خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

یکی از کارهایی که هر چند روز یک بار انجام می‌دم، سرک کشیدن به آمارگیرهای وبلاگ‌ها و سایت‌مه.
چیزای جالبی از دل سرچ‌های منتهی به این صفحات، پیدا می‌شه.
قبلاً وقتی می‌دیدم کسی اسم و فامیلم  را سرچ کرده و رسیده به این جاها، خوشم می‌اومد برام جالب بود. در این حد فقط!
اما حالا فکری می‌شم حتی ترس برم می‌داره. که این که منو سرچ کرده، دنبال چی می‌گشته، کیه؟ چی کار داره؟ کدوم پست‌ها رو خونده. چه فکرهایی کرده درباره‌م، منو می‌شناسه؟ اسم و فامیلمو کجا دیده اگه نمی‌شناسدم و... نوشتن کار سخت و خطرناکیه. و وقتی در فضایی به نام وب می‌نویسی، این خطر، بیشتر و غیرمترقبه‌تر می‌شه. خطر این که از نوشته‌هات برداشت‌هایی بکنند که تو، فکرش را هم نمی‌کنی. خطر این که تو را طوری که نیستی، تصور کنند. خطر این که... با این همه من این قلمروی کوچک دوست داشتنی راکه برایم یک دنیا خاطره و تجربه‌های ناب به وجود آورده، دوست دارم. خیلی دوست دارم!

پ.ن: شانزدهم شهریور ماه روز تولد وبلاگستان فارسی است. امسال ۱۰ سال از تولد اولین وبلاگ فارسی گذشته. وبلاگ من هم شش ساله شده، هر چند که باور شش ساله شدنش، خیلی سخته!

لینک‌های مرتبط: روز وبلاگستان فارسی؛ کودکی درون ما، بلاگ‌کده دویچه وله

 .  خب یه کیف بزرگتر بردار. یه کتابی چیزی‌ام توش بذار که این قدر مسیرت دوره، یه چیزی بخونی هم حوصله‌ت سر نره هم یه فایدهای داشته باشه.
کیف کوچیک دستیشو باز می‌کنه.
+ اینم دو تا کتاب:
«زنان را بشناس»، چاپ دوم، نویسنده: آدام هارگریوز، ترجمه شهین دخت بهزادی، ۱۳۵۰ تومان
«کتاب کوچک عشق»، چاپ چهارم، اکس لیبریس، برگردان و گرداوری با جلال فرخی، ۱۶۰۰ تومان
کتاب‌ها رو ورق می‌زنم.
+ اینا هم کوچیکن و توی هر کیف و جیبی جا می‌شن. هم تو هر صفحه یه کم مطلب داره. آدم می‌تونه زود بخوندشون. من ۷۷ صفحه‌ی این یکی‌یو همین الان خوندم تو راه.
 .  خب حداقل بیا همشهری داستان بخون. کوچیکه. داستاناشم کوتاهه و متنوع.
+ اون فونتش ریزه. هر صفحه‌شو ۵ دیقه طول می‌کشه تا بخونم. حوصله ندارم.
 .  فونت همشهری داستان، ریزه؟! شوخی می‌کنی؟! پس مهرنامه و اینارو بخونی چی می‌گی؟ حتی چلچراغ! تازه ۷۷ صفحه‌ی این کتاب به اندازه‌ی یه صفحه‌ی این همشهری داستانم ارزش نداره. بس که چیزای من‌درآوردی توی اینا هس. اصن ذهنیتتو خراب می‌کنه.
ورق می‌زنم. حرصم دراومده از توصیه‌های فوق‌العاده چیپ و بی‌پایه‌ی کتابه:
وقتی زنت سکوت می‌کنه، اینو بدون که داره به فکش استراحت می‌ده!
هیچ وقت از هیچ زنی جهت رو نپرس. مغز اونا مغشوشه و جهت یابی شون خراب!...

