خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

داشتم این پست وبلاگ دیرتش باد را می‌خواندم. فکر شیرینی به ذهنم خطور کرد؛ من در روز جهانی کودک به کودکان دوست داشتنی زندگی‌ام کتاب هدیه خواهم داد. من تمام 16 مهر را کودکی خواهم کرد:)

مرگ، قتل، دیه، خشونت، فریاد، دعوا، سختی، تصادف، کما، دزدی، نارو، خیانن دوم و ... مهم‌ترین کلیدواژه‌های حداقل سه سریال بعد از افطار امسال صدا و سیما بودند.

    

***

«جراحت» را شاید بتوان قابل‌قبول‌ترین سریال امسال دانست. پرحادثه، بازی‌های خوب، شخصیت‌های ملموس خاکستری و نه سیاه و سفید، بیان مفاهیم و سوژه‌های نسبتاً جدید و ... اما خب «خیانت» تلخ است. و هیچ ویژگی خاصی برای پخش به عنوان یک سریال بعد از افطار ندارد. به راحتی می‌شد کمی آب قاطی این سریال کنند و به عنوان یک سریال 45 قسمتی هر شبی مثل فاصله‌ها برایمان نمایشش دهند.

***

لهجه را از سریال «در مسیر زاینده رود» حذف کنید. چه اتفاقی می‌افتد؟! لطمه‌ای به داستان می‌خورد؟! به نظرتان بهتر نیست، سوژه بیشتر نمایان نمی‌شد؟!

آقای فتحی، اشتباه کردی! سوژه‌ات متفاوت بود، قبول. می‌خواستی لوکیشن‌ات متفاوت باشد، قبول. می‌خواستی از بازیگران خوب و نه صرفاً اهل لوکیشن‌ات، استفاده کنی، قبول. می‌توانستی مثل کارگردان فیلم «دوخواهر» بیایی اصفهان و سریالت را بسازی و از هیچ بازیگر اصفهانی استفاده نکنی یا تعداد معدودی‌شان را بیاوری و فقط همان‌ها لهجه داشته باشند. یا اگر دوست داشتی یک سریال اصفهانی بسازی، می‌آمدی اصفهان، بازیگران مورد نطرت را هم می‌آوردی و لهجه می‌دادی اما سوژه‌ات را هم اصفهانی انتخاب می‌کردی. نه این طوری.

به خدا همه‌ی مردم اصفهان لهجه ندارند. اصلاً خیلی از بازاری‌های اصفهان هم این همه لهجه‌دار حرف نمی‌زنند. بعضی‌ها لهجه دارند، بعضی‌ها فقط ریتم صحبت کردنشان اصفهانی است و برخی‌ها هم در هیچ کدام از این دو گروه نمی‌گنجند. البته این‌قدرها هم  از دست‌تان عصبانی نیستم و هنوز هم به خاطر «مدار صفر درجه» و «میوه ممنوعه» (منهای سه قسمت آخر) به‌تان احترام می‌گذارم و باز هم برای دیدن کارهایتان کنجکاو و مشتاق هستم.

***

«نون و ریحون» یک خوبی بزرگ دارد. این که هی بازیگرهایش زار نمی‌زنند و هی مصیبت سرشان هوار نمی‌شود. سریال نسبتاً طنزی است که بین لحظه‌های بی‌نمک و لوسش لحظه‌های بامزه‌ای قابل توجهی دارد که حتی گاهی آدم را به قهقهه می‌اندازد.

***

نتایجی که از برنامه‌های صدا و سیما در ماه رمضان به ذهن متبادر می‌گردد:

- بکشید! صدا و سیما دارد سنت خوب عفو را در جامعه نهادینه می‌کند. (سریال‌های شبکه یک و سه)

- رمضان که می‌آید، اصولاً آدم باید زار بزند. اصلاً رمضان یک جور محرم است. (سریال‌های شبکه سه، دو و یک)

- صدا و سیما نمی‌داند که دقیقاً چه زمانی رمضان شروع می‌شود و باید سریال بعد از افطار بسازد برای همین هر سال دلیل مهم «کمبود زمان» را برای توجیه نقاط ضعف سریال‌هایش ذکر می‌کند.

