خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

عکس‌های حقیقی، همه سیاه و سفید بودند و مربوط به ۴۰ سال پیش وقتی او دانشجوی معماری بود و سفر می‌رفت و عکاسی می‌کرد. مصاحبه‌ام را با سوالی درباره مفهوم سفر برای او شروع کردم. و او گفت: «من فکر می‌کنم سفر، یک نیاز است؛ هم نیاز است و هم جزو واجب‌ها. خوشبختانه ما در زمان تحصیل معماری این عادت را به‌مان دادند که با سفر کردن، معماری بومی، اقلیمی و جامعه‌مان را بشناسیم و خوشبختانه این عادت در من و برخی از دوستان باقی ماند. در این گشت و گزارهایی که همچنان ادامه دارد و انجام می‌دهم، دوربینم هم از روی دوشم پایین نمی‌رود و هم‌چنان دارم زیبایی‌های ملکمان را ثبت می‌کنم. البته چون متاسفانه در سال‌های اخیر دیگر زیبایی از شهرهایمان رفته، بیشتر به طبیعت می‌پردازم و طبیعت را ثبت می‌کنم؛ جایی که دخالت آدم‌ها کمتر است. گرچه آنجا را هم آن‌قدر آدم‌های شهرنشین تخریب می‌کنند که حالا دیگر زیبایی از طبیعت هم دارد می‌رود.»

چن دیقه پیش، گفت و گوی تنهایی با رامبد جوان پخش شد و خب از اونجایی که خودتون حتمن می‌دونین هر برنامه با حضور رامبد جوان، دیدنی و دوست‌داشتنیه، من دیگه توضیحی لازم نیس بدم;)

لینک مرتبط: گفت و گو با رامبد جوان و همسرش

«ایران» برای هر کدام از ما معنای متفاوتی دارد. شاید اصلاْ بشود گفت به اندازه آدمهای روی زمین، و حتی خیلی بیشتر تفسیر و توصیف و تعریف برای این کلمه هست.

برای من، ایران یعنی اصفهان، تهران، بوشهر، مشهد، شیراز، تبریز، ابیانه، دماوند، چورت، باداب سورت، بیرجند، خور، خوسف، امیرآباد، نجف‌آباد، مبارکه، ارومیه، ادبیل، آستارا، کلاردشت، شوشتر، زیارت، فردوس، شاندیز، شهر ری، گنبد، گمیشان، چینو، مایان، کیش و جاهای دیگری که آنقدر عمیق ندیدمشان که یادم بماند! «ایران» البته خیلی بزرگتر از این نام‌هاست. مجموعه‌ای که من اینجا نوشتم،  «ایران ذهن من » است؛ مجموعه‌ای که حداکثر زیرمجموعه کمی متنوع و جالب از مجموعه بزرگ و متنوعی به نام «ایران» است.

البته این عبارت «ایران ذهن» را من از دکتر مهدی حجت وام گرفته‌ام. دکتر حجت معتقد است: «چیزی که موجب وحدت ملی می‌شود، این است که آحاد یک ملت از نقاط مختلف سرزمین خودشان مطلع باشند. ببینید، الان نقاطی از ایران که شما آن‌ها را ندیده‌اید، جزو ایران ذهن شما نیستند. بنابراین اگر می‌خواهیم جوان‌های ما ایران برایشان ایران باشد، باید این سرزمین را دیده‌باشند و با نقاط مختلفش مانوس باشند. اگر جوان این مملکت بنشیند در خانه‌اش در تهران و بگوید من ایرانی هستم، که ایرانی نمی‌شود. باید بروید ایران را ببینید و لمس کنید. ایران کشور بسیار بزرگ، زیبا، ثروتمند و خوبی است.»

به نظر او، همه‌ی جوان‌ها در هر زمینه‌ای که کار می‌کنند باید حرکت کنند، نقاط مختلف ایران را ببینند و بشناسند. و توضیح داد که: «خود من به مسافرت‌های داخل ایران خیلی اهمیت می‌دهم. البته نه مسافرت‌هایی که در عید یا تابستان خیلی‌ها می‌روند و فقط چند روزی در ویلای شمال یا هتلی در اصفهان می‌مانند. باید برنامه‌ای داشته باشیم و جاهای نادیده را ببینیم. باید آموزش و پرورش و دانشگاه‌ها برنامه‌های سفر داشته باشند و مرتب دانشجوها یا دانش‌آموزانشان را به نقاط مختلف کشور ببرند.هر چه قدر مردم ایران، کردستان را بیشتر ببینند، کردستان بیشتر متعلق به ایران می‌شود و مردم بیشتر متعلق به کردستان و این یعنی وحدت ملی»

هر مجلسی شور می‌خواهد؛ چه عروسی باشد، چه یک میهمانی خودمانی دورهمی چه عزاداری محرم! باید کسی بیاید روایت کند و احساسات جمع را برانگیزد. فرقی نمیکند که چه قدر معتقدیم یا نیستیم. مهم شوری است که می‌تواند زمینه‌ای برای شعور، برای شناخت، ایجاد کند.