همه جا نویز هس
نفس که می‌کشی، شش‌هات پر ِ نویز می‌شه
راه که می‌ری، باید از میون نویزا رد شی
نمی‌تونی خوب نگاه کنی، بس که نویز هس تو مسیر نگاهت
خانومه می‌گه: روی خط تلفنی که وصله به اینترنتت، نویز داری
بی‌بی‌سی رو نمی‌تونی نگا کنی، پر نویزه!
وقتی داری از توی پیاده رو می‌ری باید فاصله‌ی عرضی‌تو با مردی که از رو به رو میاد، حفط کنی، وگرنه نویزهاش...
حتی توی کلاس یوگا، موقع ریلکسیشن، هم راحتت نمی‌زارن آقای جوشکار ساختمون کنار، بچه شیطون گوگولیه که هی دزگیر ماشین باباشو می‌زنه، موتوره که قار قار از تو کوچه رد می‌شه و...
موقع سرچ یه عکس، یه مطلب، با هر موضوعی، باید یه عالمه بگردی شاید یه دونه عکس بی‌کیفیت یا یه مطلب درپیت مونده باشه که نویزیش نکردن هنو
توی خیابون باید یه مانتوی بلند گشاد بپوشی و شال گنده‌ی بی ریختو بپپیچونی دور تا دور کله و گردن و سینه و شیکمت. وگرنه وقتی از کنار گشت رد می‌شی نویزهاشون...
باید حواست باشه که عاشق کی می‌شی. باید مواظب باشی از این عشقایی که با یه نیم‌نویز از بین می‌ره، نباشه که زود کله پا شی.
.
.
.
سرم، چشام، گوشام، دهنم، پاهام، همه جام نویزی شدن.
نزدیکه روزی که وقتی سراغمو می‌گیرین، بگن:
مش ت‌رک مور د ن‌ظر    در دست رس نم ی‌باشـــــــد

چند روز پیش خانمی با موبایلم تماس گرفت و با لحن خیلی صمیمی اسم و فامیلم را گفت. من هم سلام و احوال پرسی کردم و منتظر ماندم ببینم چه کار دارد. خانم جوان یک ریز متن تبلیغاتی‌اش را که درباره‌ی کتابخانه دیجیتال بود، می‌خواند و بعد از هر 10 کلمه، اسم کوچکم را با پسوند "جان" تکرار می‌کرد و می‌پرسید که آیا به حرف‌هایش گوش می‌دهم یا حواسم هست؟!

پرسیدم که شماره‌ام را از کجا آورده. گفت یکی از دوستانم شماره و اسم و فامیلم را به‌شان داده و من هم اگر کتابخانه دیجیتال و سی‌دی‌های مختلفشان را بخرم و نام و شماره تلفن ده نفر از دوستانم را بدهم، از تخفیف خیلی خوبی برخوردار می‌شوم.

ده دقیقه‌ای حرف زد. گفتم که فکر می‌کنم و به‌شان زنگ می‌زنم. گفت این تلفن‌ها مدام در حال تماسند و نمی‌توانم زنگ بزنم. گفتم ساعت 3:30 زنگ بزنید و خب خوشبختانه جان سالم به در بردم. البته «خانم جوان بخت» دیگر زنگ نزد.

اما من مانده‌ام که چه باید بکنم/بکنیم دربرابر این بی‌اخلاقی‌ها؟ شماره تلفن همراه من به انضمام اسم و فامیلم در لیست تبلیغاتی این شرکت ( گروه نرم افزاری سپاهان سینا) و خدا می‌داند چند شرکت دیگر ثبت شده. تلفن‌ها و پیام‌های تبلیغاتی را می‌شود نادیده گرفت اما معلوم نیست چه سوء استفاده‌هایی می‌توانند از این اطلاعات بکنند.

دوستان محترم، یادتان باشد هیچ وقت شماره تلفن کسی را آن هم با ذکر مشخصات فردی‌ بدون اجازه‌اش، به سازمانی یا حتی کسی، ندهید. با تشکر!

پ.ن: این پست (رسیدن تب سایت‌های تخفیف گروهی به ایران) را خواندم و یادم افتاد که این تجربه‌ام را مکتوب کنم:)

فکر نمی‌کردم این همه دلم بخواهد عکس بگیرم. این همه دلم بخواهد در غار قایق سواری کنم. قایق‌سواری در غار علیصدر یکی از جذاب‌ترین بخش ایرانگردی خانوادگی‌مان بود. از اصفهان حرکت کرده‌بودیم. برای ناهار رسیدیم غار علیصدر. برای ساعت ۲ بلیط گرفتیم. در صف ورود و صف سوار شدن به قایق‌ها ایستادیم و بعد ماجرا ما و غار شروع شد.

برای هر قایق یک نفر برای پازدن گذاشته بودند و یک نفر هم از سرنشینان مجبور بود همکاری کند. چند قایق به هم وصل بودند و قایق جلویی باید هر سه یا چهار تا را می‌کشید. کار انرژی‌بری بود. این را از غرولند برادرخان بیچاره ما به وضوح فهمیدیم. من هم مسئولیت عکاسی داشتم؛ البته که عکاسی بدون فلش...