وای خبرنگار! آخ خبرنگار!
خب که چی؟!
وای. واقعاً؟! چه طوری خبرنگار شدی؟!
این‌ها سه واکنشی است که حالا دیگر وقتی می‌خواهم «حرفه‌ام» را اعلام کنم، آماده‌ی شنیدن/دیدشان هستم. اما هر چه قدر هم آدم‌هایی باشند که از خبرنگارها بدشان بیاید، من باز هم با افتخار شغل‌ام را اعلام می‌کنم. چون این کار را دوست دارم. من نوشتن را، روزنامه و تحریریه و قلم را دوست دارم. پس مفتخرم که اعلام کنم: من خبرنگارم!

مثل همیشه دستم می‌رود سمت کیفم و یک کتاب درمی‌آورم. عادتم شده زهر مسافت‌ها را با کتاب بگیرم. «روح پراگ» را نصفه نیمه خوانده‌ام اما این یکی «زندگی، جنگ و دیگر هیچ» را نخوانده، آورده‌ام که ظهر ببرم پس بدهم به کتابخانه. و این دومین بار است! شروع می‌کنم به خواندن.
یادم می‌افتد امروز را «روز خبرنگار» نوشته‌اند. نگاه می‌کنم... باید منصف بود. چه طور می‌توانم بگویم: من خبرنگارم!
وقتی اوریانا فالاچی را، هر چند کم، خوانده‌ام. من که فقط عشق نوشتن‌ام و راستش را بخواهید، همه‌ی این گزارش‌ها و مصاحبه‌ها و خبرها را برای این کار کرده‌ام که ابزاری بوده‌اند برای تجربه‌ی «آدم‌های جدید، فضاهای متفاوت و حتی موقعیت‌های عجیب و غریب». من هیچ وقت کسی/سازمانی را آن طور که باید و شاید به چالش نکشیده‌ام.

هیچ مقاله‌ی انتقادی تندی ننوشته‌ام. هیچ تغییری ایجاد نکرده‌ام. هیچ کس از قلمم، از نگاه تیزبین‌ام نترسیده. حالا که فکر می‌کنم، دلم یک تغییر می‌خواهد. دلم می‌خواهد این قلم رام آرام کمی سرکش و شاکی بشود. نه، من خبرنگار نیستم!

یک ماهی هست که نرفته‌ام روزنامه. امروز تصمیم می‌گیرم بروم سر بزنم. شما فکر کنید برای مثلاً یک جور احساس دلتنگی!  در تحریریه، بچه‌ها روز خبرنگار را تبریک می‌گویند و شکلات تعارف می‌کنند. از حقوق‌ها، از فضای کاری و از این که در جلسه‌ی خانه‌ی مطبوعات فقط به تعداد قابل توجهی از خبرنگاران صدا و سیما هدیه داده‌اند و خبرنگاران روزنامه‌ها را فقط برای تشویق دعوت کرده‌بوده‌اند، شاکی‌اند. یک ساعت بعد، برمی‌گردم. دارم همین طور بی‌خیال از وسط چهارباغ پیاده می‌روم و به فانتزی‌های ذهنی شغلی‌ام فکر می‌کنم.

خودم را مجسم می‌کنم. صبح روز جهانی خبرنگار، است. با آن بلوز راحت گشاد کرم رنگ ساده که آستین‌های سه ربع دارد  و شلوار پارچه‌ای دم پا گشاد خنک شکلاتی، وارد دفتر روزنامه می‌شوم. تا آسانسور از طبقه‌ی 17 بیاید پایین، به قرارهای کاری، سفرهای این ماهم و مطالبی که باید امروز بنویسم، فکر می‌کنم.

آسانسور می‌بردم طبقه‌ی 27. در را باز می‌کنم و وارد یک سالن بزرگ می‌شوم. به همه سلام می‌کنم با لبخند. می‌روم پشت میزم. نامه‌ی سردبیر روی میز است. نوشته: روزت مبارک! و دعوتم کرده به میهمانی روزنامه که ساعت 10 شب شروع می‌شود. یک نامه‌ی ساده‌ی کوچک که اول صبح، روی میز همه‌ی بچه‌های تحریریه قرار داده شده.

