خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

یادم نیست چند بار در تمام این سال‌ها، «گفت‌و گو»ای را با لذت و هیجان خوانده‌ام اما این مطمئناً استثنایی‌ترین «گفت و گو»ایی است که تا به حال خوانده‌ام. یک «گفت‎‌و گو»ی ۶،۷ هزار کلمه‌ای که وقتی می‌رسید به آن ذوزنقه مشکی انتهایش، باز دنبال بقیه‌اش می‌گردید. جالب‌تر این که حتی اگر موضوع گفت‌و گو دغدغه‌تان نباشد، حتی اگر یک بار هم در عمرتان نقد ننوشته باشید، پیگیر نقد فیلم خواندن و برنامه هفت نباشید و یا حتی چندان سینمایی هم نباشید، باز شک ندارم که از خواندنش لذت می‌برید.

در مقدمه نوشته‌اند؛ «با هر سلیقه و مذاقی، اقرار خواهید کرد که این یک گفت‌و گوی استثنایی است... وسط این همه عصبیت و التهاب و سوءتفاهم، هنوز آدم‌هایی باقی مانده‌اند که بلدند با هم حرف بزنند. چون آداب گفت‌و گو را می‌دانند. از این جهت، این متن یک دستاورد ملی است!»

«ویولن‌زن بر فراز حمام خون!»، گفت‌وگوی مانی حقیقی و مسعود فراستی، «اتفاق» جالب و «گفت‌وگو»ی فوق‌العاده‌ای بود که منِ روزنامه‌نگارِ کمی گاهی سینمایی‌نویس از خواندنش «کیف» کردم. کنار نقاط عطف گفت‌و گو و نکته‌های جالبش با مداد کمرنگ نشانه گذاشتم و به خودم گفتم «گفت‌و گو» یعنی این، مصاحبه‌گر خوب یعنی مخاطب ایده‌آلِ باهوشِ صریحِ حواس‌جمعی مثل مانی حقیقی.

 ر.ک  مجله ۲۴، مهرماه ۱۳۹۱، گفت و گوی مانی حقیقی و مسعود فراستی با مقدمه حسین معززی‌نیا، عنوان:ویولن‌زن بر فراز حمام خون، صفحات ۸۶ تا ۹۴، (لینک گزیده‌ای از مطلب در سایت مجله)، لینک دانلود فایل صوتی گفت و گوی مانی حقیقی و مسعود فراستی  (البته فقط فایل صوتی بخشی از مصاحبه منتشر شده) 

خیلی اتفاقی قرار شد برویم هوگو را در ایوان شمس ببینیم. گفته بودند که بلیط‌ها زود تمام می‌شود و باید تا قبل از 6 برویم بلیط بخریم و بعد ساعت 10 برویم فیلم ببینیم. 

ساعت از 6:30 گذشته بود که رسیدیم زیر پل گیشا و دیدیم مسیر رو به رو را بسته‌اند. تا ایوان شمس که اول بزرگراه کردستان بود، پیاده رفتیم؛ پیاده روی اردیبهشتی زیاد آدم را خسته نمی‌کند! ساعت حدود 7 بود که رسیدیم ایوان شمس. بلیط بود. مامور گیشه گفت که روزهای قبل خیلی شلوغ می‌شده اما چند روزی است که خلوت‌تر شده. 6تا بلیط خریدیم و رفتیم خانه هنرمندان. 3 اردیبهشت بود، روز معمار. خانه هنرمندان جای سوزن انداختن نداشت. طبقه دوم پر بود از معماران پیر و جوان. 

داشتیم می‌رفتیم دوستانمان را در پارک خانه هنرمندان ببینیم که دوست همراه، گفت دو تا از بلیط‌ها را گم کرده. خدا خدا کردیم مامور گیشه یادش باشد که 4 تا بلیط را اول خریدم و 2 تا را بعد اضافه کرد تا مجبور نباشیم دو تا 7350 تومان دیگر بدهیم. 

