خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

 دید قوی، ذهن ایده‌پرداز داستان‌سرا و خوش برخوردی‌اش شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد. گرم سلام می‌کند و کارگاه عکاسی را آغاز. عکس‌هایش را نشان‌مان می‌دهد و داستان هر عکس را برایمان تعریف می‌کند، تفسیر می‌کند هر عکس را. شناخت دقیق و روانشناسی سوژه‌ها در کنار فهم عمیق و عشق زیادش نسبت به عکاسی، باعث شده عکس‌هایش متمایز باشند و دوست‌داشتنی.

 «پنجشنبه، 23ام اردیبهشت ماه، کارگاه عکاسی رضا معطریان در دو نوبت، صبح و بعد از ظهر برای دو گروه از علاقمندان، در موسسه نوای مهر و سالن باشگاه کارگران، تشکیل شد.»

یادم نیست اولین بار، کی نام «رضا معطریان» را دیدم/خواندم. عکس‌های هم‌میهن و ایراندخت و شرق و ... را ولی یادم هست دقیق.

رضا معطریان، چهارمین عکاس حرفه‌ای‌ست که در کارگاه عکاسی‌اش شرکت کرده‌ام؛ چهارمین و متفاوت‌ترین آن‌ها. خوش برخورد، مهربان و محترم. 

         

یادم هست جاسم غضبانپور، در کارگاه عکاسی معماری در شوشتر، گفته بود:« عکاس‌ها آدم‌های اجتماعی نیستند. حرف‌های زیادی برای گفتن دارند ولی چون نمی‌توانند صحبت کنند، درونیات‌شان را با عکس نشان می‌دهند» و خب به نظر من، رضا معطریان یک مثال نقض برای این ادعا است؛ چیزی فراتر از یک عکاس، شاید یک فتوژورنالیست به معنای عمیق کلمه.

 تئاتر کار می‌کرده، بعد تئاتر را رها می‌کند و به دنبال عکاسی می‌رود اما ردپای بازیگری‌اش وقتی تجربیات عکاسی‌اش را تعریف می‌کند، کاملاً در کلامش پیداست;)

کارگاه اول ساعت 3:30 تمام می‌شود. بین دو کارگاه، کمی درباره‌ی عکاسی و خاطراتش صحبت می‌کنیم. خاطرات جالبی تعریف می‌کند پر از تجربه!:) 

در کارگاه اول، تفسیر عکس‌های آقای عکاس، بحث و تبادل نظر درباره‌ی عکس‌های شرکت‌کنندگان (که عکاسان حرفه‌ای هم در میانشان هستند)، صحبت درباره‌ی نکات فنی و گپ و عکس دسته جمعی بود. اما در کارگاه دوم، بحث عمومی‌تر است و کوتاه‌تر و عینی‌تر. 

کارگاه‌ها که تمام می‌شوند، می‌رویم در کافه ماندگار کمی خستگی درکنیم. صحبت می‌کنیم از عکاسی و زندگی و تمام می‌شود یک روز خوب، یک کارگاه خوب و تجربه‌ی دیدن و شنیدن آدمی که کارش، عین زندگی و تفریح‌اش است. تجربه‌ی خوب و منحصربه فردی است دیدن آدم‌های شبیه او:)                

لینک مرتبط: مصاحبه‌ام با جاسم غضبانپور

طنزهای روزگار زیادند این روزها!... یک عید مهم شیعه فرارسیده. از قدیم این روز، عید غدیر، عید سیدها بوده؛ یک عید سبز... شهر هم آذین‌بندی می‌شد با چراغ‌ها، پرچم‌ها و... اما امسال رنگ این آذین‌ها کمی فرق کرده. پرچم‌های قرمز پاره پاره و پرچم ایران دو عنصر مهم آذین‌بندی شده‌اند برای یک روز که از قدیم سبز بود، سبز!

داستان چیست؟... سبزهای سیاسی خیلی قدرتمند شده‌اند؟! غیرسبزهای سیاسی خیلی ترسو شده‌اند؟! مفهوم رنگ‌ها این‌قدر به سرعت تغییر می‌کنند؟! سیاست ما از دیانت ما قدرتمندتر است؟! یا...

                          

The story of a city, a river from nafise on Vimeo.

پ.ن: این اولین ویدئوی این وبلاگ است. می‌دانم که کمی اشکالات دارد ولی فقط به عنوان یک جور آغاز، گذاشتمش وگرنه دو گزارش سانداسلاید و ویدئویی ساخته‌ام، بیا و ببین!:دی

ده روزی هست که لگوی پروژه‌ی وبلاگستان سبز را اینجا نصب کرده‌ام و امروز آخرین روز هفته وبلاگستان سبز است. می‌خواهم به افتخار این هفته، یک پست تصویری جالب بنویسم و تقدیمش کنم به روح بلند و سبز پدربزرگ که عاشق گل و گیاه و طبیعت بود و یکی از گرانبهاترین میراثی هم که برای خانواده‌اش به جا گذاشت، یک باغ کوچک دوست‌داشتنی‌ست که بخشی از لحظات خوب و شیرین زندگی سه نسل خانواده، با آن رقم خورده(+)...