صادقانه بگویم، از مداح جماعت خوشم نمی‌آید. برایم هم مفهومی ندارد که بروم بنشینم پای مداحی که با توصیف‌های دم دستی، زور می‌زند اشک و شیون جمعیت را دربیاورد. مثل خیلی‌ها، یک «که چی بشه؟!» می‌گذارم کنار این مجالس که بخش اعظم‌شان به زور شاید نیمچه شوری داشته باشند اما شعور،...

داستان «نزار قطری» اما فرق می‌کند. اولین بار که نوحه‌اش را شنیدم این فرق داشتنش را عمیقاً فهمیدم. می‌داند چه باید بخواند و چه طور. لحن محکم و معترضش را بگذارید کنار آن نوحه حماسی فوق‌العاده‌اش و آن ترکیب فارسی و عربی. می‌شود روایتی پرشور و شعور.

امروز کمی در موردش سرچ کردم. راستش می‌ترسیدم سرچ کنم و روایت‌های درباره او را بخوانم. می‌ترسیدم دیگر نتوانم نوحه روایت‌های دوست داشتنی‌اش را با لذت بشنوم. ولی سرچ کردم. سال ۸۶، دوربین صدا و سیما او را در برنامه‌ای که در کربلا داشته کشف کرده. در لندن درس برنامه‌ریزی تلویزیونی خوانده و حتی به عنوان مجری و برنامه‌ساز برنامه کودکان کار کرده و کارنامه موفقی هم داشته.

دو آلبوم منتشر کرده و حالا ایران و لبنان و عراق است بیشتر. در برنامه‌ای که سایتش منتشر کرده، نوشته‌اند دهه اول را در لبنان است. ۱۳ محرم در مهدیه تهران برنامه دارد و ۱۵ محرم هم در زواره اصفهان.

لینک‌های مرتبط: گزارش همشهری جوان درباره کشفی به نام نزار قطری، برنامه نزار قطری در محرم امسال، پستی که سال ۸۶ در این باره نوشتم

لینک‌های مرتبط:وبلاگ گاو خونی؛ حسین نوروزی و بانو : شلیک به قصه‌ها و غصه‌های مردم این سرزمین غمگین، محرم در بوشهر، مراسم زار خاک در قلعه قورتان، گزارش ساعت به ساعت روز عاشورا ۱۴۰۰ سال پیش، گزارش تصویری مراسم تشت گزاری در زنجان، گزارش تصویری و متنی آئین گل‌مالی در لرستان، گزارش تصویری آش نذری در بوشهر، توضیحات محسن شریفیان درباره ریشه‌های هندی و آفریقایی موسیقی سوگواری بوشهر، یک مساله ریاضی ساده در واقعه کربلا و البته کامنت‌هایش!، دمام‌زنی بوشهری‌ها، گزارش تصویری مراسم چهل منبر خرم‌آباد ایسنا،

یادم هست که داشتیم حرف می‌زدیم. بحث گرم شده بود. گفته ‌بودند زیاد از گذشته نپرسید چون یادش نمی‌آید و ناراحت می‌شود که یادش نمی‌آید ولی خودش کمی خاطره گفت و بعد شروع کردیم همه به صحبت. بلند، بلند که بشنود و بتواند جواب بدهد.

 کسی ناگهان میان حرف‌ها پرسید: «خانومتون چه طورن؟ خانوم راستکار.» لبخند چهره‌اش محو شد. کمی مکث کرد. آرام گفت: «مریضه. بیمارستانه. حالش خوب نیست» و بعد سکوت کرد و نگاهش ماند جایی میان اتاق...

 آن موقع بود که اسم «فهیمه راستکار» برای من مفهوم دیگری پیدا کرد. دیگر دوبلور صداآشنا، کسی که نجف را در نوشتن یاری کرده، بازیگر قدیمی نبود.

 امروز خبر درگذشتش غمگینم کرد. بیشتر البته به خاطر نگاه و غم آن روز نجفِ «باقیمانده روز» و «مستطاب آشپزی». وگرنه که برای خود او غمگین نباید باشیم که ۸۰ سال زندگی کرد، آن هم یک زندگی عاشقانه و یک عالمه یادگاری‌های ماندنی برایمان گذاشت و رفت. کم هستند آدم‌هایی که این همه خوشبخت باشند که این طوری زندگی کنند. روحش شاد.

لینک‌های مرتبط: فهیمه راستکار درگذشت (خبرآنلاین)، گزارش از دیدار با نجف‌دریابندری در بوشهر (شرق)

     مطالب مرتبطم درباره توییتر در مطبوعات: راهنمای توییتر برای روزنامه‌نگاران| گشت و گزاری در دنیای ابزارهای توییتر| به دنیای شگفت‌انگیز میکروبلاگینگ خوش‌آمدید| ابزارهای وب اشتراکی را جدی بگیرید| توجهات وب دویی| گزارش زنده یک جراحی در توییتر، جذابیت‌های دردسرساز وب| چگونه یک کنفرانس بزرگ را به کمک ابزارهای وب اشتراکی برگزار کنیم| کبوتر نامه‌رسان سریع و قابل اعتماد (pip.io)