9:30 رسیدیم ایوان شمس. صحبت کردیم و همه چیز درست شد. صندلی‌هایمان ردیف چهارم از جلو بود، آن هم طرف چپ سالن. یکی از بچه‌ها گفت که در مالزی هم این اتفاق برایش افتاده و ترجیح داده وسط فیلم بلند شود برود جایی عقب‌تر و وسط‌تر، میان ردیف‌ها روی زمین بنشیند. در را که بستند، نیمی از سالن خالی بود. برای همین رفتیم روی صندلی‌هایی 6 ردیف عقب‌تر و البته وسط سالن نشستیم.

عینک‌های بی‌قواره سنگین را زدیم و هوگو شروع شد. سه بعدی بودن فیلم را با برداشتن هر چند دقیقه یک بار عینک‌ها تست می‌کردیم. دوست داشتم سه چهار ردیف جلوتر می‌نشستم یا سالن شیب بیشتری داشت تا هیچ سری لذت درک سه بعدی بودن فیلم را کم نمی‌کرد.

هوگو را قبلاً فقط یک بار به صورت مرور سریع چند دقیقه‌ای روی لپ‌تاپ دیده بودم برای همین هنوز موضوع فیلم برایم تازگی داشت. صدای هوگو را دوست نداشتم؛ سرد و نچسب بود و قاعدتاً فیلم، دوبله و قیچی شده بود. آنقدر که بعضی از دیالوگ‌ها نیمه‌کاره رها شده بودند.

اما به هر حال دیدن هوگو در ایوان شمس آن‌هم با گروهی دوستان دوست‌داشتنی، یکی از متفاوت‌ترین تجربیات اردیبهشتی امسالم بود.

الان، شبکه تهران، مراسم تقدیر از بچه‌های دیروز

واااای چه قدر لذت بخشه دیدن این مراسم. چه قدر هیجان زده شدیم همه‌مون. چه قدر خوب بود دیدن علیرضا رئیسیان که هیچ فرقی هم با کودکی‌هاش نکرده بود! چه قدر فوق‌العاده بود دیدن ناهید امیریان و شنیدن صدایی که تمام کودکی‌ام اول نوارهای سوپراسکوپ شنیده بودم.

بیژن بیرنگ که آمد، برادرخان گفت:«چه قدر هوس شنیدن صداشو کرده بودم!» و چه قدر درست بود این حرف. چه قدر دلم تنگ شد برای «بازهم زندگی». اوسابابا الان آمد. آخی! «آتیشی شدم» را هنوز گاه گاهی به کار می‌برم.

مرسی از برادران صفاریان‌پور و همه‌ی ایده‌دهندگان و برگزار کنندگان این برنامه. حالا می‌فهمم چه قدر کودکی کرده‌ام. چه قدر برنامه‌ی دوست داشتنی که برای بچه‌ها ساخته شدند و همه دیدند.

امروز «جدایی نادر از سیمین» را دیدم. فیلم متفاوتی بود. خیلی متفاوت.

سانس 3:30، سینما ساحل، اصفهان- تعداد حضار زیاد بود ولی خب میشد صندلی‌های خالی هم پیدا کرد. قشرهای مختلفی آمده بودند اما اکثراً متوسط و بالاتر. البته تعداد ناراضی‌هایی که ما دیدیم، هم قابل توجه بود. دو نفر از صندلی جلویی نیمه‌های فیلم، سالن را ترک کردند. دو نفر کناری که دو دختر جوان و نوجوان بودند، بعد از فیلم کلی غرزدند. صداهایی هم از صندلی‌ها پشتی امد که چندان راضی به نظر نمی‌رسیدند. ما نشستیم تا آخر تیتراژ، وقتی پرده افتاد. اما درست وقتی اولین کلمات تیتراژ بالارفت، نیمی از صندلی‌های جلویی خالی شدند!

از سینما که بیرون آمدیم، هنوز 45 دقیقه به آغاز سانس 6:30 مانده بود. صف دکه‌ی بلیط فروشی زیاد بود، خیلی بیشتر از سانس قبل (اما خب نه به اندازه‌ی صفی که برای آدم برفی و مارمولک دیده بودم.) تا سینما خانواده پیاده رفتیم که ببینیم برای اخراجی‌های 3 هم همین تعداد آمده‌اند؟! تعداد کم‌تر بود و تیپ‌ها متفاوت‌تر!

