را به او رساند و خیلی هیجان زده، زیر بغل پیرمرد را گرفت و در ردیف جلو نشاند. بعداً مجری توضیح داد که روز قبل با جناب ارحام صدر تماس گرفته و او که خیلی بیمار بوده، عذر خواهی کرده ولی امروز آمده. جمعیت، پیرمرد را سخت، تشویق کرد و پیرمرد هم ایستاد، چند بار خم شد و به ابراز احساسات پاسخ گفت. این اتفاقات را که برای مادرم تعریف می‌کردم، گفت: «باید براش یه بزرگداشت بگیرند. آن موقع که ارحام صدر برنامه ‌اجرا می‌کرد، تئاتر اصفهان خیلی رونق داشت. همه‌، شبهای جمعه، می‌رفتن تئاتر ببینند، اما حالا چی؟!»

مجری اعلام کرد که نمی‌خواهد، جلسه‌ی سخنرانی باشد و تصمیم گرفته‌اند که جلسه‌ی پرسش و پاسخ برگزار کنند. ابتدا غلامرضا مهیمن چندکلمه‌ای صحبت کرد و بعد محمدعلی نجفی کمی بیشتر از چند کلمه! اما صحبتهای او اصلاً خسته‌کننده نبود و به واقع زیبا و پر مغز بود.

 

از صحبتهای محمدعلی نجفی، زیاد نت برداری کردم.( دبیرستانی که بودم، و البته الان هم، معماری را خیلی دوست داشتم، حالا هم فکر می‌کنم این "هنر" بیشتر به روحیاتم می‌خوره ولی دلیل این که هنوز به این علاقه‌ اعتماد ندارم، اینه که فکر می‌کنم اصلاً حوصله‌ی کاردستی درست کردن و این جور کارها را که بیشتر وقت‌گیر‌اند تا مفید، ندارم! وگرنه اگر به این علاقه اعتماد داشتم، همین امروز تغییر رشته یا انصراف می‌دادم. حرف از معماری، همیشه این حس را در وجودم زنده می‌کنه. حسی شبیه تاسفِ همراه با ابهام!) سعی می‌کنم این نُت‌ها را بی کم و کاست و پشت سرهم برایتان می‌نویسم.

- معماری، ماکت تاریخ است.

- ... مثلاً گنبد، سمبل مسجد نیست، به دلیل تکنیک آن زمان که می‌خواستند، یک فضای بزرگ را بدون ستون بسازند، از گنبد استفاده کرده‌اند ولی حالا این نهادینه شده و به صورت سنت درآمده... سنت اگر تغییر نکند، باعث ایستایی در زندگی می‌شود و ما که مجبوریم خودمان را با زمان وفق دهیم، مجبوریم مقلد شویم... هویت، جدای از سنت است.

- تمام هنرها( موسیقی، معماری، تئاتر و...) به نوعی، ریشه در سنت دارند. اما سینما، هنر مرکبی‌ست که ریشه در سنت ندارد چون مولود مدرنیته است.

- سینما از دو المان کاملاً مشخص شکل گرفته:1- ادبیات، که هویت فیلم را مشخص می‌کند و  2- معماری که با آن، فضا را نشان می‌دهیم، در فضا حرکت می‌کنیم و فرهنگ را نمایش می‌دهیم. هرچه سینما، نشأت گرفته از ادبیات باشد، می‌شود گفت:هویت ماست.

- هنر، با "احساس" انسانها شکل می‌گیرد. در طول تاریخ، همیشه هنرمندان و قدرتمندان، در تقابل با هم قرار گرفته‌اند. هنرمندان، همیشه می‌خواهند نقبی بزنند و هنرشان را به نمایش بگذارند.

 

استاد مهیمن، زیاد صحبت نکرد ولی وقتی از سریال چهل چشمه"اش (که درباره‌ی تخت فولاد اصفهان است)صحبت می‌کرد. با شور و هیجان خاصی از کودکی‌اش گفت. از شبهایی که با پدرش با دوچرخه از روی پل خواجو می‌گذشتد می‌رفتند تخت فولاد.«بعضی از شبهای جمعه، پدر مرا برای احیا می‌برد تخت ‌فولاد، دستهایی که به سمت آسمان بالا رفته‌اند، یک گنبد، تاریک- روشن هوا، کودکی با دوچرخه و پدر که از روی پل برمی‌گردند(در یک لانگ‌شات) و چند ماشین که از کنار آنها عبور می‌کنند» و همه‌ی اینها را تصویری تعریف کرد، یعنی تصاویری را شرح داد، که آن لحظه از ذهنش مثل یک فیلم می‌گذشتند. حس کردم چه قدر خوبه که آدم بتواند تصویرهایی را که در ذهن داره، به دیگران نشان بده و این بزرگترین موهبتی‌ست که یک فیلمساز دارد.

