خبرنگار افتخاری نیویورک تایمز

واااای چه قدر لذت بخشه دیدن این مراسم. چه قدر هیجان زده شدیم همه‌مون. چه قدر خوب بود دیدن علیرضا رئیسیان که هیچ فرقی هم با کودکی‌هاش نکرده بود! چه قدر فوق‌العاده بود دیدن ناهید امیریان و شنیدن صدایی که تمام کودکی‌ام اول نوارهای سوپراسکوپ شنیده بودم.

بیژن بیرنگ که آمد، برادرخان گفت:«چه قدر هوس شنیدن صداشو کرده بودم!» و چه قدر درست بود این حرف. چه قدر دلم تنگ شد برای «بازهم زندگی». اوسابابا الان آمد. آخی! «آتیشی شدم» را هنوز گاه گاهی به کار می‌برم.

مرسی از برادران صفاریان‌پور و همه‌ی ایده‌دهندگان و برگزار کنندگان این برنامه. حالا می‌فهمم چه قدر کودکی کرده‌ام. چه قدر برنامه‌ی دوست داشتنی که برای بچه‌ها ساخته شدند و همه دیدند.