پشت در آشپزخانه خانه‌ی حجت، راضیه از دلیل اصلی سقط شدن بچه‌اش می‌گوید و حجت شروع می‌کند به زدن راضیه و خودش. درست همین‌جا مردم شروع می‌کنند به دست زدن. آنجا که پدر پیر گرفتار آلزایمر را جلوی دکه‌ی روزنامه فروشی می‌بینیم. یک صدای شبیه «آخی» در سینما می‌پیچد. چند جا هم صدای خنده می‌آید؛ جاهایی که البته قاعدتاً گریه‌دارند! صحنه‌ی بازی کردن دخترک با دستگاه اکسیژن پدر پیر را دوست داشتم؛ هم فان بود و خنده‌دار و هم یک اشاره‌ی قشنگ وقتی شخصیت‌ها را استعاره فرض کنی.

   

پسرک زنگ زده‌بود که:«دوستای مدرسه‌ام رفتن اخراجی‌هارو دیدن میگن قشنگه. بیاین بریم.» قاعدتاً رای‌اش را زدم. اما جرات هم نکردم که پیشنهاد «جدایی نادر از سیمین» را به او که نوجوان است و دنبال خنده و شادی، بدهم. و خب حالا خیلی هم خوشحالم که جرات نداشتم! «جدایی...» فیلم خوبی است برای جوانان و میان‌سالان یا کهنسالان. اما فیلم خانوادگی‌ای نیست. و خب حالا که هیچ فیلم کودکانه‌ای (یادم نمی‌ره بچگی‌هام چه قدر فیلم کودکانه دیدم. هنوز مزه پاتال و آرزوهای کوچک هست زیر دندونم!) نیست. چه می‌شود کرد جز این که به بچه اجازه بدهی اکر هوس سینما رفتن به سرش زده، یک فیلم بزرگسال شبیه اخراجی‌های 3 ببیند یا برود «تب 3 درجه» تماشا کند؟!

برای من «جدایی نادر و سیمین» به اندازه‌ی «درباره الی» تاثیرگذار و شوکه کننده نبود اما فیلم متفاوتی بود. سیمین، نادر، راضیه، حجت، پدر کهنسال، ترمه، همه شخصیت‌ها و اتفاقات، ملموس و واقعی بودند. من با سیمین همذات پنداری کردم و مطمئنم اگر جای سیمین بودم، کار بهتری می‌کردم.

---------

بعدنوشت: این نوشته منجر به این شد که گزارشی درباره‌ی این دو فیلم بنویسم. اما درباره‌ی دو فیلم...

«جدایی نادر از سیمین» به نظرم فیلم متفاوتی بود و شخصیت‌ها، کاملاً ملموس و واقعی. از همه مهم‌تر این که وقتی نادر، ترمه، سیمین یا راضیه حرف می‌زنند، اصلاً احساس نمی‌کنم کسی بوده که این جملات را برایشان نوشته و آن‌ها اداکننده‌ی جملاتند. شعار نمی‌شنوم. شخصیت‌ها خوب و بد نیستند. حس می‌کنم این خود ترمه است که برای گفتن انتخابش بی‌صدا اشک می‌ریزد و دست دست می‌کند که نادر و سیمین از دادگاه خارج شوند. درگیر فیلم می‌شوی. خودت را به جای سیمین، ترمه، نادر، حجت یا راضیه می‌گذاری. حتی چشمان سمیه‌ی کوچک هم پر از حرف‌هایی است که می‌توانی واضح بشنوی.

«اخراجی‌های 3» پر از معماهای ساده‌ی کوچک و اشارات طنازانه است. تماشاگر از این کشف‌های لحظه به لحظه و از این دست انداختن افرادی که می‌شناسد، به خنده می‌افتد. برای آنها که هوس کرده‌اند در سالن تاریک سینما راحت روی صندلی‌شان بنشینند، چیپس و پاپ‌کورن و ساندویچ کالباس بخورند، فیلم ببینند، شوخی‌های کوچک را کشف کنند و بخندند، یک فیلم درست است. شخصیت‌های خوب و شخصیت‌های بد دارد و خب این تکلیف بیننده را در تصمیم گیری، روشن می‌کند.