در مورد "تکیه"های تخت فولاد که حالا خرابشان کرده‌اند، گفت:«تکیه‌های زیادی بودند که دقیقاً شبیه خانه‌های معمولی، حوض و حیاط و اینها داشتند، فقط  خواب آدمهای آنجا فرق می‌کرد!»

 

از مهندس نجفی درباره‌ی "سربه داران" سوال شد:« خالق شخصیت اصلی فیلم( قاضی شارع)، دکتر شریعتی است. قاضی شارع نمی‌میرد، در تمام طول تاریخ، زنده است برای به نمایش گذاشتن:ترکیب "زر"و "زور"و "تزویر"... من همیشه می‌گویم: سه قشر غیرت ندارند:دولت‌مردان، هنرمندان و قدرتمندان. یکی مغز، یکی حس و دیگری جسممان را به بازی می‌گیرند. در هر زمان هم دو قشر، دیگری را جلو می‌اندازند و پشت آن حرکت می‌کنند... تمام صحنه‌های عبادت‌کردن قاضی شارع حذف شد، یعنی یک بُعد از این سه بعدِ زرو زور و تزویر... این اشتباهه که از هنرمند بپرسیم:منظورت از این هنرت چیه؟!...

 

--سوال شد که چرا از معماری به سینما آمدید؟...

-این دو، رابطه‌ی تنگاتنگی با هم دارند. معماری، موسیقی منجمد است. و یکی از کارهای سینما، این است که می‌تواند این یخ را ذوب کند. معماری، به شدت عینی و موسیقی، به شدت ذهنی‌ست و ادبیات هم که وارد بشه، می‌شود سینما. در همین فیلم(افسانه‌ی شهر لاجوردی)لحظاتی که دوربین داره حرکت می‌کنه، احساس می‌کنیم، دوربین در حال رقصه. فصل مشترک معماری و سینما، این وجه عملکردیشان است... در این شهر، یک سری معماری هست که بعد عملکردی ندارند، مثل مسجد شیخ لطف‌الله که نه وضوخانه دارد و نه آبریزگاه. از یک دالان تاریک وارد می‌شوید و بعد، آسمان روبه‌روی شماست. زمینش مثل آسمان است و همه چیز،دست به دست هم  می‌دهد تا برای ذهن شما، "بی‌نهایت" را تداعی کند... ما برای این فیلم، یک بار  از ساعت 9 شب تا 9 صبح، نورپردازیمان طول کشید! همین طور که همراه فیلمبردار، بالا را نگاه می‌کردم، مثل این بود که کسی بی‌اختیار در گوشم، زمزمه می‌کرد:"الهی و ربی، من لی غیرک»

 

در آخر جلسه، مجری گفت:«یک نفر هم از جناب ارحام صدر سوال پرسیده!» و دعوت کرد که روی سن بیاید و کمی برای مردم صحبت کند. ارحام صدر با اشتیاق پذیرفت، درمیان تشویقها، بالا رفت و بیست دقیقه‌ای صحبت کرد، خوب هم صحبت کرد. به آن پیرمرد تکیده که عصازنان وارد شده‌بود اصلاً نمی‌آمد که با آن شور و هیجان و آن قدر سرحال سخن بگوید.