پدربزرگ! بی‌نهایت سپاسگذارم که برایمان هدیه‌ای به این سبزی و باشکوهی گذاشتی. روحت شاد!  

1- پسرخاله‌ی شیطون و بازیگوش آلبالویی آورده. می‌گوی:«بیا از این عکس بگیر. از من نه! از این بگیر!»
2- توت! این میوه‌ی شیرین لذت بخش! و «توت‌تکانی» این فعل بانمک!
3- و دستهای قرمز بعد از یک فصل توت سیاه خوری کیف‌آلود!

|+|موضوع: تصویرنوشته‌ها
|+|شرینگ: یک مرتبه
|+|لینک‌دهنده‌ها: بازنگار

« 15 اردیبهشت روز شیراز، شهر عشق و شراب و بهارنارنج، مبارک باد»
از همان سفر کوتاه چند روزه‌ی بی‌نظیر بود که عاشق این شهر شدم. باران و عطر بهار نارنج و حافظ و سعدی و گل و بلبل و فالوده! همه‌ی اینها کافی‌اند برای عاشقیت. کافی نیستند؟!...
دیشب «شیراز» را در حافظ جستجو کردم. 14 بار این نام در اشعار حافظ تکرار شده. از میان آنها، این چند بیت را که مناسب‌ترند برای امروز، انتخاب کرده‌ام...
+ شیراز و آب رکنی و این باد خوش نسیم        عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است
+ شیراز معدن لعل است و کان حسن        من جوهری مفلسم ایرا مشوشم
+ خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش        خداوندا نگه دار از زوالش
+ به شیراز آی و فیض روح قدسی        بجوی از مردم صاحب کمالش
+ همی رویم به شیراز با عنایت بخت        زهی رفیق که بختم به همرهی آورد
+ دلا رفیق سفر بخت نیک خواهت بس        نسیم روضه شیراز پیک راهت بس
+ هـوای منـزل یار آب زندگـانی ماست        صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم
+ اگر چه زنده‌رود آب حیات است        ولی شیراز ما از اصفهان به (عمراً!)

یکی از لذت‌های زندگیم، سروکله زدن با گل و گیاه و اینهاست. فکر می‌کنم تعامل انسان با گیاه، یک جور ریفرش عظیم روحی‌ست که اگر گه‌گاهی، نباشد... یکی از معدود مکان‌های دوست‌داشتنی زندگیم همین باغ کوچک مرحوم پدربزرگ است. پدربزرگ هم عاشق گل و گیاه بود و من خوشحالم که از این بابت خیلی به او شبیه‌ام. حالا چهار نسل از این باغ کوچک دوست‌داشتنی، خاطره دارند. مادربزرگ و بزرگان فامیل روزهای پربار گذشته را به یاد می‌آورند. مادر و خاله‌ها از بادام‌های بی‌نظیرش حرف می‌زنند در حالی که ما خاطره‌ی روشنی از طعم بادمهایش نداریم و در عوض، طعم گلابی و انار و سیبری‌اش را به خاطر سپرده‌ایم و نسل چهارمی‌هایمان بیشتر زردآلوی شکرپاره و آلوچه و آلبالو و گیلاس و انگورش را می‌شناسند و من چه قدر عاشق شکرپاره‌های دوست‌داشتنی‌اش هستم. نوستالژی از درخت بالارفتن‌های کودکی، صبح‌های جمعه و توت و  ناهار و صبحانه‌های دسته جمعی و...
البته هنوز هم از درخت بالا می‌روم! این‌بار هم که برادر محترم، یا همان عاشق قدیمی گروه پارکور*(!)، حسابی هوایی‌ام کرد و نتیجه‌اش شد این عکس. تا به حال از تیر چراغ برق بالا نرفته بودم که آنهم میسر شد! کیف دارد! بالا بالا بالاتر...