+ من این دعواهای بین طرفداران دو فیلم را نمی‌فهمم. پیشنهاد دوستانه‌ی من این است که هر دو فیلم را ببنید. سعی کنید هر دو را در یک روز و پشت سر هم تماشا کنید. قبل و بعد از فیلم به تماشاگران نگاه کنید. حرف‌هایشان را گوش بدهید. به واکنش‌هایشان توجه کنید. تجربه‌ی منحصر به فردی خواهد بود؛ یک جور کلاس درس سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و سینمایی حتی!;)

لینک‌های مرتبط:قیاس فرهادی با هیچکاک، تصاویر بازگشت اصغر فرهادی و گروهش از برلین، سایت رسمی جدایی نادر از سیمین

- رفتیم امشب به رنگ ارغوان را دیدیم...

- سینما زیاد شلوغ نبود برای همین، همه را به سالن بالا راهنمایی می‌کردند. فقط ما رفتیم پایین نشستیم. حس بانمکی دارد که در سالن سینما فقط خودتان باشید و صدای ابراز احساسات تماشاگران دیگر را از بالای سرتان بشنوید!

- فیلمِ... فیلمِ... فیلم متفاوتی بود. خیلی متفاوت. و این تنها صفتی است که با قاطعیت می‌توانم در مورد فیلم "به رنگ ارغوان" به کار ببرم. خیلی هم "حاتمی کیا"یی نبود. یعنی یک طور خاصی بود. عجیب و غریب ولی به هر حال بهتر از دعوت بود!

"خزر معصومی" و "حمید فرخ نژاد"اش را دوست داشتم و البته آن توجهش به جنگل را هم.

ایراندخت این هفته را از دست ندهید! (تاریخ انتشار: شنبه 28 آذرماه) یعنی اگر دلتان برای هفته نامه شهروند امروز تنگ شده، اگر روزنامه نگارید، اگر مجله‌خوان حرفه‌ای هستید، اگر دلتان برای نوشته‌های محمد قوچانی تنگ شده، شماره‌ی ویژه‌ی هفته نامه ایراندخت، شماره چهل، را بخوانید. من که مدتی‌ست حسابی به ایراندخت عادت کرده‌ام و صرف نظر از بعضی اشکالاتش، خیلی دوستش دارم مخصوصاً ضمیمه زنان و گزارش خانه و صفحات کتاب و موسیقی‌اش را. اما این شماره، واقعاً ویژه بود و با شماره‌های قبل خیلی فرق داشت. به شهروند امروز نزدیک‌تر شده در عین حال که هنوز ایراندخت است.

صفحات 9 و 10اش را که همان اول باید خواند؛ 6 یادداشت با حال و هوای متفاوت به قلم محمد قوچانی. بعد یک عالمه مصاحبه و گزارش و یادداشت سیاسی هست تا می‌رسیم به صفحات 38،39،40 و 41 که زندگینامه‌ی یک چهره خبرساز را به ابتکاری‌ترین، سهل‌الخوان‌ترین و تعاملی‌ترین صورت ممکن، با عنوان «کردان؛ آن چه گفت، آن چه نگفت» منتشر کرده‌اند. بعد یک پرونده‌ی جالب با عنوان «پرسه در بانک اطلاعاتی پولدارها- وقتی بزرگان بازرگان می‌شوند» هست که خیلی خوب گردآوری شده. خب باز هم پرونده‌ها و گزارش‌های سیاسی با محوریت چهره‌هایی چون قاضی مرتضوی و بعد صفحات گزارشگران با موضوعات سینما، ادبیات، موسیقی، دانش و ورزش. باشگاه سیاستمداران را هنوز وقت نکرده‌ام که بخوانم ولی به نظر پر از حرف‌های جالب می‌آید. صفحات باشگاه‌های روشنفکران، ژورنالیست‌ها، سینماگران، هنرمندان، نویسندگان هم بانمک و خواندنی‌اند. اما صفحات با تگ «کافه» جان می‌دهند برای خواندن توی سرویس دانشگاه. همه توجهات جلب می‌شود! مثلاً در مورد نمایشگاه هدیه تهرانی که این روزها همه حرف می‌زنند، پرونده ویژه کار کرده‌اند. کافه ستاره‌ها، کافه مد، کافه حادثه، کافه خاطره با مصاحبه‌ی ماشاالله شمس‌الواعظین و نوشته‌ای از مسعود بهنود درباره پیشاهنگی، کافه شعر و قصه و کافه کارتون که آقای ساندویچ چلچراغ، بزرگمهر حسین پور، زحمتش را کشیده!