 از خاطراتش گفت:«غلامحسین ساعدی که قبل از انقلاب روزنامه‌ی آیندگان را درمی‌آورد، یکبار درباره‌ی من و نمایشهایم نوشته‌بود و تیتر زده‌بود:یک همیشه نوکر!»،« این آقای نجفی، به من نقش بهلول را پیشنهاد کرد، من به‌ش گفتم : من همیشه نقشهای کمدی بازی کرده‌ام، گفت: اگر بازیگر باشی، باید بتوانی هر نقشی را بازی کنی. من هم قبول کردم. خیلی نقش سختی بود. بهلول کسی بوده که در جلسات مهم دربار شرکت می‌کرده و هیچ حرفی نمی‌زده، فقط با میمیک صورت نسبت به حرفها واکنش نشان می‌داده. گریمش هم خیلی سخت بود، چند ساعت طول می‌کشید، بعد هم می‌گفتن نور رفت، کار تعطیل! ظهرها، با همین گریم(موها و ریش و سبیل‌های بلند) برای ناهار می‌رفتم خونه، خانمم می‌اومد این سبیل‌ها را کنار می‌زد، یه آب‌دوغ‌خیاری چیزی می‌داد بخورم!... برای همین فیلم، آقای نجفی گفت باید در یکی از "سی‌کوآنس"ها، دف بزنی و قرار شد، هر شب 20 دقیقه، آقای قاسمی، رئیس هنرستان... بیاید خانه‌ی ما و دف را به‌م یاد بده. شب اول، خدارا شکر خانمم خانه نبود. وسط تمرین بودیم و داشتم دف می‌زدم که خانمم اومد، گفت داری چی کار می‌کنی؟! توضیح دادم که برای فیلمه و... گفت: حالا همینت باقی بود که فردا تو اصفهان بگن، ارحام داریه زنه؟!!» جمعیت خندیدند و کف زدند ولی به نظر من که این شوخی مسخره با دف عزیز من، اصلاً هم بامزه نبود!

----------

*[غلامرضا مهیمن، متولد 1332 در اصفهان، لیسانس زمین‌شناسی از دانشگاه اصفهان، فیلمساز]

**[محمدعلی نجفی، متولد 1324 در اصفهان، فوق لیسانس معماری و شهرسازی از دانشگاه تهران، فیلمساز]

***[ ارحام‌صدر، پیشکسوت تئاتر اصفهان، بازیگر نقشهای کمدی]

 آلبوم تصاویر

                        

یک ستون ثابت در صفحه جوان روزنامه اصفهان زیبا (پرتیراژترین روزنامه اصفهان )گرفته ام که روزهای دوشنبه منتشر می شود .در مانیفست صفحه جوان ،برای معرفی ستونم این طور نوشته « اخباراینترنتی جوانان –سایتها ،وبلاگها و متفرقه (غیرحکومتی)».

دیروز دومین شماره این ستون چاپ شده ،درباره مسابقه یلدای وبلاگی هم نوشته ام ،نثرش جوانانه و گاه چلچراغیست (چون خودم چلچراغی ام !) .این اولین ستون ثابتم است پس شدیدا امیدوارم که بتوانم کاری کنم که صفحه را بترکاند !...

هردوشنبه ، همزمان با انتشار روزنامه ای ،می توانید این ستون را دروبلاگ ژورنالیستی ام بخوانید .وبلاگ ژورنالیستی ام،درحقیقت پرونده کاری ام محسوب می شود که البته هنوز کامل و منظم نشده و دراولین فرصت سروسامانی بهش خواهم داد...

                 

 

شنبه ،بیستم آبان ماه ،اولین شماره روزنامه "اصفهان امروز"روی دکه ها رفت .

وحالا اصفهان دو روزنامه دارد . نسل فردا که سیاه وسفید است و بیش از نیمی از آن به آگهی اختصاص دارد !و اصفهان امروز که 7صفحه و رنگیست .

اصفهان امروز را دوست دارم به خاطر این که اولین روزنامه ایست که در آن کار می کنم (خواهم کرد ).تحریریه بسیار جوانی دارد که پر از جنب و جوش و انرژی هستند .

مسئولیت دو ستون در صفحه آخر به عهده من گذاشته شده ،ستون عکس و ستونی دیگر که هنوز نامی ندارد ..کار روزانه کمی سخته ولی شدیدا امیدوارم که بتوانم از پسشان برآیم. روزنامه در آوردن هم خیلی استرس داره ها !

 

 

                     

"پی نوشت"ای که قبل آمده(!):دیروز(25/7) برای اولین بار بود که قسمت "شغل-محل کار"فرمی را پر می کردم ،حس منحصربه فردی بود...شغل:خبرنگار ،آدرس محل کار :...هفته نامه اصفهان زیبا...برحسب عادت ،خواستم خط تیره بگذارم که آقای مسئول درهفته نامه گفت باید این طوری بنویسید،{خانوم خبرنگار}!...

 

 

همیشه فکر می کردم ،گرفتن اولین حقوق ،چه حسی داره ؟...با اولین حقوقم چه کاری انجام خواهم داد و...