 می‌نشینم  پشت میزم. سه شاخه رز روی میزم  را بو می‌کنم. قاب عکس‌های کوچولوی روی میزم را که یادگار خاطرات روزهای جوانی‌ام در ایران و روزهای تحصیلم در استنفورد هستند، جابه جا می‌کنم. از پنجره نگاهی به بیرون می‌اندازم. این شهر غول پیکر با آن همه برج و آدم را دوست دارم. عاشق کارم هستم و دارم «زندگی» می‌کنم. راحتم، شادم و راضی!

می‌گویم: مامـــان، کیک!
اول چپ چپ نگاه می‌کند. انتظار دارم مثل دیروز و پریروز بگوید وقت ندارم.
می‌گوید: اوکی!
بعد می‌خندد: روزت مبارک!
بوی کیک شکلاتی می‌آید:)

امروز آخرین مهلت ثبت نام کارگاه فهم معماری ایران از دریچه شوشتر است. فرهنگستان هنر کارگاه فهم معماری ایران را امسال در شوشتر برگزار می‌کنه و قراره گروه‌های سه نفره پروژه‌هایی را در رابطه با معماری شوشتر طی کارگاهی سه روزه درست کنند. برنامه‌های مختلفی هم در کنار این کارگاه قراره برپا بشه. به نظر اتفاق جالبی می‌آید.

کارگاه امسال در دو سری یک بار در تاریخ 1و2و3 اردیبهشت و بار دیگر در تاریخ 8و9و10 اردیبهشت برگزار می‌شود و علاقمندانی که ثبت نام کرده باشند، در یکی از این دو تاریخ در کارگاه‌ها شرکت خواهند کرد.

لینک مرتبط: مصاحبه‌ی خبرگزاری میراث فرهنگی درباره کارگاه فهم معماری،  کارگاه فهم معماری ایران

تصمیم نداشتم امروز پست جدید بنویسم اما یک نوستالژی باعث شد هوس نوشتن یک پست جدید به سرم بزنه. در ضمن این پست تقدیم می‌شود به مرحوم مادربزرگ عزیزم که من «خانوم دکتر»ش بودم، نوه‌ی ارشد و دوست‌داشتنی‌اش...
عید قربان همیشه حس متفاوتی برایم داشته. از زمانی که یادم می‌آید سنت قربانی کردن صبح عید قربان، در خانه‌مان اجرا می‌شده. بچه که بودم بین من و برادرخان دعوا بود که کی صبح زودتر بیدار می‌شه تا بتونه کنار مادربزرگ بایسته، اسم‌ها را روی تکه‌های کوچک کاغذ بنویسه و بگذاره روی ظرف گوشت هر کس و بعد به ترتیب سهم گوشت قربانی همسایه‌ها را بده. البته دعوای اصلی‌ من و برادرم سر دادن گوشت «زهراخانم» سوپر کوچک سر کوچه بود که وقتی گوشت را به‌ش می‌دادیم شکلات و آدامس به‌مان می‌داد! جالب این بود که ...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7 صبح اولین روز سال تحصیلی می‌روم دانشگاه! آفتاب زده و حس صبح زود ندارد. خیابان شلوغ است. بچه‌ها با فرم‌های مدرسه، همه جا هستند. مادرها دست بچه‌ها را گرفته جلوی سوپر مارکت‌ها تجمع کرده‌اند. بعضی‌ها منتظر سرویس‌اند. بعضی‌ها...
حس خوبی دارم. دختربچه‌ها با مانتو و مقنعه‌های زرد و صورتی و آبی و سبز و کیف‌های رنگارنگ با مدل‌های عجیب و غریب می‌آیند از جلویم می‌گذرند و من به همه‌شان لبخند می‌زنم!
یاد خودم می‌افتم.
 یاد دبستان بزرگمان که صبح اول مهر طوسی و سفید و مشکی می‌شد! یاد خانم نوری که قدبلند و چاق بود و وقتی راه می‌رفت یاد اردک می‌افتادم! یاد خانم کلانتری که دوستش داشتم. با بچه‌ها برای روز معلم برایش سکه خریدیم و کلاس تقسیم شد به دو گروه سرود و با عشق برایش خواندیم. یاد خانم گلچهره جوانمردی که مدیر چاق و کوتاه و مهربانمان بود و من که دوستش داشتم، اصرار می‌کردم اسم خواهر کوچک که تازه به دنیا آمده بود را گلچهره بگذاریم! دبستان برایم یعنی فریناز قارون و ریحانه علیخانی و ساناز سیدرصاف و دوقولوهای پردیس و پگاه و ارگ و بستنی دوقلو و خانم ناظم سیبیلو و مبصر کلاس سومی‌ها شدن و  شیما که یکی یکدانه بود و لوس و کلاس چهارم، باهاش قهر کردم!
یاد راهنمایی و تیم هندبال و آمادگی جسمانی و کاملیا و شهره و ناهید اسماعیلیان و فریده بهارزاده و فریبا و نیکو و رها و ساناز و موهای چتری‌اش و خانم داوودیان که معلم ریاضی بود و عشق بچه‌ها و خانم عزیزی که عشقم بود و معلم زبان! و چه قدر مسابقاتی که پنجشنبه‌ها داشتیم و ورژن انگلیسی «مسابقه هفته» بود، را دوست داشتم. هنوز گل‌سری را که در یکی از مسابقه‌ها بردم، با عشق نگه‌داشته‌ام!
یاد دبیرستان که پر از شور و نشاط و آرزو و عشق و عجیب و دوست‌داشتنی بود. حداکثر تخلف متصورمان ابرو برداشتن بود، نه موها را افشان می‌کردیم و مانتوهای به شدت تنگ می‌پوشیدیم. نه خبری از کل‌کل سر گوشی موبایل و تعداد بی‌اف بود! ساده بودیم و روشنفکر و پرشر و شور!