خلاصه این که می‌توانید حدس بزنید که چه قدر شماره‌ی خوبی بوده که من را وادار کرده این موقع شب، بیایم بنشینم و درباره‌اش بنویسم! خوب بود واقعاً:) یک عالمه لذت بردم. یک عالمه ایده گرفتم از نحوه چیدمان و صفحه‌آرایی‌شان، از مدل گزارش‌ها و مصاحبه‌ها و از زاویه‌ی دیدهایشان و البته باید تاکید کنم که جای یک پرونده ویژه «خانه» و آن پیام‌های بازرگانی رستورانی جناب پرویز گیلانی و آن «میهمانی زنانه»های دلنشین آمنه شیرافکن و  مریم شبانی خالی بود خیلی.

چه قدر قشنگ و غمگین و تاثیرگزار و واقعی بود فیلم مستند دف! متشکرم آقای بهمن قبادی. متشکرم آقای بی‌بی‌سی فارسی!

آمدم بنویسم:« بمیری آقای 20:30، بمیری آقای صدا و سیما، بمیری آقای رسانه ملی، بمیری...» بی‌خیال شدم. نشستم به تماشای «آپارات» و فیلم مستند «دف»؛ یکی از قشنگترین مستندهایی که تا به حال دیده‌ام. پر از احساس، پر از عشق، یک مستند غمگینِ شاد! چه قدر ایده‌ی زیبایی بود که در تیتراژ نوشته‌اند:« با زندگی:». چه قدر دوست داشتم مفهوم جدیدی را که از ساز دوست‌داشتنی دف برایمان ساختی، آقای قبادی! چه قدر زود تمام شد فیلمت، آقای «لاک‌پشت‌ها هم پرواز می‌کنند»!

و دلم نمی‌آید اینجا ننویسم که چه قدر جای چنین زندگی-فیلم‌هایی خالی‌ست در رسانه‌ای که می‌گویند ملی است و کسی نمی‌تواند حتی بپرسد:«ببخشید، کدام ملت؟!»

   

لینک‌های مرتبط: فيلم "دف" جايزه ويژه هيات داوران جشنواره بين‌المللي اسپانيا را دريافت كرد، نگاهي به فيلم مستند دف ساخته بهمن قبادي، کاریکاتور- تجاوز عمومی، دف و باور شفا در کردستان-بی بی سی فارسی، Daf by Bahman Ghobadi

لطفاً فقط وقتی از نظر روحی در حالت نرمال یا خوشحال هستید، ببینیدش. اما اگر تو مود دپرشن هستید و برای عوض شدن حال و هوایتان می‌خواهید صرفاً سینمایی بروید، بی‌خیال این یکی شوید یا حداقل با چند دوست خوبِ باحالِ خوش صحبت بروید. بعد از سینما هم یک ساعت پیاده روی کنید. البته سعی کنید مسیری را انتخاب کنید که دورترین فاصله را تا زاینده‌رود داشته باشد (چرا که وضعیت اسفناک این جاده(!) به حادتر شدن دپرشن‌تان کمک شایان توجهی خواهد کرد.) پیاده‌روی کنید. بگویید و بخندید و از آرزوها و هدف‌ها و خاطرات دوست‌داشتنی مشترکتان تعریف کنید. بعد هم بروید پیتزا بخورید با کوکای یخ و سیب‌زمینی سرخ کرده با سس گوجه‌ی تند! اما حواستان باشد که خیلی دیر نشود که مجبور شوید مدتها در صف تاکسی بایستید و بعد هم چند آدم پررو حق تقدمتان را نادیده بگیرند و مجبور شوید کمی جر و بحث کنید و … باورم نمی‌شد «برای الی» این قدر تلخ باشد. طبق عادت، قبل از دیدن فیلم، هیچ نقدی درباره‌اش نخواندم فقط می‌دانستم که جوایز زیادی برده و یک پایان غافلگیرکننده دارد. از تلخی و موضوعش چیزی نمی‌دانستم و کاملاً جا خوردم. ترجیح می‌دادم حال و هوای شروع فیلم در سرتاسر آن حفظ می‌شد و با یک پایان فیلم‌فارسی گونه تمام. تا ما این همه بهت‌زده و دپرس از سینما بیرون نیاییم!…