*:اگر می‌خواهید درباره ورزش عجیب، جالب، شگفت‌ و هیجان‌انگیز «پارکور» بدانید، بفرمایید یه نگاه کوچولو به این مکان‌ها بیندازید، لطفاً!( پارکور چیست؟/ گزارشی از گروه ایرانی پارکور/ سایت گروه پارکور ایرانی)

در این مدت که همه شهرها کلی برف دیدند و تعطیل شدند و خلاصه «اوضاع کمی بیشتر از غیرعادی بود»، اصفهان اما برف زیادی به خودش ندید! خیلی کم برف بارید و بیشتر هم پودر برف بود که باد با خود می‌آورد، البته سرمای استخوان‌سوز برفی داشتیم که دلمان نسوزد!
به هر روی، آن تور عکاسی برفی که گفته‌بودم، مهیا شد. کمی کتاب دیدیم، ناهار خوردیم و عکس برفی گرفتیم. ایناهاش:

    
پیوندهای مرتبط:
- عکسهای زیبای آکو سالمی
- عکسهای زیبای ایمان ضیابری از جشنواره مجسمه‌های برفی رشت
- آلبوم عکسهای برفی فوق زیبای خودم- تور 3ساعته عکاسی پارسال

   
- آلبوم عکسهای برفی خودم- امسال
- عکسهای پریزاد گودرزی از اصفهان برفی( ۱ - ۲ )
- عکسهای علی جورابچی از تهران برفی( ۱ - ۲ )

سوال:وقتی یک «عشق عکاسی و خبرنگاری» یک دوست خبرنگار عکاس پیدا می‌کنه، چه اتفاقی می‌افته؟!
جواب: جفتشون سر ذوق می‌یان و باهم تور عکاسی می‌گذارند!
و این دقیقاً کاری بود که من و پریزاد عزیز کردیم.
 یکی از کسل‌کننده‌ترین کارهای دنیا اینه که تو دوربین نداشته‌باشی و با یک عشق عکاسی همسفر بشی! واقعاً دیوانه‌کننده است هم برای عکاس که مدام باید غرزدن‌های همراه را تحمل کنه و لذت عکاسی از بین می‌ره و هم برای همراه که مدام باید منتظر عکاس باشه تا کادر دلخواهش را ببنده، عکس بگیره و...
اما اگر دو تا عکاس با هم عکس بگیرند واقعاً تجربه عالی‌یه... مخصوصاً اینکه در اصفهان بخواهی عکاسی کنی و از پاییز!... فوق‌العاده است... می‌توانی ساعتها در پارکها بگردی.... ما مادی نیاسرم و پارک بعد از پلهای غدیر را برای این تور عکاسی انتخاب کردیم.
- این سگ کوچولوی بانمکِ سه ماهه، آمده بود تا روی چمنهای مادی نیاسرم بازی کنه. خانم و آقای صاحبش هم از پنجره‌ی خانه‌شان مراقبش بودند. رفتیم تا ازش چند تا عکس بگیریم. نشسته بودم، می‌خواستم چند تا عکس بانمک بگیرم. خانوم صاحب، گفت:«صداش بزنید: عسل! نگاهتون می‌کنه.»... چندبار تکرار کردم، عسل! یک دفعه، پرید به طرفم و من که سریع خودم را کشیدم عقب و...
- چندتا پیرمرد بامزه هم توی پارک دیدیم که نشسته بودند، ورق بازی می‌کردند، قلیون می‌کشیدند، چای می‌خوردند و خاطره تعریف می‌کردند. خیلی جمع بانمکی بود!... «سَق نَزِن! خشتِس!»
- داشتیم از برگ خشکهای روی زمین عکس می‌گرفتیم. یک نفر موتوری می‌آید با لحن «مسئولانه»ای می‌گوید:«می‌شه بپرسم برای چی از این برگها عکس می‌گیرید؟!»... کاش می‌فهمیدم این رسم متلک گفتن چه دردی را دوا می‌کنه؟!...
خلاصه این که از صدو خرده‌ای عکس پاییزی که در تور 2ساعته‌ی «به دنبال پاییز»! گرفتم، این چند تا را براتون اینجا می‌گذارم.

-->لینک به آلبوم عکسهای پاییزی اصفهان (مجموعه ۱۸عکس با موضوعات:سگ کوچولو، نماهای زیبایی از پل خواجو، عکاسی سایه‌ها، ردیف درختان رنگین پاییزی، کشتی چوبی و...)

    

    

  

این چند عکس بی‌نظیر، گوشه‌ای از دیوانگی‌های عکاسی منه!
عکاسی از حشرات... اصولاً علاقه‌ی وافری به عکاسی میکرو دارم و خب این بازیگران کوچک هم خیلی خوب و رامند و جان می‌دهند برای عکاسی!

 عزیزان من! این تیتر را در اصل فقط به دلیل اینکه « کلیک خورش ملس بود» نوشتم! لطفاْ، استدعا داریم ما را برای این جنایات ستمگرانه عفو فرمایید. اظهار ندامت می‌کنیم. اظهار پشیمانی!
(بازنگار/بالاترین/بیشترین)

لینک به آلبوم:۱۶عکس جذاب از سه بازیگر حرفه‌ای!! ---> My Artists:insects!