|+|موضوع مطلب: روزنوشت‌های مناسبتی
|+|به اشتراک گذاری: ۱مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار، دودردو
| ! |فضولی بلامانع است: فید وبلاگ/ من در: فیس‌بوک، توییتر، فرندفید، گودر
|+|لینک‌های مرتبط: دلم خواست برم مدرسه!(زهرا اچ‌بی)

نفر اول: شنیدی نادر ابراهیمی هم رفت؟!
نفر دوم: آره. دیشب شنیدم. خیلی ناراحت شدم.
نفر سوم: این نادر ابراهیمی کیه اصلاً؟!
نفر دوم: ای بابا! خیلی معروف بود که! یه نویسنده بزرگه. چند تا کتاب مهم داره:« یک عاشقانه آرام»، «و بار دیگر شهری که دوست می‌دارم» «آتش بدون دود» و ...  فیلمسازی و ترانه سرایی کرده و هزارتا کار دیگه. لقب «ابوالمشاغل» به‌ش دادن. خیلی معروفه... تازه همین چند هفته پیش بود که همشهری جوان یه پرونده کوچک درباره نادر ابراهیمی کار کرده بود. عکس آخرین لیست کارهاشو که هنوز توی اتاق کارشه را هم چاپ کرده‌بود. خیلی تکان دهنده بود...
نفر سوم: تو چند تا از کتاب‌هاشو خوندی؟!
نفر دوم:[مکث] خب من مدتهاست سه،چهارتا از کتابهای معروف‌ترشو نوشتم توی لیست کتابهایی که باید بخونم اما هنوز وقت نشده بگیرمشون! ولی خب خیلی درباره‌ی خودش و کتابهاش مطلب خوندم!

|+|موضوع: مناسبتی
|+|شرینگ: ۳ مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار
|+|لینک‌های مرتبط: نادر ابراهیمی هم رفت(گفتنی‌ها)، کدام مرگ- کدام زندگی،  پرونده بالاترین برای مرگ نادر ابراهیمی، «هلیا»:نامی که نادر ابراهیمی ساخت، آخرین مصاحبه نادر ابراهیمی، شناخت‌نامه نادر (به قلم همسرش)