عاشق فیلم‌هایی هستم که روح آدم را از بدن جدا می‌کنند. وقتی می‌نشینی به تماشا، هر لحظه که می‌گذرد حس می‌کنی بیشتر در فیلم غرق شده‌ای، کم‌کم در شخصیت اول حلول می‌کنی و دقایق یا ساعاتی کنده می‌شوی از دنیایی که بهش تعلق داری می‌روی برای تجربه‌ی حس‌هایی که از جنس حس‌های تو نبوده‌ یا نیستند... 
 
این منم وسط آن دشت سرسبز با لباس بلند تیره، دقایقی قبل از طلوع آفتاب... منم یا لیزی؟!(1)
این منم با آن کلاه و چشمان سبز، روی چهارپایه، جلوی آینه... منم یا اسکارلت؟!(2)
این منم با آن لباس بلند و ماسک عروسکی سپید زیر چلچراغ وسط سالن... منم یا سم؟!(3)
این منم  با آن پیراهن و کت بلند صورتی وسط سوییت مجلل شخصی‌ام... منم یا پرنسس میا؟!(4)
این منم  با آن بلوز قرمز و شلوار جین، روی موتور... منم یا دفنی؟(5)
این منم با آن موهای وز قهوه‌ای و عینک گرد مشکی توی کلاس... منم یا میا؟(6)
این منم با آن روح لطیف و عشق به نویسندگی توی کلبه وسط  مزرعه... منم یا امیلی؟(7)
این منم با آن موهای قرمز و کک‌مک‌های روی صورت ... منم یا آنه؟!(8)
...
هیچ چیزی قشنگ‌تر از این نیست که گاهی از قالب خودت جدا بشی و فضاهایی را تجربه کنی که در واقعیت هیچ‌وقت امکان تجربه‌شان را نداشته، نداری و نخواهی داشت. فضاهایی که تو را از فرهنگ، اعتقادات، تفکرات و فضاهایت جدا می‌کنند و به‌ت این امکان را می‌دهند که حداقل برای ساعاتی، آدم دیگری شوی با تفکرات و عقاید و تجربیاتی که بعضی‌هایشان را دوست داری و از بعضی‌هایشان خوشت نمی‌آید. عااشق این تغییر فضاهای بانمک، رمانتیک، فانتزی، عجیب و حتی مسخره‌ام. گاهی حسابی حکم یک ریفرش کم‌عمق‌ ِروحی ِلازم را دارند...
  
1- Pride & Prejudice   2- Gone With The Wind   3-  A Cinderella Story  4- The Princess diaries 2
5- What a girl want  6- The Princess diaries 1   7-Emily of newmoon   8-Ansherly

|+|موضوع مطلب:سینمایی‌‌نوشت‌ها
|+|به اشتراک گذاری: ۱مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار، دودردو
|+|لینک‌های مرتبط: در ستایش زن بودن(شهروند امروز)