 

 پنجشنبه ،دفتر هفته نامه شهروند امروز ،حدود ساعت 11تا 12 ظهر

...وارد  دفتر می شوم ...سه نفر دیگر که بعدا می فهمم از همکاران ما (یا بهتر بگویم ،ما از همکاران آنها هستیم!!...واین “ما “هم،همان "من "است که این جا با شکسته نفسی به "ما "تبدیل شده !!...) دردفتر هفته نامه هستند...کمی صحبت می کنیم وسپس آقای نجفی ،پاکتی در بسته ،که رویش نوشته شده "سرکار خانوم حاجاتی ، با احترام " تقدیم (!)می کنند به اضافه نسخه ای از آخرین شماره هفته نامه و چند بلیط تخفیف سینما که یک نوع برای 2 نفر است و از یک نوع دیگر هم 3 نفره ...و خوب ما چون کلا هیچ همراهی نداریم (هیچ رقمه !)از خیر آن خواهیم گذشت،(شاید !) ...

بچه ها که دو نفرشان به نظر ، سابقه دار (!)می آمدند از ایده هاشون برای نوشته های بعدی صحبت کردند ؛به نظرم فرصت خوبی شد تا همکاران را از نزدیک ببینیم و بشناسیم و البته حیف شد که نشد با هر کدامشان بیشتر صحبت کنم و اطلاعات کسب نمایم !...کلا فضای جالبی بود که امیدوارم ادامه پیدا کند و البته ارتقا یابد ...اولین حقوق ،طبعا ،زیاد نبود ولی خب بد هم نبود ،خصوصا که ددی همیشه می گویند ،اولین حقوق باید کم باشد و البته اولین کارنباید هرکاری باشد... خب با این اولین حقوق ،چه خواهم کرد ؟!...بله ،با خودم فکر فرمودم که کاری کنم که ماندگار شود برای همیشه ،پس تصمیم گرفته ام که آخر هفته خانواده و البته ،مادربزرگ عزیزم را به صرف پیتزا دعوت کنم ،البته احتمالا مقداری (!)هم از جیب مبارک خواهم گذاشت ولی خیلی کیف می ده  و در ذهن همه ،می ماند ...البته ددی عزیز گفته اند که عمرا به این اولین حقوق ،دست نزنم و همین طور،به عنوان یادگاری نگهش دارم ،به عنوان هدیه نیز به همین مقدار بهم پول دادند و قرار شد همه را یادگاری نگه دارم !...منم  کاملا قبول کردم و به همین دلیل رفتم ،چندین عدد کارت اینترنت خریدم !و بقیه را هم تا آخر هفته خرج خواهم کرد!...

 

حوصله نوشتن ندارم ...این روزها درگیر راه اندازی" نشریه الکترونیکی چلچراغ خوانندگان "هستم ...دومین شماره هم منتشر شد ...

 این مطالب را می خوانید:

مصاحبه با یک مدیر مسئول :واین گونه متولد شد!

یک طنز از یک "ناطنز نویس"حرفه ای:

ملانصر الدین ازدواج صدسال مشروطیت

تجربیات یک کرم کتاب نیمه حرفه ای یا زیرآب زنی "باشگاه کتاب"!

وحشت در داستان یک کلکسیونر سیگار !

                       

امروز روز خبرنگار می باشد و من این جا در این گوشه دنیا ،در شهر قربت برای خودم جشن گرفته ام این روز را !...خوش به حال شما ها که توی وطنید ...این جا آدم دق می کند ...اینها هیچی نمی فهمند...امروز صبح مدیر مسئول آمده بود دفتر وبا بچه ها حرف می زد و اصلا هم به روی خودش نمی آورد که امروز حداقل باید تبریکی بگوید!حتی یک دلار هم کادو نداد!...آدم خبرنگار باشد آنهم افتخاری آنهم در یک روزنامه نه چندان معتبر آنهم در دیار قربت ،آن وقت روزش را هم بهش تبریک نگویند ، خیلی درد دارد !...این جا مثل ایران ما نیست که ...این جا همه چیز براساس رابطه است ،این جا باید خیلی پررو باشی ،پارتی داشته باشی پاچه خواری کنی و...تا یه مطلب بهت بدن که بنویسی و بعد هم حق التحریرت را ندهند!و بعد هم مطلب ندهند،خب آخر دوستشان واجبتراست، از قدیم هم گفته اند "چراغی که به خانه رواست ،به مسجد حرام است "...این جا پشت هر چیزی که فکرش را بکنید "افتخاری "می چسبانند و تو خودت را می کشی و بعد دلت را خوش می کنی که آینده ...این جا ...آه دلم چه قدر هوای وطن کرده است ...روزتان مبارک خبرنگاران افتخاری و غیر افتخاری عزیز...روزتان مبارک همه پدران دنیا ،روزتان مبارک بابای خوب من ...