SMS- «نمایش فیلم به همین سادگی با حضور کارگردان، رضا میرکریمی، سینما سپاهان، 8خرداد» می‌یای بریم؟!
SMS- آره‌ه‌ه‌...حالا فیلمش زیاد مهم نیست. دلم واسه خودت یه ریزه شده! 
«به همین سادگی» فیلمی نبود که خیلی برای دیدن کنجکاوم کند. شاید چون علی‌رغم تعریف‌ و تمجیدها و جوایزی که برده، فکر می‌کردم فیلم خیلی خاصی که ارزش در سینما دیدن را داشته‌باشد، نیست! و شاید هم دلیل عمده این تصور، دلزدگی حاصل از پخش زیاد تیزرهای تلویزیونی‌اش ‌بود اما دیدن فیلم در حضور کارگردان و اینکه بعد از فیلم می‌توانی حرف‌های سازنده‌ی فیلم را هم بشنوی، حس خوبی دارد که نمی‌توانی از دستش بدهی. جالب بود با وجود اینکه برنامه‌ای برای دیدن «به همین سادگی» نداشتم اما هیچ نقد و بررسی‌ای هم در موردش نخواندم چون حدس می‌زدم ممکن است بخواهم ببینمش و خواندن تفاسیر، تمام حس ناب و شخصی‌ای که از فیلم می‌توانم تجربه کنم را نابود خواهد کرد. مثل اتفاقی که در مورد «میم مثل مادر» برایم افتاد و بعد از پایان فیلم، فکر کردم چه حیف شد که نتوانستم فیلم را با تمام وجود حس کنم.
اما «به همین‌سادگی» اتفاقاً فیلم خاصی بود. غریب نبود ولی عجیب، چرا! همه‌ی ما می‌توانیم به همین سادگی خودمان را بسازیم. همه‌ی ما در زندگیمان زنانی می‌شناسیم که صبورند و فداکار و عجیب و دوست‌داشتنی شاید مادرمان یا مادربزرگ یا خاله و عمه و ... «به همین سادگی» هدیه‌ای بود به قشر ناپیدای مظلوم مدفون در بطن جامعه، زنان خانه‌دار. زنان/مادرانی صبور، فداکار، عجیب و ساده که تعالی خود را در تعالی فرزندانشان می‌بینند. 
                            

«به همین سادگی» ساده بود و لطیف و دوست‌داشتنی... حس نمی‌کنی فیلم می‌بینی. حس می‌کنی دوربینی است که خودت با زن فرستاده‌ای و همه چیز، همه حرفها و حس‌ها راست و طبیعی‌اند. عاشق سه بازیگر اصلی فیلم‌ام. عاالی بودند. اول از همه پسربچه که واقعاً بیشترین لذتی که از فیلم بردم مربوط به صحنه‌های بازی او بود. بعد مادر داستان و بعد از آن، دختر بچه‌.
«رضا میرکریمی» هم از کارگردانان محبوبم است. این را بعد از «به همین سادگی» فهمیدم. از «زیر نور ماه»ش که در سینما دیدم تا به حال، تقریباْ همه فیلم‌هایش را دوست داشته‌ام. در همه‌شان یک جور پاکی، خلوص و صداقت عجیب موج می‌زند که دیوانه ات می کند! فیلم هایش ذهنت را سخت درگیر نمی‌کنند ولی همیشه پر از حسهای عجیب و اشاره‌هایی هستند که خودت باید کشفشان کنی و من عاشق این حس‌ها و این اشاره‌هایم.
فیلم که تمام شد با خودم فکر کردم اگر من می‌خواستم داستان «به همین سادگی» را بنویسم، چه می‌نوشتم؟! به نظرم نوشته‌ی من بارها سخت‌تر و سنگین‌تر  و طولانی تر از این داستان می‌شد!

لینک‌های مرتبط: سعی كردم "به همین سادگی" سرشار از واقعیت باشد

- گلزار هست.

- باران هست. 
- محمد حسین لطیفی هست.
- داستان بر سر زندگی خصوصی یک سوپراستار است.
- می‌خواهیم فیلمی برای گیشه بسازیم.
- موفقیت «آتش بس» بدجور وسوسه‌مان‌ می‌کند!
- اما...
«توفیق اجباری» فیلم جذابی نیست. حیف... می‌گویند می‌رود که رکورد اخراجی‌ها را بشکند. لبخندی بر لبانمان نقش می‌بندد و با خود می‌گویم: واقعاً هیچ کدام لیاقت این لقب «پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران» را ندارند اما از ته دل آرزو می‌کنم این «توفیق اجباری» که نصیب ما هم شد، همین‌طور بفروشد تا رکورد آن قبلی را بزند و در دل ما عروسی بگیرند!
- دیدن اون 2 تا آلبوم قبل از فیلم چسبید. ریحان خانوم!
- ایضاً آن پاپ کورن‌های خوشمزه
- اما بامزه‌تر از همه ابراز علاقه‌های گاه و بی‌گاه اطرافیان نسبت به جناب سوپراستار بود: «عزیـــــــزم!»...«آخـــــــــی!. عزیزم!» و...
- این جناب «رضاخان عطاران» در چند سال اخیر تبحر شدیدی در ایفای نقش‌های حرص‌درآر پیدا کرده‌اند. «هوو»، « » و «توفیق اجباری»... واای که چه قدر ادم دلش می‌خواهد یک مشت ناقابل نثار چانه‌ی این بشر کند!
- یکی از مدهای جدید فیلم‌سازی این است که برای بالارفتن نمک ماجرا، دو گروه: یکی (مثلاً)فمینیستی و دیگری متشکل از چند دختر لوس کنه‌ی حرص‌درآر در قصه می‌گنجانند تا یکی به احمقانه‌ترین شکل ممکن از (مثلاً) «حقوق زنان» دفاع کند و دیگری... و به این ترتیب «حقوق زنان» مترادف می‌شود با چند شوخی و جک بامزه(!) که برای دست انداختن خوب است،فقط!دست همگی درد نکند،کلاً! بچه‌ها متشکریم!!
شنیده‌ایم که گویی تهمینه خانم میلانی عزیز نیز به فکر ساختن یک فیلم با موضوع «زندگی خصوصی یک سوپراستار» افتاده‌اند. کاش همه‌ی کارگردانان مثل تهمینه خانوم فیلم می‌ساختند! شیک، خوشگل، جذاب و برای گیشه. چه اشکالی دارد؟! آدم یکی، دوساعت لذت بصری می‌برد، می‌خندد، خوابش نمی‌گیرد و شادمان از سالن سینما خارج می‌شود...

لینکهای مرتبط: توفیق اجباری و  اصلاح دیالوگهای فیلم در طول زمان اکران!، گزارش نفوذی چلچراغ:همه حاشيه هاي توفيق اجباري

نمی‌خواهم نقدی بر «پاداش سکوت» بنویسم. چون اصولاً هیچ علاقه، اطلاعات و مهارتی در نقد فیلم ندارم.

من اصلاً، اصولاً آدم سینمارویی هم نیستم! یک زمانی، بعد از آدم برفی خانوادگی، افتاده‌بودیم روی دور سینما رفتن، مرد آفتابی، عشق بدون مرز، دو زن،توتیا، سیاوش... ماهی یکبار سینما می‌رفتیم. بعد کم‌کم دیدیم فیلمها ارزش دیدن روی پرده را ندارند، انگار و حالا دیگر سینما رفتن‌های خانوادگی، تمام شدند. حالا دیگر هرکس خواست، خودش می‌رود سینما و می‌آید به بقیه می‌گوید:«این فیلمه را بی‌خیال شین!» مثل «رئیس» که پدر، اصلاً دوستش نداشت یا پاداش سکوت که من... «پاداش سکوت» فیلمیه که فقط یک دلیل می‌تواند باعث شود، ببینیمش:«وظیفه». من و همنسلان من که چیز زیادی از آن همه رنج پدران و مادرانمان در آن 8سال سخت، نمی‌دانیم «باید» این قبیل فیلمها را ببینیم و پاداش سکوت حرف جدیدی داشت برای ما. نمایانگر رنج یک همرزم، یک فرمانده، بر سر دوراهی احساس و عقل. هیچ شخصیت سیاهی هم نداشت.

 اما از این مسایل که بگذریم، نکته‌ی جالب و مسخره(!) این بود که در کل فیلم، 4 زن حضور داشتندکه رفتار 3تایشان، حال آدم را به‌هم می‌زد!

من آن سکانس آغازین فیلم(در دکه بلیط فروشی و نمایش هنرمندانه‌ی معضلات اجتماعی از دریچه‌ی کوچک دکه ) و آن نمازخواندن‌های تا سر«مالک یوم‌الدین» و در آخر، نماز کامل در مغازه‌ی پدرشهید را دوست داشتم.

نمی‌خواستم، حالا درمورد پاداش سکوت چیزی بنویسم و می‌خواستم بگذارمش برای وقتی که کتاب «من قاتل پسرتان هستم.»را خواندم ولی دیدم معلوم نیست کی بتوانم این کتاب را بخوانم چون از این کتابهای درنوبت خواندن زیادند! زیاد...